«Κλέφτης ήχων», της Μ. Κοτοπούλη | diastixo.gr

Για το μυθιστόρημα «Κλέφτης ήχων» (εκδόσεις Ιωλκός, 2020), της Μαρίας Κοτοπούλη, στο diastixo.gr. Κείμενο της συγγραφέως.

***

Μαρία Κοτοπούλη

Βρίσκομαι στην αίθουσα συναυλιών του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και περιμένω να αρχίσει το Κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα αρ. 61 του Ludwig van Beethoven, ενώ στο μυαλό μου στριφογυρίζει μια ιστορία. Ο κόσμος μαζεύεται σιγά σιγά και οι αξεδιάλυτες κουβέντες του δημιουργούν την τόσο γνώριμη «βαβούρα», λίγο πριν την έναρξη. Δίπλα μου κάθεται ένας νεαρός και με ρωτά ευγενικά: «Σας παρακαλώ, θα μπορούσα να σας αφήσω, για λίγο, το βιολί μου; Δε θα αργήσω, κυρία». «Βεβαίως», του απαντώ και αμέσως σηκώνεται, μου το δίνει και φεύγει.

Κρατώ το βιολί στα χέρια μου. Είναι πανέμορφο, το χαϊδεύω και αναριγώ, ενώ η μνήμη ανατρέχει στα μαγικά χρόνια του Γυμνασίου Θηλέων της Μυτιλήνης. Βλέπω μπροστά μου έναν συμμαθητή μου από το Ωδείο, τον Ορφέα, να τρέχει βιαστικά και του φωνάζω: «Ορφέα, Ορφέα, πού πας;» «Έχω μάθημα πιάνου και έχω αργήσει, τα λέμε αύριο».

Ιόλη

Σε λίγο, ο νεαρός επιστρέφει. Μ’ ευχαριστεί, παίρνει το βιολί του και κάθεται δίπλα μου. «Παίζετε βιολί;» τον ρωτώ. «Όχι, είναι της φίλης μου, της Ιόλης, εγώ παίζω πιάνο». Μόνο που δεν χειροκροτώ από χαρά. Ιόλη, ο μενεξές, που διαχέει το άρωμά του και ξυπνά όλα τα λουλούδια της Άνοιξης. Ιόλη, η βασιλοκόρη της μυθολογίας, που την ερωτεύθηκε ο ημίθεος Ηρακλής και ήταν η αιτία του θανάτου του, θα μου δανείσει το όνομά της για την ηρωίδα μου. Τη φαντάζομαι, ήδη, να εμφανίζεται με το μαγικό βιολί της πάνω στη σκηνή των μεγάλων θεάτρων του κόσμου, να συνεπαίρνει τον Ορφέα και τους πολυπληθείς ακροατές της.

Το ρεσιτάλ αρχίζει κι εγώ συνεχίζω να πλέκω τον μύθο στο μυαλό μου, προσθέτοντας πρόσωπα, πόλεις, αντικείμενα: Δάσκαλος, Πατέρας, Όμηρος, Χορδιστής, Γιατρός, βιολί, Stradivarius, δοξάρι, Πίζα, Φλωρεντία. Έχω φτιάξει όλη την ιστορία μου, υπό τις μαγικές, του Beethoven, νότες, ενώ η συναυλία φτάνει στο τέλος της.

Μετά το έντονο χειροκρότημα, αποχωρώ από την αίθουσα. Φτάνω στο σπίτι μου όσο πιο γρήγορα μπορώ, από τον φόβο μην και ξεχάσω κάτι, μια λεπτομέρεια από αυτές που μου ενέπνευσε η εξαίσια μουσική, και αδυνατίσει η ιστορία μου. Τρέχω στη δισκοθήκη μου και ψάχνω το κοντσέρτο του Beethoven με τον David Oistrakh. Το ξέρω απέξω. Όμως το ακούω από την αρχή, ξανά και ξανά, καθώς ρίχνω στο χαρτί το σχέδιο της ιστορίας μου. Αύριο αρχίζω «δουλειά», σκέπτομαι και τα κλείνω όλα, να πάω για ύπνο.

Πηγή: diastixo.gr

 

***

Κλέφτης ήχων