Κιντσούγκι | Αναγνωστική συντροφιά

Το  «Κιντσούγκι» (εκδόσεις Ιωλκός, 2019), της Αντιγόνης Ζόγκα μας συντροφεύει  τις τελευταίες μέρες πριν την άνοιξη.

***

 

Κιντσούγκι

Ένας διανοούμενος καουμπόι. Μια κόρη καβουράκι. Μια ανδρόγυνη μαμά. Ένας μικρός εχθρός. Μια τεθλιμμένη Χαρά. Ένα έθνος υπό επήρεια.

***

Kintsugi είναι η τέχνη της επισκευής των σπασμένων πραγμάτων. Σύμφωνα με την κουλτούρα των Ιαπώνων, αν ένα αντικείμενο κομματιαστεί δεν απορρίπτεται, ούτε χάνει την αξία του. Αντιθέτως, επανασυνδέεται με χρυσό, γιατί η εμπειρία του σπασίματος το έχει καταστήσει πιο όμορφο και πολύτιμο: θα έχει μια ακόμα ιστορία να διηγηθεί, και του δίνεται μια νέα ζωή, καθώς μεταμορφώνεται σε έργο τέχνης.

Έξι χαρακτήρες χτυπημένοι –εύθραυστοι και ραγισμένοι– μαζεύουν τα κομμάτια τους και προσπαθούν να τα ενώσουν για να ξεκινήσουν μια νέα ζωή. Θα γίνουν ακόμα πιο όμορφοι και πολύτιμοι. Θα έχουν μία ακόμα ιστορία να διηγηθούν.

 

 

***

Απόσπασμα από συνέντευξη της Αντιγόνης Ζόγκα για το «Κιντσούγκι»

Οι χαρακτήρες του βιβλίου σίγουρα θα έχουν κάποια βάση από τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω σου, μα και μια φανταστική υπόσταση. Ποιο απ τα δύο βαραίνει περισσότερο;

«Νομίζω όλοι μας είμαστε και φανταστικοί χαρακτήρες, από την άποψη ότι εμείς έχουμε μια άποψη για τον εαυτό μας και οι άλλοι έχουν μια εικόνα για μας. Δεν ξέρω ποιο είναι το πραγματικό. Είναι λίγο ένα μείγμα αυτό. Ακόμα και ένας φανταστικός χαρακτήρας, δηλαδή μη υπαρκτός, είναι κι αυτός αληθινός, από την άποψη πως θα έχει κάποια στοιχεία αληθινών ανθρώπων. Δεν ξέρω πόσο σημαντικό είναι για μένα να βάλω τα όρια μέσα στα δύο. Είμαστε και αληθινοί και φανταστικοί. Και με τις δύο έννοιες φανταστικοί!».

«…Υπάρχει μια μεγάλη φοβία προς την αποτυχία, η οποία δεν είναι απαραίτητα πάντα κακή. Αναγνωρίζεις τι σου έχει συμβεί, βρίσκεις τα σημεία που έχουν σπάσει και μετά βρίσκεις τον τρόπο που θα τα ξανακολλήσεις»

Ιστορίες που κυλούν στα δάχτυλα. Ποιο από τα έξι διηγήματα γεννήθηκε πιο εύκολα;

«Οι ιστορίες ήταν σαν να κυλούσαν στα δάχτυλα, γράφτηκαν μέσα σε δύο μήνες, δεν το έλεγχα, δεν το σκεφτόμουν, έβγαιναν από μόνες τους. Όλες τις ιστορίες τις αγαπάω, όπως και στο πρώτο μου βιβλίο τις αγαπούσα όλες. Πιστεύω πως ίσως έχει ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον εκείνη της υπαλλήλου με τον εργοδότη της. Εκεί βλέπουμε έναν άνθρωπο σε θέση εξουσίας να κάνει κατάχρηση, να είναι αντιπαθής. Δεν είναι ένας ήρωας, μα ένας αντιήρωας.

Για μένα όμως έχει ενδιαφέρον το να ασχοληθώ με κάτι τέτοιο, να το σκάψω και να το ανακαλύψω, γιατί ό,τι αρνητικό υπάρχει σε έναν άνθρωπο μπορεί να υπάρχει και στον άλλον και συνήθως το κρατάμε, είτε γιατί δεν μπορούμε να το εκδηλώσουμε, είτε γιατί δεν θέλουμε. Όταν σου δίνεται όμως η ικανότητα να κάνεις ό,τι θέλεις, χωρίς καμία συνέπεια, τι είναι αυτό που κάνεις; Πώς θα φερθείς στον άλλον; Νομίζω ήταν και το πιο διασκεδαστικό. Όταν το έγραφα γελούσα πάρα πολύ. Αυτή τη λυπόμουν, αυτός όμως με διασκέδαζε. Ελπίζω να μην ακούγεται σαδιστικό, γιατί περί σαδιστή πρόκειται. Μα είναι κομμάτι της ζωής. Ποιος από μας δεν έχει γνωρίσει κάποιον που να μην είναι και λίγο έτσι;».

Copyright: intownpost.com, Νότα Διαμαντοπούλου