«Σάμγουερ in ’80sland» | Παρουσίαση | Hard Rock Cafe

• Το παρμπρίζ αυτής της Ντελόριαν δε χρειάζεται υαλοκαθαριστήρα για τη σκόνη του χρόνου. Από τις κασέτες της λαϊκής στο «ΜΟΥΣΙΚΟΡΑΜΑ» και το MTV.

• Από το Ολυμπιακό Στάδιο στο «ΡΟΔΟΝ Club» κι αποκεί στη Νέα Φιλαδέλφεια και τα σταντ του «Σόλωνος και Μασσαλίας». Από τα χαλίκια των θερινών στα διπλά με μπάλα δανεική, εκεί που σκάει το κύμα.

• Αναστό’’ εναντίον Σαραβάκου, Γκάλης κατά Πέτροβιτς, Μπράιαν Ρόμπσον κατά Βαν Μπάστεν, η αντίστροφη καταμέτρηση προς τις πανελλαδικές.

• Αληθινές οπτασίες και σινεματικές παραλίες, κοινόκτητα «ΠΟΠ & ΡΟΚ» και απροειδοποίητα διαγωνίσματα, πάρτι σε χολ και αυλόγυρους, σφηνάκια Β-52, κασέτες που αλλάζουν χέρια, κοπάνες, «πενταήμερες» και ρομάντζα που ντύνονται έρωτες in the Still Of The Night.

Για τα παιδιά που μεγαλώσαμε στα χρόνια της «Αλλαγής» κι ενηλικιωθήκαμε με το «Βρώμικο ’89», η δεκαετία του ’80 παραμένει το ξέφωτο με τις λιγότερες ενοχές, γεμάτο αισθήσεις, πρότυπα και υποσχέσεις, υπογραμμισμένες από ένα καλειδοσκοπικό ροκ σάουντρακ, παιγμένο με τη βελόνα στα κόκκινα.

Πηγή: news2u

 

 

***

 

Προδημοσίευση: Σάμγουερ In ’80sland, Παναγιώτης Παπαϊωάννου, Εκδόσεις Ιωλκός

Για τα πρώτα, πρώιμα ακούσματα που περικύκλωσαν τον αφηγητή στα εννιά του χρόνια, στα διαλείμματα της αναμετάδοσης του Κυπέλλου Εθνών Ευρώπης του 1980, γράφει στο εισαγωγικό κεφάλαιο:

«(…) Ωραίο πράμα οι διακοπές όταν είσαι εννιά. Μπάνιο στη θάλασσα μέχρι το μεσημέρι και μετά οικογενειακώς σε ταβέρνα. Κι εκεί το μενού αμετακίνητο, παρά τις γονεϊκές συστάσεις: τρομακτικής νοστιμιάς μπιφτέκια στα κάρβουνα περιστοιχισμένα με βουναλάκια από πατάτες τηγανητές συν αραβουργηματάκι δίπλα από κέτσαπ και μουστάρδα. Από το ραδιόφωνο της ταβέρνας ακούγεται το: Μ’ αγαπούσες θυμάμαι μια φορά, που δε με ψήνει, καθώς ούτε θέλω ν’ αγαπήσω –αυτά είναι για μεγάλους– ούτε και θέλω όταν αγαπήσω «να το θυμάμαι», γιατί αυτό πάει να πει ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει κι εγώ θα μείνω με το να το θυμάμαι. Έχω και κάτι πολύ συχνά μαζί μ’ ένα κομμάτι ξένο, που τραγουδάει μια γυναικεία φωνή, που να, πώς να το πω. Μου προκαλεί κάτι περίεργο όταν την ακούω να νιαουρίζει, σαν να ανατριχιάζω.

«Χαμήλωσέ τες αυτές τις ξετσίπωτες, ρε Μπάμπη!» στριγγλίζει στο σερβιτόρο μπουκωμένη μια χοντρή με εμπριμέ φόρεμα απ’ το διπλανό τραπέζι.

«Ξετσίπωτη». Αυτή είναι η λέξη και παρ’ ότι δεν μπορώ ακριβώς να πιάσω γιατί είναι κακή, το καταλαβαίνω από την περιφρόνηση, το μίσος και κάτι από φόβο που ’χει η προσφώνηση της χοντρής. Εμένα πάντως αυτός ο ρυθμός κι αυτή η φωνή κάπως με κάνει. Και παρ’ ότι δεν μπορώ να το πω πουθενά, δε βλέπω πώς μπορεί να ’ναι κακό».

***

Μεγαλώνοντας, ο αφηγητής μας μεταφέρει στο πρώτο έτος της φοιτητικής του ζωής και περιγράφει, πώς, σε μια Αθήνα όπου μαίνεται η προεκλογική περίοδος και επίκειται το ντέρμπυ Ολυμπιακού – ΑΕΚ που θα κρίνει τον τίτλο του πρωταθλητή, βρίσκεται στο «ΡΟΔΟΝ club», στη συναυλία του Nick Cave & των Bad Seeds. 

«Τα φώτα χαμηλώνουν και ακούγεται το γρατζούνισμα μιας κιθάρας, καθώς το πλήθος σιγοβράζει. Φώτα. Ο ψηλολαίμης φρόντμαν, σκυθρωπός και αυτοσυγκεντρωμένος ξεκινά με κείνο το ίδιο πυρετώδες κομμάτι, όπως το Φεβρουάριο στο ΣΤΟΥΝΤΙΟ. From Her To Eternity. Απ’ αυτήν και στην αιωνιότητα. Ν’ αφήσω έξω τις Επικίνδυνες Σχέσεις; Μα όπου και να πάω, ο Οκτώβρης με κυνηγάει. From Her To Eternity». 

«(…) Ένας κιθαρίστας με καροτί μαλλί, σαν φιγούρα από βιβλίο πειραμάτων Φυσικής Ε΄ Δημοτικού για την απεικόνιση ηλεκτροπληξίας, κι άλλος ένας περίεργα μελαμψός αριστερά στη σκιερή γωνία της σκηνής – δεν τον πιάνουν και καλά οι προβολείς. Ένας βλοσυρός και υπερβολικά clean cut μπασίστας, σαν να ξεπήδησε από τα Παιδικά Χρόνια του Τομ Μπράουν, ένας ντράμερ προσηλωμένος ευλαβικά στο να πελεκάει τα δέρματα, σαν να ’ναι μόνος του μέσα σε ασανσέρ, τέτοια προσήλωση, κι όλοι μαζί ένα θορυβώδες χαλί».

 

Πηγή: Athens Voice