Αμερικανίδα λυρική ποιήτρια. Γεννήθηκε στο Άμχερστ της Μασαχουσέτης. Η Έμιλυ Ντίκινσον έζησε όλη τη ζωή της απομονωμένη στο σπίτι που γεννήθηκε μέχρι το θάνατό της, εκτός από μια σύντομη χρονική περίοδο, όταν παρακολούθησε την Ακαδημία του Άμχερστ και τη Σχολή Θηλέων του Χόλιοκ. Όσο καιρό παρακολουθούσε τα σχολεία της η Έμιλυ ήταν μια δραστήρια εξωστρεφής γυναίκα. Αργότερα, όταν ήταν περίπου 25 χρόνων άρχισε να απομονώνεται και να ασχολείται αποκλειστικά με τα οικιακά και το γράψιμο ποιημάτων. Κανείς δεν γνωρίζει ή μπορεί να καταλάβει γιατί η Έμιλυ αποφάσισε να απομονωθεί. Πολλοί ομιλούν για κάποιον άτυχο έρωτα με κάποιον που ονόμαζε «δάσκαλο».
Πολύ πιστή στο Θεό, είναι η «μύστης» της Νέας Αγγλίας. Εν τούτοις η πίστη της στο Θεό συνυπάρχει με το σκεπτικισμό. Η Έμιλυ συνάντησε τον Έμερσον και επηρεάστηκε απ’ αυτόν. Είχε λίγους φίλους και γνωριμίες. Μία από αυτές τις γνωριμίες ήταν ο Τόμας Γουέντγουερθ Χίγκινς στον οποίον έστειλε μερικά από τα ποιήματά της. Τα απέρριψε αλλά, τελικά, ήταν ο πρώτος που εξέδωσε το έργο της μετά το θάνατό της. Κατά τη διάρκεια της ζωής της είχαν εκδοθεί μόνον επτά ποιήματα και αυτά χωρίς τη συγκατάθεσή της. Τα ποιήματά της ανακαλύφθηκαν μετά το θάνατό της. Εκτιμάται ότι έγραψε περίπου 1.700 ποιήματα. Η Ντίκινσον είχε πολύ μικρή εμπειρία της ζωής εξ αιτίας της απομόνωσής της. Παρά ταύτα, η ποίησή της δείχνει μία μεγάλη κλιμάκωση σύλληψης και συγκίνησης που λίγοι ποιητές συνδύασαν.
Μπορεί να αποκληθεί ειδική στη μικρογραφία, διότι τα ποιήματά της έχουν λιγότερες από τριάντα γραμμές, εντούτοις ασχολείται με τα πιο βαθιά θέματα: το θάνατο, την αγάπη, τις σχέσεις της ανθρωπότητας με το Θεό και τη φύση. Ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος θα είναι γι’ αυτήν αιτία για πολύ στοχασμό. Υπάρχει πολλή ένταση και αγωνία στη γραφή της και όμως η ποίησή της εντυπωσιάζει με την εκπληκτική φρεσκάδα και ζωντάνια της. Η Ντίκινσον πλησιάζει τα θέματά της με μοναδικούς τρόπους και η χρήση της γλώσσας αυτή καθ’ εαυτή δείχνει πολύ την ιδιοσυγκρασία της. Κάνει τα ουσιαστικά να λειτουργούν σαν ρήματα, τα επίθετα σαν ουσιαστικά, και αφηρημένες έννοιες σαν συγκεκριμένα αντικείμενα. Επιπροσθέτως, πειραματίσθηκε σε νέους ποιητικούς ρυθμούς και ομοιοκαταληξίες, καινοτομώντας με ψευδο-ομοιοκαταληξίες.
Άλλοι σημαντικοί παράγοντες της ποίησής της: πυκνότητα του λόγου, ελεύθερη σύνταξη. Περισσότερα στοιχεία των ποιημάτων της: εικόνες που ξεσηκώνουν με το απροσδόκητο της υφής, και την άκρα ορθότητα των δραματικών μονολόγων, πάντα με τον εαυτό της σε ρόλο ψυχαναλυτού, μεταφέρουν την πλούσια πολυπλοκότητα των ανθρώπινων συναισθημάτων και συγκινήσεων. Η άμεση, σε πρώτο πρόσωπο, φωνή της καθιστά μεγάλο μέρος από την ποίησή της ευκολοπρόσιτη, αλλά οι παράξενες χρήσεις των λέξεων και οι πλάγιες προσεγγίσεις σε ένα θέμα απαιτούν πολλαπλή ανάγνωση. Η δύναμη της φαντασίας της και η πυκνότητα του λόγου μάς θυμίζουν τους Μεταφυσικούς ποιητές του 17ου αιώνα ενώ η χρήση της γλώσσας και η ψυχολογική και φιλοσοφική της ενόραση, τελείως ασυνήθιστες για το συντηρητικό 19ο αιώνα, της προσκόμισαν ένα μεγάλο κοινό μόνον μεταθανάτια.
Ελένη Β. Πίππα, «Παγκόσμια Ποίηση» (Τόμος Γ’), εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 372-377.
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.