Συνέντευξη δίνει η βραβευμένη ποιήτρια, Αντωνία Μποτονάκη, στην εφημερίδα «Πελοπόννησος».
***
Η Αντωνία Μποτονάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Λαμπιριανά της επαρχίας Σελίνου των Χανίων. Σπούδασε οδοντοτεχνική, διαιτολογία και υποκριτική στη Δ.Σ. του Κ.Θ.Β.Ε. Το 2011 εμφανίζεται στα Γράμματα με το μυθιστόρημα Άσ’ το κι ας αποθάνει ή Το νεραγδαλλαγμένο (εκδόσεις Ιβίσκος). Η πρώτη της ποιητική συλλογή Αγήτρα της σκιάς (εκδόσεις Ιωλκός) απέσπασε το Βραβείο «Ζαν Μωρεάς» στην κατηγορία πρωτοεμφανιζόμενου στην ποίηση. Ακολούθησε το 2018 η συλλογή Τέρμα Θεού (α΄ έκδοση, εκδόσεις Γαβριηλίδης).
Ας υποθέσουμε ότι έχετε απέναντί σας τον εαυτό σας όταν ήταν παιδί και πρέπει να τον συστήσετε σε άλλους. Τι θα λέγατε; Άλλαξε κάτι από τότε;
Παιδί με φώναζαν «νεραϊδαλλαγμένο». Ετσι προσπαθούσε να εξηγήσει η μάνα μου τη διαφορετικότητά μου. Είχα την τύχη να γεννηθώ στην καρδιά άγριας φύσης. Ποτάμια, γκρεμοί, πηγές, θεόρατα δέντρα, άγρια ζώα, λουλούδια, βότανα, μυρωδιές, κελαηδισμοί. Κι εγώ ήμουν ένα αγρίμι. Έπαιζα κυνηγητό στις πλαγιές με τους λαγούς και τα σύννεφα. Μιλούσα με τα δέντρα. Σε έκσταση. Δυσκολεύτηκα με τους ανθρώπους. Οχι, δεν άλλαξα. Απλά τώρα είμαι, ένα όχι ευτυχισμένο αγρίμι. Είμαι εκτός του φυσικού μου χώρου.
Πώς ακούτε την ποιητική φωνή σας διαβάζοντας τους στίχους σας;
Οταν καμιά φορά βρίσκομαι —ερήμην μου ή κατ ανάγκην— ενώπιον τους, αναρωτιέμαι, αν πράγματι είμαι εγώ ο δημιουργός τους. Δε μου θυμίζουν τίποτα.
Επίγονο ποιων ποιητών θεωρείτε τον εαυτό σας;
Ανακαλύπτω γράφοντας, την ανάγκη μου να συνομιλήσω με ποιητές που αγάπησα. Χωρίς να το επιδιώκω, ενίοτε, προσπαθώ να συλλαβίσω στη γλώσσα τους. Για τις ανάγκες του ερωτήματος, θα μπορούσα να σκεφτώ την ποίηση μου ως επιθυμία συγγένειας, άλλοτε προς τον Νίκο – Αλέξη Ασλάνογλου, άλλοτε προς τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, τον Σεφέρη, τον Σαχτούρη, και άλλους.
Η ποίηση αδικεί τον ποιητή καθώς δεν μπορεί να τον θρέψει. Εσείς πώς την αντιμετωπίζετε επαγγελματικά στον βίο σας;
Και όμως. Μας θρέφει η ποίηση. Επί της ουσίας. Χωρίς αυτήν —και δεν εννοώ μόνο το γραπτό ή τον αρθρωμένο λόγο— μπορεί και να μη θέλαμε να ζήσουμε. Σίγουρα, τα μεγάλα έργα της ποίησης που κατέχει η ανθρωπότητα δεν θα είχαν γραφτεί, αν υπήρχε ο καθημερινός μόχθος των δημιουργών τους. Δεν μπορώ να φανταστώ τον Γκαίτε ασφαλιστή.
Πώς σας επισκέπτονται οι ιστορίες που γράφετε γι’ αυτές;
Βρίσκονται μέσα μου, σε λανθάνουσα κατάσταση από πάντα. Οτιδήποτε μπορεί να τις ενεργοποιήσει. Άλλοτε πρόκειται για σπόρους λουλουδιών κι άλλοτε για νάρκες που εκρήγνυνται.
Η αρματωσιά των ποιητικών σας διαδρομών σε τι διαφέρει από αυτές των ομότεχνών σας;
Δεν ξέρω τη δική τους. Η αγάπη μου, οι σπουδές μου στο Κ.Θ.Β.Ε. και η θητεία μου στο θέατρο όμως, με εξόπλισαν ικανοποιητικά σε όλα τα είδη του πεζού λόγου και ειδικότερα στους μεγάλους τραγικούς μας.
Η ποίηση έχει διάρκεια και διαδρομή. Εσείς πώς έχετε σχεδιάσει την πορεία σας προς την ολοκλήρωση του έμμετρου αγώνα που επιτελείτε;
Δεν σχεδιάζω. Ονειρεύομαι. Ελπίζω ο χρόνος να είναι καλός μαζί μου και να μου επιτρέψει για πολύ ακόμα, την ελεύθερη πρόσβαση «στων ιδεών την πόλη».
Στον επέκεινα χρόνο πού νομίζετε ότι θα βρίσκατε το πορτρέτο που η ίδια φιλοτεχνείτε;
Στην Εσχάτη Θούλη, αστρική σκόνη.
Πώς ορίζετε το ποίημα που «αντέχει στον χρόνο»;
Αυτό που οδηγημένο από τη Μούσα, αποπειράται να απαντήσει στα θεμελιώδη «ποιος είμαι, πού πάω, πόσο διαρκεί το ποτέ, πού τελειώνει το άπειρο». Αυτό που μας βοηθά να ζήσουμε και να πεθάνουμε.
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.