«Εντός των τειχών | Intra muros» | Ποίημα

Περιμένοντας να πέσουν όλα τα τείχη (ανάμεσα στα έθνη ή αυτά που υψώνονται γύρω απ’ τις ανθρώπινες αλλοτριωμένες σχέσεις), γιγάντιοι αγώνες εξελίσσονται εντός των χωρών μας, στα σωθικά της κοινωνίας μας, στο εσωτερικό των οικογενειών μας, μέσα μας. Εκεί λοιπόν κάθεται κι ο ποιητής-στοχαστής και μετρά τα κτυπήματα των συγκρούσεων, αξιολογεί την ιστορία του κόσμου, αφουγκράζεται τους λαβωμένους της ζωής, ψηλαφίζει το βάρος της πίκρας ή της φαντασίας, ατενίζει τις σημαίες της ελπίδας, αγγίζει τα σημάδια της λευτεριάς, στοχάζεται τις πράξεις και τις αποφάσεις των λαών.

«Εποχές γεμάτες βία, κόλαση και αμάθεια. / Καιροί πολέμων, με την ελπίδα απαγχονισμένη και τα μάτια γουρλωμένα από τις βόμβες. / Μα κάτω απ’ το χώμα νέοι σπόροι. / Υφαίνουμε το μέλλον της αρετής και του γαλάζιου έρωτα.» (Από το ποίημα «Πρωινό»)
«Πολυμήχανος και πολυταξιδεμένος ο Οδυσσέας. / Μα έρχεται κάποια στιγμή η ανάμνηση ενός ήσυχου λιμανιού, μιας Πηνελόπης. / Έτσι πορεύεται η ζωή, μεταξύ ύπαρξης και θύμησης. / Μέχρι την τελική τους συνένωση.» (Από το ποίημα «Λιμάνια»)

***

En attendant que tombent tous les murs (entre les nations ou ceux élevés autour des relations humaines aliénées), de gigantesques luttes se développent au sein de nos pays, dans le tissu de notre société, à l’intérieur de nos familles, en nous. Le poète-penseur s’assoit donc là et il mesure les coups lors de conflits, il évalue l’histoire du monde, il écoute les blessés de la vie, il sent le poids de l’amertume ou de la fantaisie, il regarde les bannières de l’espoir, il touche les signaux de la liberté, il réfléchit sur les actes et les décisions des peuples.

« Temps pleins de violence, d’enfer et d’ignorance. / Temps de guerre, avec l’espoir pendu et les yeux gonflés par les bombes. / Mais sous le sol poussent les nouvelles graines. / Nous tissons l’avenir de la vertu et de l’amour azur. » (Extrait du poème « Matin »)

« Ulysse, le rusé, aux voyages multiples ; / mais voilà, il arrive le moment du souvenir d’un port tranquille, d’une Pénélope. / C’est ainsi que va la vie, entre l’existence et la mémoire ; / jusqu’à leur réunion finale. » (Extrait du poème « Ports »)