Η Επανάσταση στο Βουκουρέστι

27/3/1821: Εισέρχονται στο Βουκουρέστι, υπό τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, οι επαναστάτες υπέρ της απελευθέρωσης των Ελλήνων από τον τουρκικό ζυγό.

***

Στις 18 Μαρτίου ο Βλαδιμηρέσκου μπήκε στο Βουκουρέστι και η Επανάσταση έδειχνε να επικρατεί και στη Μεγάλη Βλαχία. Ο Ρουμάνος ηγέτης όμως αποφάσισε να αυτονομηθεί και, αφού συγκρότησε Γερουσία, εξέδωσε προκήρυξη με ηγεμονικό ύφος. Παράλληλα, άρχισε επαφές με τους Τούρκους στοχεύοντας στην ανάληψη της θέσης του ηγεμόνα ή έστω στην ατομική του διάσωση. Ο Υψηλάντης, που απέφευγε να συγκρουστεί με την ντόπια αριστοκρατία, έσπευσε και αυτός στο Βουκουρέστι, όπου στις 27 Μαρτίου, μετά την πανηγυρική ύψωση της επαναστατικής σημαίας εν μέσω ψαλμών και πατριωτικών ασμάτων, μυριόστομη ακουγόταν η ευχή και εις τας πύλας του Βυζαντίου. Όμως, η απογοητευτική απάντηση του τσάρου και η είδηση των σφαγών στην Κωνσταντινούπολη προκάλεσαν κατάπτωση του ηθικού των επαναστατών.

Ο Υψηλάντης δε στόχευε στη δημιουργία ανεξάρτητου ελληνικού κράτους στη Μολδοβλαχία. Επιζητούσε να κερδίσει χρόνο ωσότου φθάσουν ειδήσεις από την Επανάσταση στη Νότια Ελλάδα, οπότε πίστευε ότι θα βελτιωνόταν η θέση του. Ήθελε παράλληλα να διατηρήσει ένα ισχυρό και αξιόμαχο στράτευμα για να φθάσει στην Πελοπόννησο, όπως προέβλεπε το Γενικό Σχέδιο, έστω και με καθυστέρηση, αφού κατά το αρχικό χρονοδιάγραμμα έπρεπε ήδη στις 15 Μαρτίου να είχε διέλθει από το Δούναβη προς Νότο. Τελικά, όταν εγκατέλειψε το Βουκουρέστι, κατευθύνθηκε στο Τυργκοβίστι, όπου συνέστησε Γενικόν Βουλευτήριον και οργανώθηκε αμυντικά. Η δύναμή του έφθανε ήδη τους 6.500 άνδρες. Μόλις πληροφορήθηκε την Επανάσταση στο Μοριά, διέταξε την εκκένωση της Μολδαβίας. Για το σκοπό αυτόν έστειλε στο Ιάσιο τον Πεντεδέκα και στο Γαλάτσι τον Αθανάσιο Καρπενησιώτη με την εντολή να οδηγήσουν τις διασκορπισμένες (από τις τουρκικές επιδρομές και την εχθρότητα των ντόπιων) δυνάμεις στο Τυργκοβίστι. Η επικοινωνία με τη Ρωσία ήταν πια δύσκολη, ο ηγεμόνας Μ. Σούτσος και η εφορία των Φιλικών είχαν καταφύγει στη Βεσσαραβία. Όμως, ο Πεντεδέκας και ο Καρπενησιώτης αποφάσισαν αυτοβούλως να κρατήσουν τις θέσεις τους στη Μολδαβία.

Κώστας Χατζηαντωνίου, «Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας», εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 30-31.