«Αναδίφηση» | Ποίημα | Fractal

Ποίημα από τη συλλογή «Αναδίφηση» (εκδόσεις Ιωλκός, 2022), της Εύης Τριανταφύλλου-Καραβά, στο Fractal.

 

«Υπερήρωας»: Ποίημα της Εύης Τριανταφύλλου-Καραβά

 

Υπερήρωας

Εκεί έξω στο μπαλκόνι μου ένα πουλί,
απ’ αυτά που δε λένε ν’ αποδημήσουν σε θέα μπαλκονιών
με κλίμα πιο εύκρατο απ’ το δικό μου.
Το φαντάζομαι χωρίς φτερά,
με την εσάρπα αυτή του υπερήρωα
να κάνει τις πτήσεις του τις πολύτιμες.
Πόσες κλήσεις και παρακλήσεις
στης μυθοπλασίας την πρόκληση.
Πόσες ώρες στο ενεργητικό του,
για ν’ ανταποκριθεί στη δεινότητα των περιστάσεων,
σαν έμπειρος ήρωας.
Πόσα πολύωρα σκοτάδια διαδρομής,
με τον υπερφυσικό μανδύα του.
Πόση ελευθερία μπορεί να έχει χωρίς φτερά,
για να τη θυσιάσει.
«Σε κανένα βωμό!» θα έλεγε,
αν είχε φωνή και σκέψη κριτική.
Ποιος απαρνιέται τη γλύκα της απραξίας
με της κοινωνικής ευθύνης το φόρτωμα.
Το άνοιγμα των φτερών, ακόμη και σε μικρά ταξίδια,
δε μετουσιώνεται.
Είναι προσφορά απ’ το εργαστήρι του Δαίδαλου,
χωρίς αλλαγή, χωρίς ανταλλαγή.
Ποιος απαρνιέται τις πτήσεις της φύσης του,
για έναν ταπεινό μανδύα υπερήρωα.

 

Πηγή: «Αναδίφηση» | Fractal

 

***

 

Η παντοδυναμία του χρόνου

Παρελθόν, παρόν, μέλλον, χθες, σήμερα, αύριο… η παντοδυναμία του χρόνου που ρέει ακατάπαυστα και ορίζει τις μέρες και τις νύχτες μας. Το παρελθόν είναι αυτό που τρέφει τις μνήμες, το παρόν είναι αυτό που γεννά τις πράξεις και το μέλλον είναι αυτό που δημιουργεί τις προσδοκίες. Κι εμείς επιλέγουμε να ζούμε με τις μνήμες ή να προχωρούμε μπροστά. Ή μήπως και τα δύο;

Όμως οι μνήμες δε θα είχαν τη δύναμη να μας συνεπαίρνουν αν δεν ήταν ισχυρό και στέρεο το παρόν. Σε ένα περιβάλλον συναισθηματικής σιγουριάς και περιστοιχισμένοι από την ασφάλεια της αγάπης συνεχίζουμε να θυμόμαστε χωρίς να πονάμε, να μεταστρέφουμε τις σκληρές αναμνήσεις σε λυτρωτικές διαπιστώσεις.

Η ποιήτρια το δίνει τόσο εύστοχα στο ποίημά της «Ανεπιθύμητος»:

 

[…]

Ας έρθει κάποιος προσηνής και γλυκομίλητος,
τη γλύκα να την κάνει ανυπόφορη.
Ας έρθει κάποιος,
αυτή την ώρα την ακάλεστη να με απομιμήσει,
τη θέση που έχασα μήπως και την κερδίσει.

[…]

 

Ο έρωτας έχει στην ποιητική αυτή συλλογή τη δική του πολύτιμη θέση.

Στο μεγαλύτερο ποίημα της συλλογής -τυχαίο; Μάλλον όχι – ο έρωτας είναι ευωδιαστός, ζωοδότης, εμπνευστής, αήττητος, άχρονος, σπορέας και θεριστής καρπών και στιγμών που αντέχουν στο χρόνο. Και η ευχή της:

 

[…]

Θέλω μαζί, εγώ, εσύ, τον έρωτα ημίθεο να κάνουμε,
για να ’ναι εδώ.
Να κυβερνά τα βράδια μας και τα σκοτάδια μας.
Να κυβερνά τις μέρες μας και να φορά τις βέρες μας.
Στης ώρας το χρόνο το βαθύ, ζωή μεγάλη ν’ απλωθεί.
Παιδιά κι εγγόνια, λευκά σεντόνια,
να μας σκεπάζουν, χαρές να τάζουν.
Μες στο μαζί, εγώ… εσύ!

[…]

Πηγή: Λίλλυ Κοτσώνη για το βιβλίο «Αναδίφηση» | Fractal