«Βράδυ, σκέψεις, Βερολίνο» | Ποίημα

Ποίημα από τη συλλογή «Βράδυ, σκέψεις, Βερολίνο» (εκδόσεις Ιωλκός, 2022) του Μπάμπη Καρπουχτσή.

 

*

Στιγμές Διαύγειας

Απέραντες στιγμές διαύγειας τελειώνουν στον ορίζοντα.
29 Αυγούστου κάποιοι γιορτάζουν με το Άνεμος,
ανακοινώνουν «τέλος Θέρους»,
ενώ γελάμε.

Στωικοί σοφοί ξεχνούνε να μιλήσουνε,
έχουν φωνές παιδιών οι σκέψεις,
βουητά που ρίχνουν τη διαύγεια.

Ποτά
τσιγάρα
υγρασία
χάραμα στην άμμο·
φίλοι γελούν. Γελούν.

Οι τελευταίες μας σταγόνες είναι
και θα τις πιούμε, φίλοι μου,
απ’ το βυθό του ποτηριού
στο βυθό της ψυχής μας.

Απ’ τα γυαλιά μας
θα περνάνε ηλιαχτίδες,
γαλανόλευκες ελπίδες
από θάλασσα
και φως.

 

«Βράδυ, σκέψεις, Βερολίνο», Μπάμπης Καρπουχτσής, εκδ. Ιωλκός, σελ. 10.

 

***

Για το βιβλίο

Ο δημιουργός με το έργο του αποτυπώνει στο χαρτί συναισθήματα και σκέψεις, ενώ παλεύει να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο κόσμους. Σε χώρους αναμονής αεροδρομίων, σε αίθουσες πανεπιστημίων και πολυεθνικών εταιριών αναμειγνύεται ο ήχος της θάλασσας με μυρωδιές μητρόπολης και ηλεκτρικού συρμού. Ειλικρινής και ανθρώπινη, η ποιητική συλλογή Βράδυ, σκέψεις, Βερολίνο ακουμπάει στους ώμους της εποχής μας και εκφράζει μια ολόκληρη γενιά, αυτή της Κρίσης.

 

***

Για τον συγγραφέα

Ο Μπάμπης Καρπουχτσής είναι υποψήφιος διδάκτορας διεθνών σχέσεων του πανεπιστημίου της Ιένας. Έφυγε από τη Θεσσαλονίκη το 2007, σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Βερολίνο και διεθνείς σχέσεις στο Μπαθ της Αγγλίας. Ζει και εργάζεται στο Βερολίνο. Το έργο του έχει βραβευτεί στο παρελθόν σε ελληνικούς διαγωνισμούς. Ανήκει στη γενιά της Κρίσης.

 

 

*

Αίθουσα αναμονής ΑΤΗ

Να μάθουν να χωρίζουν οι άνθρωποι
κι ας παίρνουν ό,τι θέλουν απ’ τον άλλον.
Να μάθουν να φεύγουν.

Να παίρνουν τα πάντα.
Να μη μένει τίποτα.

Μήτε στοργή μήτε μνήμη.
Να χωρίζουν χωρίς χάρισμα.
Απότομα.
Να μη χαρίζονται.

Να κλαίνε όταν δε βλέπει άλλος.
Να χωρίζουν στεγνά.
Να ρίχνουν αλάτι στις πληγές για να κλείσουν.

Να μάθουν να χωρίζουν οι άνθρωποι.
Χωρίς μηνύματα και γράμματα
και να σωπαίνει το τηλέφωνο.
Να ξέρεις πως κανείς δεν πήρε τον άλλον,
να μένουν άδειες οι γραμμές.

Να μάθουν να μη γίνονται εικόνες σε οθόνες
μήτε σειρές σε μηνύματα.
Η αγάπη δε χωράει στα καλώδια,
δεν κρατιέται με ασύρματα.

Να χωρίζουν οι άνθρωποι, χωρίς ντροπή
χωρίς να μετανιώνουν που χώρισαν.

Που δεν προσπάθησαν αρκετά ας μετανιώσουν.
Ως εκεί.

Να μάθουν να αφήνουν σαν δεν ξέρουν να κρατούν.
Να τελειώνουν, αφού δεν μπορούν να αρχίσουν.
Μη γίνουν σαν εμάς.

Προτάσεις δίχως τέλος

δίχως σημείο στίξης

χωρίς τελεία.

«Βράδυ, σκέψεις, Βερολίνο», Μπάμπης Καρπουχτσής, εκδ. Ιωλκός, σελ. 40-41.