Δύο ποιήματα του Νίκου Παπάνα στα γαλλικά

Δύο ποιήματα του Νίκου Παπάνα μεταφράζονται στα γαλλικά από την Παρασκευή Μόλαρη και φιλοξενούνται στο Λόγω Γραφής. Ευχαριστούμε!

«Σε ανακηρύσσω νικήτρια» & «Ιδιωτική ανατολή», δύο ποιήματα του Νίκου Παπάνα σε μετάφραση στα γαλλικά της Παρασκευής Μόλαρη

Από Κατερίνα Ευαγγέλου – Κίσσα

ΣΕ ΑΝΑΚΗΡΥΣΣΩ ΝΙΚΗΤΡΙΑ

Όταν ακούω τη φωνή σου,
στην αρχή αντιστέκομαι.
Είμαι το νέο θαύμα
της αυτοκυριαρχίας.

Μπορώ και σου απαντώ
εύγλωττες φράσεις μουσικές:
Ο διάλογός μας βήματα για δύο
σε αστραφτερό παρκέ.

Έλα, όμως, που δεν κρατάει πολύ
η αυτοσυγκράτηση.

Τα βήματα γλιστρούν,
τα λόγια χάνονται,
θριαμβεύει ο κόμπος του λαιμού –
αμήχανη ζάλη.

Σε ανακηρύσσω νικήτρια –
κι απόψε και πάντα.

[Από την ποιητική συλλογή του Νίκου Παπάνα «Σε ανακηρύσσω νικήτρια», Εκδόσεις Ιωλκός, 2021.]

JE TE DÉCLARE VAINQUEUR

Quand j’entends ta voix,
je résiste d’abord.
Je suis le nouveau miracle
de la maîtrise de soi.

Je peux te répondre
par des phrases éloquentes musicales:
Notre dialogue pas de deux
sur un parquet scintillant.

La retenue, néanmoins,
ne dure pas longtemps.

Les marches glissent,
les mots se perdent,
le nœud dans la gorge triomphe ─
vertige embarrassant.

Je te déclare vainqueur ─
ce soir et toujours.

[Μετάφραση στα γαλλικά: Παρασκευή Μόλαρη]

ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

Αξιοθέατο γνωστό δεν είναι.
Όμως, το μακρινό σου πρόσωπο ανατέλλει,
— όνειρο θαρρείς στο πάπλωμά μου —
κρυφά κι αθόρυβα, γύρω στις έξι το πρωί,
πολύ συχνά, σχεδόν κάθε μέρα.

Ιδιωτικό χτυποκάρδι,
ξαφνικό σμήνος δακρύων
με ιριδισμούς πικρών φτερών
στου μυαλού τον ορίζοντα.

Ημιτελών στιγμών αναζωπύρωση,
μετέωρη κι ανεπίδοτη ανθοδέσμη,
ανάσταση που μάτωσε
στο εικονοστάσι μου παγιδευμένη.

[Το ποίημα «Ιδιωτική ανατολή», του Νίκου Παπάνα, παρουσιάστηκε σε πρώτη δημοσίευση στη Λόγω Γραφής στις 5 Ιουνίου 2022]

AUBE PRIVÉE

Loin d’être une curiosité connue.
Pourtant, ton visage lointain se lève,
— tel un rêve dans ma couette —
secrètement et tranquillement, vers six heures du matin,
très souvent, presque tous les jours.

Battement de cœur privé,
soudaine nuée de larmes
aux irisations de plumes amères
sur l’horizon de l’esprit.

Résurgence de moments incomplets,
bouquet de fleurs suspendu et non livré,
résurrection qui saigna
piégée dans mon iconostase.