Φωτογραφικό υλικό από την παρουσίαση του βιβλίου «Ταξίδι στο φούρνο» (εκδόσεις Ιωλκός, 2022), της Χριστίνας Ιωάννου, που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 12 Μαρτίου, στις 19.00, στο cafe «O Κήπος του Μουσείου». Συμμετείχαν οι συγγραφείς Μαρία Δριμή και Τώνια Τζιρίτα Ζαχαράτου.
(φωτογραφίες: Βασίλης Χατζηιακώβου)
***
Για το βιβλίο
Οι ήρωες των διηγημάτων, άνθρωποι διαφορετικών γενεών, ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας, καταγωγής, πίστης, κοινωνικοοικονομικού επιπέδου και σεξουαλικού προσανατολισμού, συγκατοικούν στην ίδια άυλη γειτονιά, άτοποι κι άχρονοι. Ο αδιάφορος Χ, ο Πέτικας, οι τρεις Τζ, ο κύριος Τάκης κι ο κύριος Μελέτης. Η κυρία στο νεοκλασικό κι ο άγνωστος με τη γόπα. Μία παρέα στην Ικαρία. Έντεκα ιστορίες, έντεκα και περισσότεροι ήρωες και ηρωίδες συναντιούνται στο δρόμο του παρόντος, σε μία αέναη στιγμή που ενώ τους εγκλωβίζει, ταυτόχρονα τους απελευθερώνει.
***
Για τη συγγραφέα
Η Χριστίνα Ιωάννου γεννήθηκε το 1989 στο Βόλο. Σπούδασε ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο του Reading στην Αγγλία και είναι διδακτόρισσα της École Normale Supérieure – Ulm. Ζει στην Αθήνα και εργάζεται ως ψυχολόγος. Διηγήματά της έχουν εκδοθεί σε ανθολογίες των εκδόσεων Φίλντισι και Εύμαρος. Το Ταξίδι στο φούρνο είναι το πρώτο βιβλίο της.
***
Μερικά κείμενα της Χριστίνας Ιωάννου ενέχουν το παιχνίδι ως κινητήριο μοχλό, όπως η «Λαμψοένωση» όπου το ενδιαφέρον για τον έναν είναι η μη ενδιαφέρουσα περίπτωση του άλλου, όπως στον έρωτα όπου τα ετερώνυμα έλκονται. Το παιχνίδι παίρνει ενίοτε χαρακτηριστικά διακειμενικού παρακλαδιού στηριγμένου σε ένα παλιότερο, γνωστό έργο της νεοελληνικής λογοτεχνίας, όπως η επιστολή μιας γυναίκας στον αφηγητή του «Ανάμιση ντενεκέ» του Γιάννη Μακριδάκη αποσκοπεί στο να αποκαλύψει ότι για χάρη της σκότωσε ο… Πετίκας. Το παιχνίδι παίρνει συχνά διαστάσεις μεταφυσικής παραδοξότητας, όπου το φανταστικό υποβάλλει υπαρξιακές αγωνίες και ερωτήματα.
Ένα τέτοιο κείμενο είναι η «Φιλίτσα», το οποίο διαδραματίζεται στην Ικαρία, το νησί των αργών χρόνων, της μακροβιότητας και της αέναης επιστροφής: εκεί μια παρέα τεσσάρων νέων βιώνει τον κύκλο των γεγονότων σαν να συμβαίνουν ξανά και ξανά σε ένα χωροχρονικό μαγγανοπήγαδο. Τέλος, το αλλόκοτο, μέσα στην αληθοφάνεια της ζωής, λειτουργεί σαν σπινθήρας συγκίνησης. Στον «Κύριο Μελέτη» π.χ. η συγγραφέας-πόρνη συνηθίζει τα Σάββατα να μιλά με τον μανάβη της λαϊκής, ώσπου αυτός, αγράμματος αλλά με σεβασμό στα γράμματα, σκοτώνεται σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι από τη βιβλιοθήκη που τον πλακώνει.
Πηγή: «Οι καλοί πεζοπόροι» & «Ταξίδι στο φούρνο»
| Κριτική | Bookpress
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.