Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου τιμάται με Όσκαρ

31/3/1982: Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, ο διεθνής Vangelis, αποσπά το Όσκαρ για τη μουσική του σύνθεση στην ταινία «Οι δρόμοι της φωτιάς».

 

***

Παιδί-θαύμα

Ο μικρός Βάγγος του Στράτη Μυριβήλη δεν ήταν άλλος από τον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Το «παιδί-θαύμα» του Βόλου που στα τέσσερά του χρόνια άρχισε να παίζει πιάνο και να συνθέτει και στα έξι (κοντά στη συνάντηση με τον συγγραφέα) έδωσε την πρώτη συναυλία με έργα του, ενώπιον 2.000 ακροατών! Εντυπωσιακό, μάλιστα, είναι το γεγονός ότι δεν διάβαζε ούτε έγραφε νότες, κάτι που δεν έχει αλλάξει έκτοτε.

«Όταν άρχισα να συνθέτω ήμουν σχεδόν τεσσάρων ετών», θυμάται ο ίδιος σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις του, το 1992, στο τεχνικό έντυπο «Keyboard». «Η μουσική ήταν κάτι ενστικτώδες για μένα από πολύ μικρή ηλικία. Στα τέσσερα δεν είχα καμία μνήμη μουσικής, ήταν πολύ νωρίς. Και όμως καθόμουν στο πιάνο και χρησιμοποιούσα ό,τι μπορούσα να βρω γύρω μου, στο σπίτι, που να μπορεί να λειτουργήσει ως κρουστό. Περνούσα ώρες ολόκληρες παράγοντας ήχους, ή παίζοντας στο πιάνο ό,τι μου περνούσε από το νου. Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να μη συνθέτει».

«Οι δρόμοι της φωτιάς»

Τα τελευταία τριάντα χρόνια, από τότε που βγήκαν στις κινηματογραφικές αίθουσες «Οι δρόμοι της φωτιάς» του Χιου Χάντσον, δεν πρέπει να υπάρχει μέλος του λεγόμενου «πολιτισμένου» κόσμου που να μην έχει ακούσει το μουσικό θέμα της ταινίας. Σύμβολο πλέον του στοχασμού, επί της ευγενούς άμιλλας (σώματος και πνεύματος) και παγκόσμιο μουσικό σήμα του Ολυμπιακού Πνεύματος, αποτελεί το επιστέγασμα μιας επιτυχημένης μουσικής καριέρας, για τον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Τον Έλληνα δημιουργό που είχε γευτεί και πριν από το 1981 τη δόξα, παγκοσμίως, και εξακολούθησε να τη γεύεται (παράδειγμα η οργάνωση της τελετής έναρξης του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Στίβου, στην Αθήνα, που κέρδισε διεθνή εύσημα και αναγνώριση για την Ελλάδα). Παρά το γεγονός ότι ο ίδιος τηρεί δημοσίως σιωπή και απέχει συνειδητά, πεισματικά, σχεδόν, από τα φώτα της δημοσιότητας, τα τελευταία στρέφονται (αναγκαστικά) στα ίδια τα προϊόντα της δημιουργίας του, αυθόρμητης, ενστικτώδους, εγγενούς, καθοριστικής.

Γιατί, κατά τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, ή Vangelis, όπως είναι γνωστός διεθνώς, «η μουσική μάς καθορίζει πάντα». Δεν την καθορίζουμε εμείς. Δεν θυμάται τον εαυτό του χωρίς μουσική. «Η επαφή μου με τον έξω κόσμο ήταν πάντοτε μέσω των μουσικών ήχων. Δεν ένιωσα ποτέ τη μουσική ως επάγγελμα, ή ως συνυφασμένη με κάτι δηλαδή που είχε σχέση με τη δόξα».

Παύλος Ηλ. Αγιαννίδης, «Με μουσικές εξαίσιες, με φωνές», εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 44-46.