26/7/1953: Έφυγε από τη ζωή ο στρατιωτικός και πολιτικός Νικόλαος Πλαστήρας.
«… Έφυγε με μόνη περιουσία τις 216 δραχμές που είχε στην τσέπη ενός παντελονιού …»
Κώστας Χατζηαντωνίου, «Νικόλαος Πλαστήρας», εκδόσεις Ιωλκός,, σελ. 239.
***
Την Κυριακή 26 Ιουλίου 1953 ο Πλαστήρας ξύπνησε ευδιάθετος, ξυρίστηκε και αφού έφαγε ελαφρά είπε: «Τώρα είμαι έτοιμος». Γύρω στις τρεις το μεσημέρι η νέα κρίση δύσπνοιας ακολουθείται από καρδιακό παροξυσμό. «Μιχάλη τετέλεσται», ήταν τα στερνά του λόγια προς τον πιστό Μινιουδάκη. Στις 15:35 η καρδιά του είχε σταματήσει, η καρδιά που σύμφωνα με την εντολή του Αρχηγού προς το γιατρό Α. Παπαϊωάννου θα μεταφερόταν μετά από 27 χρόνια στην
Καρδίτσα, εκεί που ο Μαύρος Καβαλάρης είδε το πρώτο φως. Σε μια αίθουσα του Λαογραφικού Μουσείου της πόλης, κοντά στον Άγιο Κωνσταντίνο όπου τόσες φορές προσευχήθηκε.
Ένας μεγάλος Έλληνας έγειρε και αποκοιμήθηκε
Ένας δρόμος εβδομήντα χρόνων, έφτανε στο τέρμα. Ένας δρόμος άδολος, μια ζωή που ήταν όλη σχεδόν η ιστορία και η αγωνία του νεώτερου Ελληνισμού. Ένας μεγάλος Έλληνας έγειρε και αποκοιμήθηκε. Ο τίμιος στρατιώτης με την πολεμική ορμή σαν άλλος Διγενής έχασε τη μάχη στα μαρμαρένια αλώνια. Ο άνθρωπος που ακόμη και το μισθό του διέθετε σε ταπεινούς και αναξιοπαθούντες είχε το ανάλογό του μόνο στις ασκητικές φυσιογνωμίες των πρωτοχριστιανικών αιώνων ή, σαν στρατιωτικός, στους βυζαντινούς αυτοκράτορες των χρόνων της ακμής. Έφευγε με μόνη περιουσία τις 216 δρχ. που είχε στην τσέπη ενός πανταλονιού ενώ ακόμη και το κοστούμι της κηδείας ήταν προσφορά του φίλου του Διον. Καρρέρ.
Στην κηδεία του οι λόγοι απέδιδαν την καθιερωμένη τιμή. «Διά τον έξοχον άνδρα που ατενίζομεν τελευταίαν φοράν, μόνον μέτρο ήτο η Ελλάς», θα πει ο Σοφ. Βενιζέλος. «Όλοι και όλα έπρεπε να αναχωρούν από την Ελλάδα, να υπάρχουν διά την Ελλάδα και να υπηρετούν την Ελλάδα. Επάνω εις την βάσιν αυτήν ετοποθέτησεν την ζωήν του η οποία ήτο η έκφρασις της αρετής υπό την καθολικήν της έννοιαν. Ήτο μία ακτίς που εξεκινούσε από το 1821».
«Είναι κοινός ανθρώπινος κλήρος -θα πει ο Γεώργιος Παπανδρέου- ο θάνατος. Αλλά είναι προνόμιον της ζωής η δικαίωσις (…) Έφερες εις το μέτωπον την σφραγίδα της δωρεάς. Μεταξύ των πρώτων χριστιανών υπάρχουν οι όμοιοί σου. Άνθρωποι οι οποίοι έχουν καταργήσει την ύλην και ασκητεύουν εις τον Ναόν της Ιδέας. Ως Στρατιώτης ησκήτευσες εις των Βωμόν της Πατρίδος. Και ως Πολίτης εις τον βωμόν του Λαού».
Κώστας Χατζηαντωνίου, «Νικόλαος Πλαστήρας», εκδόσεις Ιωλκός,, σελ. 239-240.
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.