Η Θάλεια Νικολαΐδου στο «Εργαστήρι του συγγραφέα» του αγαπημένου μας Fractal, για την ποιητική συλλογή της, «Φωνές…» (εκδόσεις Ιωλκός, 2023).
Η Θάλεια Νικολαΐδου στο εργαστήρι του συγγραφέα
Η μνήμη μου αποθήκευσε
όσα βαθιά την χάραξαν:
οι άνθρωποι, ο τόπος μου,
τα δέντρα μου και τα πουλιά.
Φορές τα προσπερνάς, φυγόκεντρη η νιότη. Είναι, βλέπεις, και το
αφτί που κλείνει σ’ ό,τι στην ώρα του μιλά. Αναβλη-τική κι
εσωστρεφής για τ’ “αύριο” το α-φήνει, θαρρείς και είν’ ασήμαντο!
Νιότη που αλαζονεύεσαι! Δήθεν αιώνια θά’ σαι;
Και παίρνει δρόμο…
Έφυγα. Αθέτησα υπόσχεση
πως “πίσω μου μαύρη θα ρίξω πέτρα”.
Και τώρα… Τώρα η μνήμη μου γυρνά…
Τριγυρνά σε σπίτια, σε αυλές,
σε γειτονιές και δρόμους,
—κάποτε γέμιζαν φωνές.
Σήμερα ερημώνουν.
Και να, σαν έξαφνα στις μέρες μου,
τις φθίνουσες, σαν τις οπώρες
τις γλυκές αλλοτινού Σεπτέμβρη, αναπηδούν νερού κλωστές
—οι λέξεις μου—,
από σπασμένο μνήμης λάστιχο:
του τόπου μου γίνονται “φωνές”, φθινόπωρου πρωτοβρόχι,
για να ποτίζουν τη ζωή,
σ’ ασχήμιες της κι ανατροπές,
—ασφάλειες κλυδωνίζουν.
“Φωνές” μου,
σε χειμωνιά τις παγωνιές,
σε άνοιξης, καλοκαιριού τις λύπες, συντεταγμένες γίνονται
και θέαση καινούρια.
“Φωνές” μου,
ρίγος “διεποχικό”
στου έρωτα τα μάτια και της αγάπης
την καρδιά,
στου επίμοχθου μες τη ζωή το σώμα
του ανθρώπου,
στου Χρόνου χέρια που σφαλούν μέρες
στροφές αντί και
στου μυαλού τις εγγραφές: για πότε
ξεθωριάζουν…
(Τον χρόνο σύμμαχο κι όχι εχθρό
να τονε κάμω πολεμώ,
στην πάλη του με το χαρτί
στου στίβου το μελάνι).
Φωνή μου είναι οι στίχοι μου,
αισθήματός μου πράξη,
έγγραφο χρεωλυτικό
ζωής χέρι το χέρι
με των απλών ανθρώπων μου,
εκεί, στον τόπο τον ακριτικό,
εδώ, στην π’ αγαπώ πατρίδα.
Οι στίχοι μου αναζήτησαν
να βρουν ρυθμό δικό τους,
σε ώρα καλή: καιρός το συναπάντημα
με τ’ άκουσμα του τραγουδιού
και ποιητή το ποίημα.
Η μνήμη μου δεν θέλησε αναδρομή
να γίνει μήτε και νοσταλγία απλή.
Μα η α-λήθειά της, εαυτού
και για τον άλλον γνώση,
κι ο χρόνος πιο ανθρώπινος
στο μέλλον, στο παρόν του.
Πηγή: Fractal
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.