«Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ»
[Χωρίς μελαγχολία περάσαμε τα σύνορα του κενού / και την ακολουθία των καταστροφών.]
Κάποτε το φεγγάρι είχε μόνο κόκκινο φως
σαν την αγάπη που έκαιγε στην καρδιά τους.
Κάποτε το φεγγάρι είχε μόνο άσπρο φως
σαν τη χαρά που έλαμπε στα μάτια τους.
Κάποτε το φεγγάρι είχε μόνο πράσινο φως
σαν εκείνο το παλιό τραγούδι του Μάνου
που ένωνε τα χείλη τους.
Το κάποτε είναι πια μακριά τους.
Η καρδιά, τα μάτια και τα χείλη
παρατηρούν το μαύρο χρώμα της συμφοράς της σελήνης,
του έρωτα και της ζωής τους.
*. Μάξιμος Αλυγιζάκης, από τη συλλογή «Ψίθυροι νιότης», εκδόσεις Ιωλκός, 2021
«ΔΑΚΡΥΑ ΛΙΜΝΑΖΟΥΝ»
Μάτια κλειστά
Επιπλέουν
Σε κόγχες σιωπής
Λίγο πιο πάνω
Απ’ τη θλίψη
Θυμούνται
Το φως
Του ατημέλητου έρωτα
Ν’ αδειάζεις τα χέρια
Απ’ την αγάπη
Να δακρύζεις
Λίγο πιο πάνω
Απ’ τη θλίψη
Μείνε
Μη φεύγεις
Ο έρωτας είναι
Πάντοτε γυμνός
Μες στο σκοτάδι
*. Γ. Δ. Αναγνώστου, από τη συλλογή «Η πολυθρόνα της λύπης», εκδόσεις Ιωλκός, 2021
«ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ»
Τα μεγάλα όνειρα τα κλειδώσαμε σε σεντούκια,
κάναμε τη χαρά λήθη
και την ελπίδα φόβο.
Πώς τα καταφέραμε έτσι;
Μα τώρα, πέρασε καιρός.
Ήρθε η ώρα να φύγουμε.
Γρήγορα, ξεκλείδωσε το σεντούκι
και βγάλε τα σημειωματάρια,
ρίχ’ τα στο τζάκι, κατέστρεψέ τα στη φωτιά.
Γιατί αν κάποιοι τα βρουν –ύστερ’ από χρόνια–
θα καταλάβουν ποιος πραγματικά ήσουν.
*. Παρασκευή Τζιωρτζούδα, από τη συλλογή «Εκείνοι που τολμούν να ονειρεύονται», εκδόσεις Ιωλκός, 2021
Πηγή | Copyright: Ologramma | Εκδόσεις Ιωλκός
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.