Το Ολοκαύτωμα στη Γαλλία

16/7/1942: Η (φιλογερμανική κατοχική) κυβέρνηση του Βισύ στη Γαλλία δρομολογεί τη σύλληψη 13.152 Εβραίων, με στόχο την προώθησή τους στο Άουσβιτς.

 

***

Το Ολοκαύτωμα στη Γαλλία

Η πραγματική καρδιά της Γαλλίας, όμως, δεν ήταν ποτέ στο Βισύ και όταν αυτή συνειδητοποίησε πλήρως την εκπληκτική της ήττα, σ’ αυτή που ο Στρατηγός Ντε Γκωλ αποκάλεσε «η πρώτη μάχη» του πολέμου, ήταν προφανές ότι η Γαλλίδα Κόρη δε θα μπορούσε πλέον ούτε να πολιορκηθεί ούτε ν’ αποπλανηθεί. Έπρεπε να βιαστεί.
Τους επόμενους μήνες, η εξουσία του Ζάουκελ αυξήθηκε κατά πολύ με ψηφίσματα του Χίτλερ και του Γκέρινγκ και ο ίδιος απόκτησε τον πλήρη διοικητικό έλεγχο και τη νομοθετική δικαιοδοσία στην εκτέλεση του καθήκοντος που του ανέθεσε ο Φύρερ. Απ’ τη σουίτα του στο Ξενοδοχείο Ριτζ του Παρισιού, οδήγησε πολλούς Γάλλους στη σκλαβιά και το θάνατο.

Στις επίσημες διακηρύξεις του δικαιολογούσε αυτήν την πολιτική στη βάση της εθνικοσοσιαλιστικής φιλοσοφίας με τυπική κομπορρημοσύνη. Αυτή η εκπληκτική πολεμική βία –έλεγε– τον ανάγκαζε να στέλνει στο όνομα του Φύρερ, πολλά εκατομμύρια ξένων στη Γερμανία, για να εργαστούν για λογαριασμό της γερμανικής πολεμικής οικονομίας. Αυτό ήταν απαραίτητο για τη διατήρηση της ζωής και της ελευθερίας του γερμανικού λαού και του Δυτικού πολιτισμού όλων εκείνων οι οποίοι είχαν ειλικρινή θέληση και δύναμη να ζήσουν με τις δικές τους προσπάθειες, «σε αντίθεση με τους παρασιτικούς Εβραίους και τους πλουτοκράτες». Έλεγε πως υπήρχε τεράστια διαφορά μεταξύ της εργασίας που αξίωνε παλαιότερα η Συνθήκη των Βερσαλιών και τα Σχέδια των Αμερικανών Γιανγκ και Ντοζ –τα οποία είχαν τη μορφή δουλείας για την ισχυροποίηση και την επικράτηση του Ιουδαϊσμού– και της χρήσης των εργατών την οποία ο ίδιος, ως Γενικός Πληρεξούσιος του Χίτλερ, είχε την τιμή να εφαρμόζει συνεισφέροντας στον αγώνα για την ελευθερία της Γερμανίας και των συμμάχων της.

Ο στόχος του σχεδίου, όμως, δεν ήταν μόνο να βοηθήσει την πολεμική προσπάθεια. Η εξόντωση μέσω της εργασίας, ήταν ένα βασικό στοιχείο της ίδιας της πολιτικής και όχι απλώς μία απ’ τις συνέπειές της. Γι’ αυτό και οι ξένοι εργάτες απασχολούνταν στη γερμανική πολεμική βιομηχανία έως τα όρια της υγείας και της δύναμής τους.
Το 1942, ο Ζάουκελ απόκτησε μεγαλύτερη δικαιοδοσία στη Γαλλία επί των πολιτικών και στρατιωτικών αρχών των περιοχών που βρίσκονταν υπό την κατοχή των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων. Αυτό, του έδωσε τη δυνατότητα να έχει τους δικούς του εκπροσώπους στα αρχηγεία των στρατιωτικών διοικήσεων και να τους δίνει άμεσες οδηγίες, παρακάμπτοντας τους στρατιωτικούς διοικητές.

Λόρδος Ράσελ του Λίβερπουλ, «Η μάστιγα του ναζισμού», εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 192-193.