«Ήλιος στο παράθυρο» | @liakoumariasw

Η συλλογή διηγημάτων «Ήλιος στο παράθυρο» (εκδόσεις Ιωλκός, 2022), της Σεβαστής Κωνσταντινίδου, παρουσιάζεται από τη @liakoumariasw (Instagram).

 

***

Ήλιος στο παράθυρο

Μικρές ιστορίες, ιστορίες της μιας ανάσας, που αναφέρονται στα «εν οίκω», στα «εν δήμω» και στα «εν τω καιρώ εκείνω» αποκαλύπτοντας τους φόβους, τις αγωνίες και τα όνειρα των πρωταγωνιστών. Τι συμβαίνει όταν η γυναίκα με τη βαλίτσα στο χέρι βλέπει ένα ανθισμένο ζουμπούλι στην αυλή; Ποιος σκάβει νυχτιάτικα κάτω από τη μεγάλη καρυδιά; Τι γίνεται όταν μια κρυμμένη καταπακτή έρχεται στο φως; Πώς είναι να πίνεις γουλιές Metaxa ενώ ξεθάβεις στο κοιμητήριο μεσάνυχτα; Τι ζητάει μια γιαγιά με ένα νυχτικό και ένα μπουφάν στη μέση του δάσους; Τι σχέση μπορεί να έχει ένας καθηγητής πανεπιστημίου με έναν αχυρώνα που φλέγεται; Όλες οι ιστορίες της συλλογής αφήνουν σχισμές, χαραμάδες για να περάσει το φως και να εμφανιστεί ο Ήλιος στο παράθυρο ακόμη κι όταν όλα φαίνονται να χάνονται.

 

***

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η Σεβαστή Κωνσταντινίδου γεννήθηκε στο Σοχό Θεσσαλονίκης το 1970. Σπούδασε Θεολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κι έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη «Δημιουργική Γραφή» στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Αυτή την περίοδο σπουδάζει Ελληνικό Πολιτισμό στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Από το 2001 εργάζεται στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Τα τελευταία χρόνια μένει μόνιμα στην Κοζάνη. Διηγήματα και ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε συλλογικές ανθολογίες και σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Από τις Εκδόσεις Μολύβι κυκλοφορεί το πρώτο παιδικό της βιβλίο Μυστικοί πράκτορες σε δράση.

 

***

Διήγημα: «Πάνω από την πόλη»

Γράφει η Σεβαστή Κωνσταντινίδου // *

Κάθε πρωί σαν σηκώνεται κοιτάει τα λουλούδια και τον ουρανό. Κάθεται σε μια κουνιστή καρέκλα και πηγαίνει πέρα δώθε. Παιδιά δεν έχει, σκυλιά δεν έχει ούτε γατιά. Αυτός φεύγει για τη δουλειά πρωί και γυρνάει αργά το βράδυ. Αυτή θα κάνει λίγο φαγητό για να ’χει να του δώσει. Αυτός ποτέ δεν πολυμιλούσε, αυτή κουράστηκε να μιλάει πάντα. Έτσι τώρα απλώς κοιτιούνται.

Το απόγευμα μπορεί να πάει καμιά βόλτα, να φυτέψει κανένα λουλούδι, να πιει τον καφέ μόνη της κάτω από το δέντρο της αυλής ψιθυρίζοντας ένα: «Θεέ μου, τι όμορφα!». Και το βράδυ, α, το βράδυ. Τότε είναι που θα γυρίσει τον κόσμο όλον. Θα ταξιδέψει όπου ποθεί, αρκεί να το σκεφτεί πριν κοιμηθεί.

Ένα βράδυ, καθώς στριφογύριζε ο άντρας της στο κρεβάτι, μην μπορώντας να κοιμηθεί, την άκουσε να μιλάει.

«Φεύγω, πετώ πάνω από το γιαλό» κι ένα χαμόγελο γλύκανε το πρόσωπό της.

Τρόμαξε, όχι δεν πήγαινε άλλο αυτή η κατάσταση.

«Θεέ μου, βοήθα με» σκέφτηκε και χωρίς να ξέρει τι να κάνει, εκεί χαμένος στα σκοτεινά ακούγοντας ένα καμπανάκι να τραμπαλίζεται στον αέρα, άπλωσε το χέρι του κι έσφιξε την παλάμη της.

Στο λιγοστό φως που γλιστρούσε μέσ’ από τις γρίλιες είδε το χαμόγελό της να μεγαλώνει. Ανησύχησε. Όταν την άκουσε να ψιθυρίζει, άνοιξε τα μάτια και τα αυτιά του να ακούσει κάθε συλλαβή.

«Φεύγουμε, πετάμε πάνω από την πόλη» αυτή είπε κι αυτός έσφιξε λίγο παραπάνω το αγαπημένο χέρι κι έκλεισε ήσυχος τα μάτια του.

Τα ξανάνοιξε ώρες αργότερα.

«Έλα, έκανα καφέ» είπε αυτή κι αυτός την ακολούθησε όλος προσμονή.