Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ τιμάται με το βραβείο Πούλιτζερ

«Ανθολόγιο Ιδεών» (επιμ.: Ι. Ευαγγέλου, Μ. Κώνστα), εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 160.

 

***

 

Ο Χέμινγουεϊ γεννήθηκε στις 21 Ιουλίου του 1899 στο Όουκ Παρκ του Ιλινόις κοντά στο Σικάγο. Ήταν το δεύτερο παιδί της οικογένειας, ανάμεσα σε τέσσερεις αδελφές και έναν αδελφό. Είχε έντονη θρησκευτική ανατροφή και η περιοχή στην οποία μεγάλωσε ήταν μια πόλη συντηρητική. Όπως αναφέρει ο ίδιος αργότερα, ήταν πόλη με «ανοιχτές αυλές και κλειστά μυαλά». Η οικογένειά του περνούσε επίσης πολύ χρόνο σε ένα εξοχικό που είχε στο βόρειο Μίσιγκαν. Εκεί ο μικρός Έρνεστ έμαθε να κυνηγά, να ψαρεύει και να αγαπά την εξοχή.

Κατά τα μαθητικά του χρόνια στο γυμνάσιο, στα ενδιαφέροντά του περιλαμβάνονταν τόσο τα φιλολογικά μαθήματα όσο και το μποξ και το φούτμπολ, ενώ εκείνη την περίοδο ξεκινά να συντάσσει τα πρώτα του άρθρα για τα σχολικά έντυπα Trapeze και Tabula. Αποφάσισε να μη συνεχίσει τη σχολική σταδιοδρομία του σε κάποιο κολέγιο. Έτσι, έπιασε δουλειά σαν δημοσιογράφος, σε μια εφημερίδα ονόματι The Kansas City Star, το 1917. Εκεί όμως έμεινε μονάχα για έξι μήνες.

«Αποχαιρετισμός στα όπλα»

Προς το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και σε ηλικία 18 ετών, μετά από προτροπή του πατέρα του, ο Χέμινγουεϊ προσπαθεί να καταταγεί στον αμερικανικό στρατό για να συμμετάσχει, όμως αποτυγχάνει, πιθανώς εξαιτίας ενός προβλήματος όρασης που είχε. Δεν παραιτείται, ωστόσο, και τελικά τον Απρίλιο του 1918 μεταβαίνει στο ιταλικό μέτωπο σαν εθελοντής οδηγός ασθενοφόρου του Ερυθρού Σταυρού. Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με τη φρίκη και τη θηριωδία του πολέμου. Λίγο καιρό μετά την άφιξή του, αποφεύγει τον θάνατο από καθαρή τύχη, όταν ένας Ιταλός στρατιώτης που βρισκόταν μπροστά του λειτούργησε σαν ασπίδα στα θραύσματα του όλμου που εκσφενδονίστηκαν προς το μέρος τους. Βαριά τραυματισμένος νοσηλεύεται σε νοσοκομείο του Μιλάνου.

Μετά το τέλος του πολέμου παρασημοφορείται από το ιταλικό κράτος για τον ανδρισμό του. Όλες αυτές οι εμπειρίες, σε συνδυασμό με το ανεκπλήρωτο ρομαντικό ειδύλλιο που ανέπτυξε στο νοσοκομείο με την εθελόντρια Άγκνες φον Κουρόφσκι, αποτέλεσαν τη βάση για το κατοπινό αριστούργημά του «Αποχαιρετισμός στα όπλα».

Μετά το τέλος του πολέμου, επανέρχεται στις Η.Π.Α και πιάνει δουλειά σαν δημοσιογράφος και ανταποκριτής στην εφημερίδα Toronto Star Weekly, ενώ μετά από ένα χρόνο παντρεύεται την πρώτη του σύζυγο Χάντλυ Ρίτσαρντσον, με την οποία θα ζήσουν για λίγο καιρό στο Παρίσι. Εκεί ο Έρνεστ έρχεται σε επαφή αρχικά με τη Γερτρούδη Στάιν, η οποία θα τον γνωρίσει με πολλούς λογοτέχνες της λεγόμενης «Χαμένης γενιάς» των αμερικανών που ζούσαν στο Παρίσι, όπως τον Φιτζέραλντ, τον Έζρα Πάουντ και τον Τζαίημς Τζόυς, ή καλλιτέχνες της γενιάς του όπως τον Πικάσο.

Τραυματισμοί

Τις περιόδους που δεν έγραφε, ο Χέμινγουεϊ απασχολούσε τον εαυτό του κυνηγώντας την περιπέτεια: σαφάρι στην Αφρική, ταυρομαχίες στην Ισπανία, ψάρεμα βυθού στη Φλόριντα. Σε ένα από τα ταξίδια που έκανε στην Αφρική αργότερα, ενεπλάκη σε δύο αεροπορικά ατυχήματα, τα οποία του δημιούργησαν βαρείς τραυματισμούς. Εξ’ αιτίας τους δεν κατάφερε να παρευρεθεί καν στην απονομή του Νόμπελ λογοτεχνίας που κέρδισε στις 28 Οκτωβρίου 1954.

Τα επόμενα χρόνια βυθίζεται στην κατάθλιψη και στην κατάχρηση αλκοόλ, ενώ διάφορα προβλήματα υγείας που είχε του στερούσαν τη δυνατότητα να συνεχίσει το συγγραφικό του έργο. Παρόλα αυτά καταφέρνει να γράψει το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα «Μία κινητή γιορτή», το οποίο όμως δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατό του. Λίγο αργότερα, τον Ιούλιο του 1960 αναγκάζεται να φύγει από την Κούβα και να μετακομίσει στο Αϊντάχο, στην πόλη Κέτσαμ. Εκεί θα νοσηλευτεί λόγω της κατάθλιψης και της παράνοιάς του. Παράλληλα, υποβάλλεται σε θεραπείες με ηλεκτροσόκ, που επιδεινώνουν κι άλλο την κατάστασή του, προκαλώντας του μάλιστα και απώλεια μνήμης. Τελικά, αυτοκτονεί στις 2 Ιουλίου του 1961 πυροβολώντας το κεφάλι του με κυνηγετικό όπλο, λίγες μέρες πριν να κλείσει τα 62 του χρόνια.

Πηγή: {στίξη}