Η Μαρίνα Παπαγεωργίου δίνει συνέντευξη στο ελculture, για τη συλλογή διηγημάτων της, «Γλυκιά Πενικιλίνη» (εκδόσεις Ιωλκός, 2018).
Μια συζήτηση με τη Μαρίνα Παπαγεωργίου για τη «Γλυκιά Πενικιλίνη» και την επιμονή της παιδικής μνήμης
της Νούλας Μπίτσικα
Η «Γλυκιά Πενικιλίνη» είναι ένας περίεργος τίτλος για βιβλίο. Πόσω μάλλον για το πρώτο βιβλίο ενός συγγραφέα. Αυτόν τον τίτλο επέλεξε όμως η Μαρίνα Παπαγεωργίου για το ντεμπούτο της στον κόσμο του βιβλίου, και τον διάλεξε ανάμεσα σε δεκατέσσερις τίτλους, όσες είναι και οι ιστορίες που περιέχονται σε αυτό. Διηγήματα γλυκά και όχι «πικρά» και οδυνηρά σαν πενικιλίνη, που υπόσχονται ένα ταξίδι στην Αθήνα του τότε και του τώρα, αλλά και στην επαρχία.
Στη συνάντησή μας, η Μαρίνα Παπαγεωργίου θέλησε με πολλή αγάπη να μου μιλήσει για το πρώτο της βιβλίο, και ιδιαίτερα για τους χαρακτήρες που το απαρτίζουν. Στο τέλος, αυτό που έμεινε ήταν μία συζήτηση αβίαστη, ευχάριστη, με αναμφίβολα γλυκιά επίγευση.
Κάνεις ντεμπούτο ως συγγραφέας και διαλέγεις να γράψεις για άτομα της διπλανής πόρτας, αλλά και διαφορετικών δεκαετιών, χωρίς αυτή η χρονική διαφορά να είναι διακριτή μέσα στο κείμενο.
Μέσα στο βιβλίο μου υπάρχει ένας ετερόκλητος πληθυσμός που κατοικεί σε διαφορετικούς τόπους και ζει σε διαφορετικές εποχές, άνθρωποι διαφορετικοί μεταξύ τους. Όλα αυτά αποτελούν μια σύνθεση η οποία εμφανίζεται ανάκατα στον χρόνο, διότι όσο ανομοιογενής κι αν είναι αυτός ο κόσμος, φανερώνει τις ομοιότητες και τις συγγένειες στους τόπους και στους ανθρώπους. Σε όλα αυτά που αλλάζουν, ίσως όμως όχι τόσο όσο νομίζουμε. Είναι συνειδητά τοποθετημένες στο βιβλίο οι ιστορίες, όχι σε χρονική αλληλουχία, όπως και συνειδητά κάποιοι τόποι υποδηλώνονται και δεν δηλώνονται. Το σκηνικό είναι κυρίως αστικό, με γνώριμες αθηναϊκές διαδρομές, αλλά περιέχει και ιστορίες στην ελληνική επαρχία, μαζί με γεγονότα ή στιγμές που είτε έχουν σημαδέψει είτε έχουν αφήσει στατικά τα πρόσωπα των αφηγήσεων της Γλυκιάς Πενικιλίνης.
Ψυχολογία των ανθρώπων της πόλης ή ιστορία της πόλης; Τι πιστεύεις ότι αποτυπώνεις καλύτερα με το βιβλίο σου;
Δεν υπάρχει η πρόθεση να αποτυπωθεί η ιστορία της Αθήνας. Πρόκειται περισσότερο για θραύσματα από τις ζωές ανθρώπων της πόλης σε διαφορετικές εποχές και δεκαετίες. Νομίζω ότι είναι φυσικό να εκφράζει κανείς στο πρώτο βιβλίο του ορισμένες «εμμονές» που έχει, και λέγοντας «εμμονές», για να απενοχοποιήσω τη λέξη, εννοώ τα πράγματα που μας ενδιαφέρουν και αγαπάμε με πάθος και, γι’ αυτό και στις ιστορίες της Γλυκιάς Πενικιλίνης θα βρει κανείς με κάποιο ειδικό βάρος τη μνήμη -την παιδική μνήμη-, την επιμονή της και τους συνειρμούς, τη συμμετοχή και το αποτύπωμα των αισθήσεων στην ψυχή του ανθρώπου. Θα βρει κανείς επίσης μυρωδιές από τόπους, χώρους, ανθρώπους, την αίσθηση που συνδέεται πιο δυνατά από όλες με τη μνήμη.
Γεμάτη παιδική ηλικία η Γλυκιά Πενικιλίνη.
Τι πιο καθοριστικό; Η επιμονή της παιδικής μνήμης και η παιδική ευφυΐα έχουν νομίζω μεγάλη αξία, είναι μια φρεσκάδα που πραγματικά πιστεύω ότι πρέπει να διατηρεί κανείς στη ζωή του, όχι έχοντας έναν αόριστο στόχο στο μυαλό του, αλλά ως στάση ζωής. Να τους αφήνει δηλαδή και χώρο στην καθημερινότητά του. Χαίρομαι που υπάρχουν γύρω μας -ευτυχώς- άνθρωποι που ονειρεύονται και μεταγγίζουν στην καθημερινότητά τους φαντασία, συνειδητά ή ασυνείδητα και, κυρίως, επιδραστικά.
Διαβάστε όλη την συνέντευξη εδώ.
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.