20/5/1941: Ξεκινά μια από τις σημαντικότερες συγκρούσεις του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η Μάχη της Κρήτης.
***
Πάντως είναι γεγονός ότι παρά τις κραυγαλέες ελλείψεις των αμυνόμενων και κυρίως σε πυρομαχικά, οι Γερμανοί απέτυχαν να καταλάβουν τα αεροδρόμια Ρεθύμνου και Ηρακλείου ή τις αντίστοιχες πόλεις και όσοι επέζησαν, περιορίστηκαν σε ελάχιστους θυλάκους που θα μπορούσαν εύκολα να εξουδετερωθούν με μια γενική εκκαθαριστική επιχείρηση.
Μάλεμε
Επίσης απέτυχαν να κάνουν απόβαση από τη θάλασσα. Η μόνη τους επιτυχία ήταν η κατάληψη του αεροδρομίου του Μάλεμε και αυτό ήταν αρκετό για να παραβιάσουν την πύλη εισόδου της Κρήτης. Γιατί πέτυχαν μόνο στο Μάλεμε; Διότι η φύλαξή του ήταν η πλέον ανεπαρκής. Η Μάχη της Κρήτης απέδειξε στην πράξη ότι οι τομείς Ρεθύμνου και Ηρακλείου, παρά τις ελλείψεις, άντεξαν στην επίθεση, ενώ το Μάλεμε έπεσε, διότι το σημαντικότερο σημείο της άμυνας –μετά τον Κόλπο της Σούδας– είχε τη χειρότερη φύλαξη.
Ο Φρέυμπεργκ δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία –ούτε καν την ίδια με τους δύο άλλους τομείς– στην προστασία του Μάλεμε, ενώ η άμυνα των αεροδρομίων Ρεθύμνου και Ηρακλείου, παρά τις ελλείψεις, είχε οργανωθεί καλύτερα. Πάνω στις προγενέστερες παραλείψεις της μη οχύρωσης του αεροδρομίου του Μάλεμε, προστέθηκαν από τους Βρετανούς και το Φρέυμπεργκ προσωπικά, νέες παραλείψεις εξίσου προκλητικές.
Μέχρι τις 3 Μαΐου, χωρίς υπερβολή, το σύνολο των συμμαχικών στρατευμάτων στην Κρήτη, εκτός από τη φρουρά της Σούδας, ζούσε σε συνθήκες και με νοοτροπία «προσκοπικής παραθεριστικής κατασκηνώσεως». Έτσι οι άνδρες των συμμαχικών δυνάμεων είχαν διαθέσιμο χρόνο να ξεκουραστούν μετά τις ταλαιπωρίες του πολέμου στην ηπειρωτική Ελλάδα και να επιδοθούν με ιδιαίτερο ζήλο στην απόλαυση της μαγιάτικης θάλασσας, αλλά και του κρητικού κρασιού, το οποίο ξετρελαμένοι αναζητούσαν στα γύρω χωριά. Ζούσαν μια ευχάριστη φυσική ζωή χωρίς πρόγραμμα και χωρίς προορισμό. Δεν υπήρχαν χαρακώματα∙ τη νύχτα χρησιμοποιούσαν τις σκηνές τους και το μεσημέρι προτιμούσαν να παίρνουν τον υπνάκο τους κάτω από τις ελιές.
Ηλίας Φιλιππίδης, «Κρήτη 1941», εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 144-148.
***
Μάχης της Κρήτης: Οι Βρετανοί «παρέδωσαν» το Νησί στους Ναζί – Τα ερωτήματα που εκθέτουν τον Τσώρτσιλ. Ο άγγλος διοικητής έπαιρνε ατάραχος το πρωινό του ενώ έπεφταν οι αλεξιπτωτιστές
Παραδόθηκε η Κρήτη στους Γερμανούς από τον Τσώρτσιλ;
Ανατρέχουμε στο βιβλίο του Ηλία Φιλιππίδη: «Κρήτη 1941 – Η «παράδοσή» της από τον Τσόρτσιλ στο Χίτλερ» και διαβάζουμε:
«Δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι η τύχη των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης θα ήταν διαφορετική αν η Κρήτη είχε μείνει ελεύθερη! Η σχέση των Γερμανών προς την Κρήτη θα είχε μείνει στην Ιστορία ως σχέση ήττας – ακόμα και πανωλεθρίας – όσες δυνάμεις και αν είχαν ρίξει σε αυτή την επιχείρηση, αν απλώς οι Βρετανοί είχαν αξιοποιήσει τις αμυντικές δυνατότητες του νησιού και του λαού της. Και είχαν χρόνο για αυτό, έξι ολόκληρους μήνες και 20 μέρες από την 28η Οκτωβρίου του 1940, που ανέλαβαν την ευθύνη της άμυνας της Κρήτης, μέχρι την εισβολή των Γερμανών στις 20 Μαΐου του 1941. Αν ήθελαν οι Βρετανοί τότε οι Γερμανοί θα είχαν υποστεί την πρώτη τους πανωλεθρία στην Κρήτη πριν από το Στάλινγκραντ»!
Αυτά τονίζει ο συγγραφέας – νομικός στην διεξοδική ιστορική έρευνά του και δίνει μια διαφορετική άποψη από την ισχύουσα. Συνεχίζει: «Αποτελεί σημαντικό ιστορικό τεκμήριο το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός Εμμανουήλ Τσουδερός, στις 24 Απριλίου του 1941, συγκάλεσε σύσκεψη στην οποία παρέστησαν ο υποστράτηγος Γουέστον, διοικητής του αμυντικού τομέα της Σούδας, ο βρετανός πρεσβευτής Πάλερετ και άλλοι πολιτικοί και στρατιωτικοί παράγοντες. Στη σύσκεψη αυτή, ο πρωθυπουργός πληροφόρησε τους συνομιλητές του ότι υπάρχει διάχυτη εντύπωση στους Έλληνες πως οι Βρετανοί ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν την Κρήτη».
Η Κρήτη αφέθηκε στη μοίρα της λοιπόν;
«Ο ίδιος ο Τσώρτσιλ, στα Απομνημονεύματά του, αποδίδει την ευθύνη στους στρατιωτικούς για την παραμέληση της άμυνας της Κρήτης. «Όλες οι προετοιμασίες – γράφει – είχαν προχωρήσει με βραδύ ρυθμό… ούτε κανένα σχέδιο ούτε καμία παρόρμησις για εργασία υπήρχε».
Τι έγινε στο νησί όταν έπεσαν οι πρώτοι αλεξιπτωτιστές;
«Τριακόσιοι αποφασισμένοι Κρητικοί έλειπαν τις πρώτες κρίσιμες ημέρες από τα πεδία των μαχών. Το χειρότερο είναι ότι οι Βρετανοί φρόντισαν να αφαιρέσουν τον καλύτερο οπλισμό που έτυχε να διαθέτει το 5ο Σύνταγμα Πεζικού του Ρεθύμνου, προκειμένου να εξοπλιστούν οι χωρικοί του Οροπεδίου της Νίδας! Έτσι ένας μεγάλος αριθμός αυτών των πολύτιμων όπλων για τη μάχη έμεινε αχρησιμοποίητος. Αν οι Βρετανοί είχαν οχυρώσει τα αεροδρόμια και τις πόλεις του νησιού και είχαν εξοπλίσει επαρκώς τις φρουρές τους και φρόντιζαν (από υπερβάλλοντα ζήλο και περισσή αγωνία) να καλύψουν και άλλους πιθανούς τόπους ρίψεις αλεξιπτωτιστών, τότε θα τους ζητωκραυγάζαμε και θα τους ευγνωμονούσαμε.
Όταν όμως κατά κραυγαλέο τρόπο αφήνουν εκτεθειμένο το Μάλεμε και αρνούνται να μοιράσουν όπλα στους Έλληνες, είτε αυτοί είναι οι στρατευμένοι είτε είναι ο τοπικός πληθυσμός, και έπειτα από όλα αυτά, στέλνουν στις κορυφές του Ψηλορείτη 300 κρητικούς με όπλα όχι από τις αποθήκες τους, αλλά με αυτά που αφαίρεσαν από Έλληνες, τότε είναι φυσικό και επόμενο να εξεγείρεται τόσο η στρατηγική αντίληψη ενός Μπαντουβά (ο πιο σημαντικός και ισχυρός αρχηγός του νησιού), ο οποίος εκείνη τη στιγμή – να σημειωθεί – δεν γνώριζε τις υπόλοιπες διαστάσεις του προβλήματος, όσο και η κοινή συνείδηση και λογική…»
Για ολόκληρο το άρθρο πατήστε εδώ.
Πηγή: «Έθνος»
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.