Ποίημα από τη συλλογή «Εκπνοή συναισθημάτων» (εκδόσεις Ιωλκός, 2022), της Μαρίας Πολυμήλη, στο iTravelPoetry.
*
Ημέρεψα κάποτε
Αγρίμι η ψυχή
στο φως της μοναξιάς.
Τι χρειάζεται
ο άνθρωπος
για να ημερέψει;
Ν’ αγαπήσει
και
ν’ αγαπηθεί.
«Εκπνοή συναισθημάτων», Μαρία Πολυμήλη, εκδ. Ιωλκός, σελ. 35.
***
Ο κύκλος του χρόνου
Αγκάλιασα ένα δέντρο·
απελευθέρωση με κατέκλυσε
κι έκλαψα στην αφή του.
Ένιωσε την αλήθεια μου,
με αισθάνθηκε κοντά του
και τότε μου μίλησε.
Μου είπε περήφανο συνάμα ταπεινό
πως πολλοί έχουν κλάψει στην όψη του
πριν από εμένα.
Πολλοί έχουν πονέσει
με μαρτύρια σαν και τα δικά μου.
Πως τίποτα δεν υπήρξε μονάχα μια φορά.
Πως όλα επαναλαμβάνονται στον κύκλο του χρόνου.
Με μορφές ασύλληπτα, μοναδικά πλασμένες.
Μορφές, ζωές, στιγμές, εικόνες, αισθήματα·
που ξάφνου χάνονται
όσο αίφνης υπήρξαν.
«Εκπνοή συναισθημάτων», Μαρία Πολυμήλη, εκδ. Ιωλκός, σελ. 20.
***
«Είμαστε η κάθε μας σκέψη…
Η κάθε στιγμή που σκορπίσαμε…
Το κάθε αίσθημα που εισπνεύσαμε…»
📍Η ποιητική συλλογή της Μαρίας Πολυμήλη παρουσιάζει τριάντα ποιήματα για την παροδικότητα και τη δυνατότητα του χρόνου να ξεθωριάζει γεγονότα.
📍Κεντρικό θέμα της συλλογής είναι η διαχρονική αναζήτηση για τον προσδιορισμό του εαυτού μας, με τις θνητές του ιδιότητες και την ψυχή, που είναι η πραγματική μας ταυτότητα.
📍Η ποιήτρια σε πρώτο πρόσωπο προβάλει θέματα σχετικά με τον έρωτα, την ελπίδα, την πολύτιμη ζωή, την υπερηφάνεια που νικά τα συναισθήματα, όνειρα που εκδικούνται, ανείπωτα λόγια και τη συνάντηση του φωτός με το σκοτάδι.
Πηγή: @my.bookstories (Instagram)
***