«Rebound» | @hibou.with.books

Η συλλογή διηγημάτων «Rebound» (εκδόσεις Ιωλκός, 2017), της Μαρίας Παπαϊωάννου, στο @hibou.with.books (Instagram).

 

[…] Η συγγραφέας μέσα από τα αυτοτελή της διηγήματα, με ειλικρίνεια που ‘σπάει’ κόκαλα, προσπαθεί να μας μυήσει στις καθημερινές συνήθειες ενός ανθρώπου που αντιμετωπίζει κρίσεις πανικού και πως μπορεί τις ίδιες συνήθειες να τις βιώνει με διαφορετικό τρόπο ένας άλλος.
Κάτι που κάνει ακόμα πιο μοναδικό αυτό το βιβλίο είναι ότι πουθενά στις σελίδες του δεν υπάρχει αναφορά των λέξεων ‘κατάθλιψη’ και ‘κρίσεις πανικού’. Κάθε ιστορία είναι και μια άρτια σκηνοθετημένη σκηνή από ταινία. Με πολλή φαντασία αλλά και ωμή ειλικρίνεια.
Απαρτίζεται από 17 διηγήματα, 17 ιστορίες βγαλμένες σαν από ημερολόγιο που έχουν ως βασικό άξονα την κατάθλιψη με φόντο την Αθήνα.

[…]

Ένα βιβλίο τόσο συναισθηματικά σκληρό αλλά και λυτρωτικό.

 

@hibou.with.books (Instagram).

 

***

Για το βιβλίο

Μία ηρωίδα χωρίς όνομα, παλεύει με έναν επίμονο δαίμονα, για λίγη σεροτονίνη.

Ο δαίμονας έχει γεννηθεί και έχει μεγαλώσει στα Εξάρχεια, όπως και αυτή.

Ένας θαρραλέος άνδρας θέλει να τη βοηθήσει.

Μία σχέση κάτω από το φόβο της ήττας και του Rebound.

Ένα μαύρο ημερολόγιο εγκυμοσύνης.

Μία εσωτερική κραυγή απόγνωσης για την έως τώρα ζωή που ισορροπεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη διαταραχή.

Ίσως και μία συγγνώμη για τον –τελικά– άδικο πόλεμο στον «ευεργέτη» δαίμονα.

Και όλα αυτά όσο προσπαθεί να συνέλθει από έναν πολύμηνο ύπνο.

Όπως όταν ξυπνάμε τρομαγμένοι, νομίζοντας ότι πέφτουμε.

Αλήθεια, έχετε δει ποτέ σας μπλε χιόνι;

 

 

***

Για τη συγγραφέα

 

***

 

Η άκρα ταπείνωσις

 

 

Καλεσμένη σε μία δεξίωση προς τιμήν κάποιου σημαντικού –καθ’ όλα ασήμαντου της εταιρείας που εργάζομαι–, βρέθηκα σε ροτόντα τόσο λευκή έως πένθιμη, να συντρώγω και να παριστάνω ότι συνομιλώ με διάφορους άλλους – εξίσου αδιάφορους σ’ εμένα όσο κι εγώ σε αυτούς.

Την πρόσεξα αμέσως καθώς είχε αυτή την αδιόρατη θλίψη, που την έκανε να μοιάζει κοινότυπη, αλλά ταυτόχρονα έδειχνε τόσο να ασφυκτιά, που θαρρείς και μέσ’ από το πράσινο φόρεμά της, ήταν ολόκληρη ζωσμένη μ’ εκρηκτικά για να γίνει παρανάλωμα, εκεί μπροστά μας, από στιγμή σε στιγμή.

Ο λατρευτός της σύζυγος, καθήμενος εξ αριστερών της, φρόντιζε επιμελώς να μην της ρίχνει ούτε βλέμμα. Μάλιστα, γέμισε το δικό μου ποτήρι καναδυό φορές για να δείξει στον άντρα μου ότι μας εκτιμάει οικογενειακώς, καθότι ο δεύτερος είναι προϊστάμενός του.

Όλα ξεκίνησαν όταν στο τραπέζι μας ήρθε να καθίσει η γενική διευθύντρια της εταιρείας και η ορχήστρα έπαιξε ένα παθιασμένο ταγκό.

Ο σύζυγος της γυναίκας με τα πράσινα σχεδόν πέταξε από την καρέκλα του και μ’ ένα χειροφίλημα πρότεινε στην ξανθιά διευθύνουσα να γίνει η ντάμα του. Εκείνη δέχτηκε και τον ακολούθησε σηκώνοντας τα φρύδια της και χαμογελώντας απολογητικά στη γυναίκα με τα πράσινα, που τους έβλεπε να απομακρύνονται μαζί πιασμένοι χέρι χέρι.

Όση ώρα χόρευαν, είχα το βλέμμα καρφωμένο στη νεαρή κοπέλα, που είχε μείνει σ’ ένα τραπέζι με αγνώστους, που χάζευαν τον άντρα της να ψιθυρίζει στο αυτί της άλλης γυναίκας. Όλοι κοιτούσαν εκείνους, εγώ πάλι την κοπέλα με τα πράσινα.

[…]

«Rebound», Μαρία Παπαϊωάννου, εκδ. Ιωλκός, σελ. 7-8.