29/3/2005: Φεύγει από τη ζωή ο Μίλτος Σαχτούρης, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες που τιμήθηκε με τρία κρατικά βραβεία.
«… Δεν έχω άλλα λουλούδια να σου φέρω / όμως μια μέρα θα γίνω μέγας κηπουρός / φυτεύω θα κλαδεύω θα ποτίζω / θά ‘χω το σπίτι μου πάνω σ’ ένα σύννεφο / θ’ ανάβω τα όνειρά μου με τον ήλιο».
«Ποιητικό ημερολόγιο 2014» (επιμ.: Γ. Κορίδης), εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 69.
***
Ποιητής. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Καταγωγή από οικογένεια με ενεργό ρόλο στην Ελληνική Επανάσταση. (Ο προπάππος του πολεμιστής και ναύαρχος). Φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Για πρώτη φορά συμμετέχει στη λογοτεχνική ζωή (1944) συνεργαζόμενος με το περιοδικό «Νέα Γράμματα» καθώς και με διάφορα άλλα σοβαρά λογοτεχνικά περιοδικά της Αθήνας. Δημοσιεύει την πρώτη ποιητική του συλλογή το 1945 και έκτοτε ακολουθούν πολλές άλλες. Βραβεύτηκε στην Ελλάδα και το Εξωτερικό. Μεταφράστηκαν ποιήματά του σε πολλές χώρες και μελοποιήθηκαν από το Μάνο Χατζηδάκη και τον Αργύρη Κουνάδη.
Ο Μίλτος Σαχτούρης ανήκει στη μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο γενιά ποιητών. Αξιοποιεί τα επιτεύγματα της προηγούμενης γενιάς αλλά τα αναπτύσσει και προσθέτει νέα στοιχεία που έχουν σχέση με τα ιστορικά και κοινωνικά δεδομένα της μεταπολεμικής εποχής.
Ο κόσμος του Μίλτου Σαχτούρη είναι κλειστός, αντιηρωικός και η ποίησή του εκφράζει την αγωνία της βασανισμένης ανθρώπινης ύπαρξης. Ο ποιητής απορρίπτει το λυρισμό και στρέφεται προς τον Συμβολισμό και Υπερρεαλισμό. Στα πρώτα ποιήματα φαίνεται η επιρροή των Ν. Εγγονόπουλου, Αν. Εμπειρίκου, Οδ. Ελύτη, αλλά σύντομα το ποιητικό του ένστικτο τον οδηγεί σε μια μοναχική προσωπική πορεία, ιδιότυπη, από όπου δε θα παρεκκλίνει και που τον διαφοροποιεί από τους άλλους ποιητές της ίδιας περιόδου. Aν και είχε υιοθετήσει τον Υπερρεαλισμό πλησίασε τον Εξπρεσιονισμό.
Οι ποιητικές του συλλογές σταθερά παρουσιάζουν τα ίδια σύμβολα, παραβολές και μικρούς μύθους. Υπάρχει πικρή αίσθηση της ζωής, υπαρξιακή θλίψη, που εντείνεται από ακραίο αινιγματικό συμβολισμό και εικόνες που συχνά αγγίζουν τον τρόμο, την παραίσθηση και την παραμόρφωση. Υπάρχουν επίσης ιδεολογικές και μορφολογικές αντιθέσεις. Αν και ο Μίλτος Σαχτούρης θεωρείται ο ποιητής τού ατομικού άγχους, στην ποίησή του ανακαλύπτουμε το άγχος μιας ολόκληρης εποχής. Περιγράφει με τρόπο τραγικό την οδύνη και τον πανικό ολόκληρης της ανθρωπότητας και δέχεται τις προκύπτουσες αλήθειες. Υπάρχει και ένα άλλο σημείο ιδιορρυθμίας, γιατί αν και είναι ποιητής κλειστός, η ποίησή του είναι γεμάτη χρώματα. Γνωρίζει πώς να δυναμώνει την εικόνα και να χρησιμοποιεί κάθε λέξη όντας βέβαιος για τη μυστική της αξία. Μέσα σ’ αυτό το συνεχές κλίμα του άγχους υπάρχουν και στίχοι αισιοδοξίας, που συμπληρώνουν έναν ποιητικό κύκλο, που αντιστοιχεί στην εποχή του.
Ελένη Β. Πίππα, «Παγκόσμια Ποίηση» (Τόμος Β’), εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 328-329.
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.