«Ξεκαθάρισμα», από τη συλλογή «Ποιήματα [1972-2012]» (εκδόσεις Ιωλκός, 2021), του Αλέκου Κατσιούρη. Το ποίημα παρουσιάζεται στο @poiem.art (Instagram).
*
Ξεκαθάρισμα
Χθες ξεβοτάνισα τον κήπο μου
κιτρινισμένους έρωτες
έγνοιες ζιζάνια
αναρριχητικές επιθυμίες
παρασιτικούς θυμούς
ξεσταχυασμένα όνειρα
χρωστούμενα άγραφα
παλιούς λογαριασμούς
τα πέταξα όλα.
Αλέκος Κατσιούρης, «Ποιήματα [1972-2012]», Εκδόσεις Ιωλκός.
***
Για τη συλλογή
Μια πορεία σαράντα χρόνων στο μοναχικό μονοπάτι της Ποίησης μέσ’ από επιλεγμένα ποιήματα, ταξινομημένα αρχικά σε δώδεκα ανέκδοτες ποιητικές συλλογές.
Για την επιλογή των ποιημάτων, εκτός από την υποκειμενική κρίση, σημαντικό κριτήριο ήταν η χαρτογράφηση της διαδρομής προς τον καθορισμό της προσωπικής έκφρασης του ποιητή.
Οι πρώτες έντεκα ενότητες αναφέρονται σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους ενώ η τελευταία (Πορτρέτα) είναι καθαρά θεματική και καλύπτει μια μεγαλύτερη περίοδο.
Η θεματολογία καλύπτει ένα μεγάλο εύρος καταστάσεων στις οποίες περιέρχεται η ανθρώπινη ψυχή, όπως ο έρωτας, η μοναξιά, η θλίψη, ο φόβος, οι διαπροσωπικές σχέσεις, οι υπαρξιακές αναζητήσεις, η ελπίδα, το άγνωστο, η αρμονία, ο θάνατος και τα σκαμπανεβάσματα της ζωής.
***
Ο Αλέκος Κατσιούρης γεννήθηκε το 1950 στην Τρίπολη και μένει στην Αθήνα. Το 2014 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ιωλκός η ποιητική συλλογή του Πρόναοι και μετόπες και ακολούθησαν το 2017 τα Ποιήματα τσέπης.
***
Ψηλαφιστά
Μπαίνω στον κόσμο που θωρούν τα μάτια μου
σαν βιαστική ηλιαχτίδα που ανακλάται
σε μια χάντρα από ατόφιο κεχριμπάρι
και οσφραίνομαι, αφουγκράζομαι, κοιτάζω
δίχως να ξέρω ο δρόμος πού με βγάζει
όπως ένα παιδί που ακολουθεί τον ίσκιο του.
*
Το νησί
Βρέθηκα εδώ μετά από χρόνια
ακολουθώντας το όραμα στην παρακμή του
με συντροφιά το νου και την καρδιά
που με τραβούσε το καθένα απ’ την πλευρά του
κι είπα πως έφτασε ο καιρός
να συμφιλιωθώ, επιτέλους, με τη νηνεμία.
Να πάψω να ονειρεύομαι ταξίδια
κάθε φορά που ατενίζω τον ορίζοντα
και να αγαπήσω ετούτο το νησί
σαν αγιορείτης το κελί του.
Μα ακούω μια φωνή στο στέρνο μου
ξάστερη σαν τρεχούμενο νερό
βαθιά σαν τη βουή της καταιγίδας
που με καλεί να πραγματώσω αυτό ακριβώς
που δεν κατανοώ με τις αισθήσεις
να κάνω ακόμα ένα μακρύ ταξίδι
σε θεϊκό να μεταπλάσσω το εφήμερο.
Είναι ψυχή, καρδιά, θεός, δεν ξέρω
μπορεί και να ’ναι ένας βαθύς αντίλαλος
που βγαίνει απ’ τις στοές της θάλασσας
και μετατρέπει τα κοχύλια σε τρομπόνια.
Μπορεί να είναι οι γλάροι και τα ψαροπούλια
που έχουν διαλέξει αυτή την έρημη ακτή
για τελευταίο τους καταφύγιο.
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.