Τέσσερα βιβλία των εκδόσεων Ιωλκός βρίσκονται στις βραχείες λίστες για τα Βραβεία Διηγήματος/Νουβέλας και Ποίησης της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για την «Αποσύνδεση» (εκδόσεις Ιωλκός, 2023), του Νίκου Ιατρού και το «Κόκκινο κουκούλι» (εκδόσεις Ιωλκός, 2023), της Βάσως Σπηλιοπούλου στην κατηγορία Διήγημα/Νουβέλα και για το «Παλιρροϊκό κλείδωμα» (εκδόσεις Ιωλκός, 2023), της Ευδοκίας Ζορπίδου και το βιβλίο «Η ξένη ιτιά» (εκδόσεις Ιωλκός, 2023), του Παναγιώτη Χριστοδούλου στην κατηγορία Ποίηση. Η τελετή απονομής των βραβείων θα διεξαχθεί την Παρασκευή 22 Μαρτίου 2024 σε εκδήλωση που θα διοργανώσει η Εταιρεία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης.
Λίγα λόγια για τα βιβλία:
Οι ζωές της Μυρτώς και του Ανδρέα διασταυρώνονται τυχαία, καθώς βιώνουν με διαφορετικό τρόπο την απώλεια που προκάλεσε το ίδιο δυστύχημα. Η επικοινωνία τους ακροβατεί ανάμεσα στον πραγματικό και τον ψηφιακό κόσμο και η σχέση τους εξελίσσεται μέσα από συνομιλίες στα κοινωνικά δίκτυα, σύντομες συναντήσεις και ερωτικές επαφές. Το βιβλίο, με ψυχρή γραφή, μιλάει για την αποσύνδεση της μνήμης, του πόνου, της επιθυμίας αλλά και την αδυναμία σύνδεσης του ψηφιακού κόσμου με την πραγματική ζωή.
Κουκούλι– περίβλημα και χώρος προστασίας, όπου αναπτύσσεται η κάμπια ενός εντόμου και μετατρέπεται σε χρυσαλλίδα, για να εκκολαφθεί στο τέλος ως ένα πλήρως αναπτυγμένο ενήλικο έντομο, το ακμαίο. Όπως η πεταλούδα, που από ένα άχαρο πλάσμα καταλήγει στην εντυπωσιακή χορεύτρια των αιθέρων. Εκτός και αν, προβλήματα διαφόρων ειδών αναστείλουν την ανάπτυξή της.
Κόκκινο κουκούλι ή οικογενειακό καμίνι – το δυστοπικό περιβάλλον μιας δυσλειτουργικής οικογένειας, που αντί να προστατεύει, να θρέφει, να βοηθά στην υγιή ανάπτυξη των μελών της, εγκλωβίζει σε ρόλους που εμποδίζουν την ωριμότητα, τραυματίζει —καμιά φορά ανεπανόρθωτα—, οδηγεί σ’ εθισμούς.
Κόκκινο κουκούλι και η παθολογική νοσταλγία, όταν οι μνήμες φυλακίζουν σε μια χαμένη νιότη, έναν έρωτα ή ένα γάμο τελειωμένο και το άτομο προσκολλάται στο παρελθόν χάνοντας το παρόν.
***
Η νέα ποιητική συλλογή της Ευδοκίας Ζορπίδου αναφέρεται σε παλιρροϊκά κλειδωμένους ανθρώπους που δεν αποκαλύπτουν ποτέ τη σκοτεινή τους πλευρά, στην ειμαρμένη, αλλά και στην ελευθερία της βούλησης, σε «παρ’ ολίγον ενέργειες» και μετέωρα βήματα, σε ανθρώπους με χακί «δέρμα παραλλαγής, μακρινούς επισκέπτες της ζωής», αλλά και σε ανθρώπους που γεύονται το νέκταρ της, ταυτόχρονα όμως, διερωτώνται «κι όλα αυτά προς τι;», σε ανθρώπους που «στοχάζονται για τη ζωή και τον θάνατο», που θρηνούν για την απώλεια της ομορφιάς και της νεότητας. Η ποιήτρια, από την άλλη, μας προτρέπει να χαιρόμαστε τη ζωή, αφού είναι απλά «σκόρπιες στιγμές στιγμιαίας τρέλας σ’ ένα μπουκέτο ετερόκλητο» και επιμένει ότι «το μυαλό πρέπει να υψώνεται» κι η καρδιά να ξεχειλίζει!
Ανάμεσα στη σκοτεινή άβυσσο που καταλήγουμε και σε εκείνην από όπου ερχόμαστε, περνάμε το χρόνο μας γεμίζοντας συρτάρια με αντικείμενα που μένουν πολύ στο χρόνο. Ανοίγοντας ένα τέτοιο συρτάρι, νιώθεις μια απροσδιόριστη αίσθηση ξενιτεμού, έτσι που ο χρόνος παύει ξαφνικά να υπάρχει. Η ξένη ιτιά του πρωτοεμφανιζόμενου Π. Χριστοδούλου, κρυφοκοιτάζει αυτή την άχρονη στιγμή με μία —ίσως— δόση ιδιοτέλειας. Η ξένη ιτιά δεν είναι παρά το ξύλο με το οποίο κατασκευάστηκε η βάρκα για να γλιστρήσουμε από τη μια ξενιτιά στην άλλη. Κι ένα πουλί που άνοιξε τα φτερά του να πετάξει, το νόμισμα για να μας επικυρώσει. Βέβαια, για όλους εμάς που πάντα αλλάζαμε με ευκολία τις τόσες ξενιτιές, έμεινε εντέλει κάποια πατρίδα για να λησμονήσουμε;
«Κόκκινο κουκούλι» | Βάσω Σπηλιοπούλου
«Η ξένη ιτιά» | Παναγιώτης Χριστοδούλου
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.