Χιλιάδες Εβραίοι εκτελούνται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Σόμπιμπορ

18/9/1943: Περισσότεροι από 250.000 Εβραίοι βρίσκουν τραγικό θάνατο στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Σόμπιμπορ στην Πολωνία.

***

Αφήνοντας τα καταλύματα διαβίωσης που ήταν πλέον τακτοποιημένα και καθαρά, ο επισκέπτης διέσχιζε την άλλη πλευρά του στρατοπέδου, όπου βρίσκονταν οι εγκαταστάσεις του κρεματορίου. Εκεί, διατηρούνταν σε καλή κατάσταση ολόκληρη η μηχανή του θανάτου που χρησιμοποιούνταν επί τόσο καιρό για τη δολοφονία όσων τόλμησαν να σταθούν εμπόδιο στο δρόμο του Φύρερ.

Δεν υπήρχαν πια τα πτώματα που κάποτε περίμεναν δίπλα τη σειρά τους για να καούν, όταν ο θάλαμος αερίων σκότωνε περισσότερους απ’ όσους μπορούσαν να αντέξουν οι φούρνοι. Δεν υπήρχαν ούτε οι ουρές αβοήθητων ανθρώπων που περίμεναν τη σειρά τους απέξω, στο αποδυτήριο, για να μπουν στο φονικό θάλαμο. Χάθηκαν για πάντα. Τα φαντάσματά τους όμως παρέμεναν και η θύμησή τους ήταν παντού διάχυτη στην ατμόσφαιρα.

Εκεί, όμως, υπήρχαν καθαρά και σκουπισμένα, για να τα δουν όλοι, το δωμάτιο όπου γδύνονταν τα θύματα, ο θάλαμος αερίων με την οπή παρατήρησης απ’ όπου ο χειριστής περίμενε να δει την τελευταία επιθανάτια αγωνία για να ανοίξει τον ηλεκτρικό ανεμιστήρα και να καθαρίσει η ατμόσφαιρα απ’ το θανατηφόρο νέφος, το διπλανό κρεματόριο και τα φορεία με τους σιδερένιους τροχούς με τα οποία οδηγούνταν τα πτώματα στο στόμιο του φούρνου, το δωματιάκι όπου στοιβάζονταν τα σώματα έως το ταβάνι (και όπου έβλεπες ακόμη τα αποτυπώματα των ποδιών τους στους σοβατισμένους τοίχους), η μηχανή σύνθλιψης των οστών για να γίνουν όλα αυτά λίπασμα για τις γύρω φάρμες και τέλος το δωμάτιο όπου αποθηκεύονταν οι στάχτες.

Καθώς ο επισκέπτης περνούσε μέσα απ’ αυτά τα δωμάτια και έβλεπε τα σημεία τής τόσο μεγάλης οδύνης και τραγωδίας, η δυσοσμία απ’ τα πτώματα που είχαν αποσυντεθεί και η μυρωδιά της καμένης σάρκας ανέβαιναν ως τα ρουθούνια του· και όταν έβγαινε έξω στον καθαρό αέρα και σήκωνε τα μάτια του στον ουρανό για να διώξει αυτό το όραμα του κακού που τον στοίχειωνε, τι έβλεπε άραγε; Μια ξύλινη φωλιά για άγρια πουλιά, που ένας σχιζοφρενής άνδρας των SS είχε καρφώσει σ’ έναν ιστό, στην οροφή του κρεματορίου.

Μόνο τότε μπορούσες να καταλάβεις γιατί το έθνος που έδωσε στον κόσμο τον Γκαίτε και τον Μπετόβεν, το Σίλερ και το Σούμπερτ, έδωσε ακόμη το Άουσβιτς και το Μπέλσεν, το Σόμπιμπορ και το Νταχάου.

Λόρδος Ράσελ του Λίβερπουλ, «Η μάστιγα του ναζισμού», εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 323-324