Ξεκινούν τα Δεκεμβριανά κι ο Εμφύλιος

3/12/1944: Λίγες εβδομάδες μετά την απελευθέρωση της πρωτεύουσας από τους Ναζί, η Αθήνα ματώνει εκ νέου. Ξεκινούν τα Δεκεμβριανά κι ο Εμφύλιος με θύματα και θύτες Έλληνες…

***

Εκείνο το άγριο και φρικτό απομεσήμερο της πρώτης Κυριακής του Δεκεμβρίου του 1944, είχαμε βρει καταφύγιο στη γωνιά του παλιού, μεγάλου ξενοδοχείου, που έχει δεθεί με την ιστορία αυτής της χώρας, ίσως περισσότερο και από το απέναντι κτίριο, που τώρα είναι η Βουλή των Ελλήνων. Είμαστε μια παρέα επτά φίλων και μαζί με πολλούς άλλους είχαμε στριμωχθεί κυριολεκτικά, στην πλευρά της Πανεπιστημίου, όπου ήταν τότε η είσοδος της «Μεγάλης Βρετανίας», δίπλα στο σημερινό θέατρο «Βρετάνια», σε ένα χαμηλό μαρμάρινο ανάχωμα. Σε ένα ανάχωμα, που στην ουσία ούτε καν μας προστάτευε.

Από εκείνο το απροστάτευτο καταφύγιο βλέπαμε τα σωριασμένα πτώματα στα επάνω σκαλιά της πλατείας Συντάγματος, τους λαβωμένους που ζητούσαν βοήθεια, αλλά κανείς δεν πήγαινε να τους βοηθήσει… Παλιές ιστορίες, ξεχασμένες σήμερα από τους πολλούς, εκτός από τους επιτήδειους, ιστορίες όμως που δεν έγραψαν απλώς… ιστορία. Ουσιαστικά, αν και ελάχιστοι το αναγνωρίζουν και ακόμη λιγότεροι το παραδέχονται σήμερα, εκείνη η μέρα και όσα τη διαδέχθηκαν τις επτά φοβερές εβδομάδες, που ακολούθησαν, μέχρι τις 18 Φεβρουαρίου του 1945, χάραξαν την πορεία αυτής της χώρας, μέχρι σήμερα.

Μιλούν, κραυγάζουν, επαίρονται πολλοί και διάφοροι για την περίφημη Μεταπολίτευση, το Πολυτεχνείο, που δήθεν αυτό την έφερε, αλλά δε θέλουν να θυμηθούν ότι η «δική» τους Μεταπολίτευση –που μόνο δική τους δεν ήταν– εκείνο που έκανε ήταν να τερματίσει μια Δικτατορία η οποία είχε ανατρέψει τη Δημοκρατία. Εκείνην την ανθεκτική Δημοκρατία, που την είχε επαναφέρει και θωρακίσει επί 24 χρόνια το τέλος και τελικά τη διέσωσε το αποτέλεσμα εκείνης της μάχης της Αθήνας. 

Δοκιμασία

Ότι αργήσαμε τόσο πολύ να το δούμε αυτό, είναι η μια παράδοξη παράμετρος…  Ότι στη μάχη αυτή χάθηκαν τόσοι και τόσοι άνθρωποι, ότι στη διάρκειά της υπήρξαν σχεδόν υπεράνθρωποι ηρωισμοί, αλλά και διαπράχθηκαν φοβερές αγριότητες, ότι δοκιμάσθηκαν οι πάντες και ότι η Ελλάδα, έφθασε στο χείλος της γνωστής αβύσσου και γλίτωσε από ένα θαύμα, είναι η άλλη πλευρά αυτού που κάποιοι αποκάλεσαν «Μεγάλο Δεκέμβρη». Γι’ αυτό, δεν μπορείς να αφηγηθείς μια πορεία προσωπική, δημοσιογραφική και πολιτική, χωρίς να επαναπροσεγγίσεις και την ανατομία εκείνων των ματωμένων ημερών. Γιατί «Ματωμένα Χώματα» δεν υπήρξαν μόνο στην άτυχη Ιωνία του 1922. Υπήρξαν και στην, τελικά, τυχερή Αθήνα του 1944…

«Πώς δενόταν το ατσάλι, Τα πικρά, μεγάλα, ωραία χρόνια»,
Αγαμέμνων Φαράκος, εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 11-12.