24/4/1915: Ο τουρκικός στρατός, μετά την ήττα του στο αρμενικό μέτωπο κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ξεκινά τη γενοκτονία του αρμενικού πληθυσμού.
***
Το 1915 οι Γερμανοί θα στρέψουν το ενδιαφέρον τους στο ανατολικό μέτωπο, εκτιμώντας πως εκεί θα κρινόταν ο πόλεμος. Στο πλευρό τους βρίσκονταν ήδη, από τις πρώτες μέρες του πολέμου, οι Τούρκοι. Στις 20 Ιουλίου/2 Αυγούστου 1914 είχε υπογραφεί μυστική συμφωνία Γερμανίας-Τουρκίας. Οκτώ ημέρες αργότερα έφταναν στα Στενά τα γερμανικά θωρηκτά «Γκέμπεν» και «Μπρεσλάου» ξεφεύγοντας από τη συμμαχική καταδίωξη. Ο βομβαρδισμός της Οδησσού και άλλων ρωσικών λιμένων από τον τουρκικό στόλο (16/29 Οκτωβρίου) προκάλεσαν την κήρυξη του πολέμου κατά της Τουρκίας από τη Ρωσία (1 Νοεμβρίου) και τους Συμμάχους (5 Νοεμβρίου). Η ήττα τους στο αρμενικό μέτωπο θα προκαλέσει μια κτηνώδη απάντηση των Τούρκων εναντίον των χριστιανών αμάχων της Ανατολής και την γενοκτονία το 1915 του αρμενικού και ποντιακού λαού.
Η αντίδραση της Ελλάδας
Όταν εξερράγη ο πόλεμος, η Ελλάδα αντέδρασε με περίσκεψη και κρατώντας στάση αναμονής. Ο Βενιζέλος από την Τεργέστη (καθ’ οδόν προς το Μόναχο και τις Βρυξέλλες, όπου θα συναντούσε τον Τούρκο βεζίρη), μόλις πληροφορήθηκε το αυστριακό τελεσίγραφο, έδωσε οδηγίες στον υπουργό Εξωτερικών Στρέιτ να αποφύγει σαφή απάντηση σε τυχόν διάβημα του Σέρβου πρέσβη για τις (βάσει της ελληνοσερβικής συνθήκης) συμμαχικές υποχρεώσεις της Ελλάδας. Και ακόμη συνιστούσε τις μέγιστες δυνατές υποχωρήσεις προς τη Βιέννη, δεδομένου ότι ο σερβικός στρατός δεν ήταν ετοιμοπόλεμος, όπως είχαν παραδεχθεί οι Σέρβοι κατά την οξύτερη φάση της ελληνοτουρκικής διαμάχης, όταν η Αθήνα εξέταζε την περίπτωση σύγκρουσης. Η Ελλάδα δε θα εμπλεκόταν σε αυστροσερβική σύγκρουση κι ας προέβλεπε συνδρομή η Συνθήκη του 1913, που δεν έκανε διάκριση για το αν θα ήταν βαλκανική ή όχι η δύναμη που επετίθετο σε ένα από τα δύο κράτη.
Προβλέποντας ωστόσο βουλγαρική επίθεση, οπότε η Ελλάδα δε θα μπορούσε να ανεχθεί την ανατροπή της βαλκανικής ισορροπίας και τη δημιουργία μιας μεγάλης Βουλγαρίας στο Βορρά, ο Βενιζέλος απευθύνθηκε στη Ρουμανία για να προειδοποιήσουν από κοινού τη Σόφια να μην επέμβει.
«Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας», Κώστας Χατζηαντωνίου, εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 380-381
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.