«Συμπόσιο» του Μήτσου Λυγίζου από την ανθολογία «Ηθο[ποιείν]»

Από το βιβλίο «Ηθο[ποιείν]» (εκδόσεις Ιωλκός, 2021), που ανθολόγησε ο Θανάσης Θ. Νιάρχος, ποίημα του ηθοποιού Μήτσου Λυγίζου.

*

ΣΥΜΠΟΣΙΟ

Κυλίστηκα με την άνοιξη σ’ έναν κάμπο της Θεσσαλίας
σ’ εν’ ακρογιάλι της Θεσσαλίας π’ άνθιζαν οι μηλιές
τα κορίτσια ξεφώνιζαν κι έδιναν πήδους στη χλόη
κι ήταν ο κάμπος πολύχρωμο λαμπερό πυροτέχνημα.

Μέσ’ απ’ τη γη τραγουδούσαν τα μάρμαρα
κι ένας ήλιος ορμούσε ξαφνιασμένο πουλάρι
κι έγερναν οι μηλιές και βουτούσαν στη θάλασσα
και βουή και ζάλη σηκωνόταν απ’ τους βλαστούς.

Σφύριζε το κρασί στα φλασκιά και βόμβιζε το μελίσσι
και δαμάλες ξεφώνιζαν και μούγκριζαν ταύροι ξαμολυμένοι
κι όλο χρώματα αστραφτερά κι απίστευτη λάμψη ουρανού
κι έντομα πούβαφαν τον αγέρα μ’ ανταύγειες πολύχρωμες
κι απ’ τα καλάμια στ’ ακροθαλάσσι μια μουσική ξεκινούσε.

Στήθη αθεράπευτα για τραγούδι και μπράτσα ξεγυμνωμένα
κι αρμύρα στα μαλλιά κι άγρια μυρουδιά του βουνού
κι όλο ξεφωνητό μες τα δέντρα κι άδειαζαν τα φλασκιά
και πήδους πάνω στη χλόη και τρεχάλες στη θάλασσα
κι άφριζε το κρασί στα χείλη και βούιζαν τα μελίσσια.

Μύριζε δυνατά το χορτάρι και λαχάνιαζαν οι χυμοί
κι άκουγες την ανάσα τής γης και τα μηνίγγια χτυπούσαν
και στα μάτια γυάλιζε ο πυρετός και φοράδες χλιμίντριζαν
και κρόταλα κροτούσαν και κραυγές χορού μες στα δάση
κι έφραζαν τα ρουθούνια απ’ την αψάδα του κάμπου.

Κι απ’ τις μηλιές στα βουνά κατηφόριζαν καβαλάρηδες
κι αλαλάζαν καλπάζοντας κάτω στη θάλασσα
κι έτρεχαν μες στα κύματα μ’ αγεροφούντωτες χαίτες
και ζωηρός ο καιρός φούσκωνε τα νερά
και ξεφώνιζαν δυνατά τα κορίτσια στ’ ακροθαλάσσι
κι έρρεε το κρασί και τα βουνά στριφογύριζαν.

Και ψηλά από τους λόφους τύμπανα βρόνταγαν
και ράμφη πουλιών δούλευαν στον καρπερό νοτιά
και γύρις σ’ ανάερα σύννεφα περιφερόταν
κι ακράτητος θίασος γυναικών πρόβαλε απ’ τον αγέρα
σείστρα κροτώντας και κύμβαλα κι όργιο γινόταν
κι έξαλλες χόρευαν οι γυναίκες κι απ’ την παράφορη μουσική
σάτυροι ξεπηδούσαν και χόρευαν χόρευαν
και τα δέντρα χόρευαν κι ούρλιαζαν με ξέφρενους πήδους οι γυ­-
     ναίκες
κι απ’ τον κάμπο με τις μηλιές π’ ανθοβολούσαν στ’ ακροθα-
     λάσσι
γυμνοπόδα ψηλά ξεπετάχτηκε η άνοιξη και χόρευε αλαφια-
     σμένη.

 «Ηθο[ποιείν]», Θανάσης Θ. Νιάρχος, εκδόσεις Ιωλκός, 2021, σελ. 64-65

*

Μήτσος Λυγίζος

Ο Μήτσος Λυγίζος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1912. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη συνέχεια σκηνοθεσία στο Παρίσι, στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη. Πρωτοεμφανίστηκε ως ηθοποιός στο Εθνικό Θέατρο το 1940. Σκηνοθέτησε αναρίθμητα έργα στο θέατρο, στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Δημιουργός της σκηνικής μορφής του θεάτρου που έγινε γνωστό ως «Κυκλικό», χρησιμοποίησε, επίσης, ανοιχτούς χώρους, όπως ο Εθνικός Κήπος, για το ανέβασμα θεατρικών έργων. Ποιητικά βιβλία: «Τα τοπία του ημίφωτος», «Θαλασσινές καμπάνες», «Η αλλαγή», «Μουσική», «Οι τελευταίοι», «Δίοδος», «Έραναν τον τάφο», «Μαρτυρολόγιο». Πέθανε το 1993.