Ο συγγραφέας, κριτικός Κωνσταντίνος Μπούρας παρουσιάζει την ποιητική συλλογή «Βελονιές σκιάς» (εκδόσεις Ιωλκός, 2023), της Μαρίας Πυρουνάκη Λιωνή, στο Literature.gr.
Άπειρη μινιμαλιστική αφαιρετικότητα [Bελονιές σκιάς, Μαρία Πυρουνάκη Λιωνή]
Σύνταξη: Κωνσταντίνος Μπούρας
Bελονιές σκιάς, Μαρία Πυρουνάκη Λιωνή, Εκδόσεις Ιωλκός
Τα καλαίσθητα, συλλεκτικά βιβλία, έχουν ένα λιτό εξώφυλλο, μονόχρωμο, διαπεραστικό τής συνείδησης τού επαρκούς αναγνώστη, κι αφήνουν βιογραφικά και παρουσιάσεις για τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.
Αυτό το συγκεκριμένο κομψοτέχνημα, αποτέλεσμα τής πολύχρονης «κληρονομημένης» τεχνογνωσίας από έναν μεγάλο τεχνίτη τής τυπογραφικής περιπέτειας, τον Κωνσταντίνο Ιωάννου Κορίδη, είναι ένας σπάνιος, συλλεκτικός τόμος (από το «τέμνω», εξ ου και το «άτομο») που θα κοσμούσε κάθε βιβλιοθήκη [ακόμα δεν την κουβαλάμε στην τσέπη με το φλασάκι μας).
Το βιβλίο είναι λατρεία, είναι φετίχ, είναι αναντικατάστατο. Δεν υπάρχουν υποκατάστατα στην αυθεντική βιβλιοφιλική οδύσσεια. Κάθε λογοτέχνες σύρει μαζί του έναν κόσμο. Είναι ένα σύμπαν από μόνος του, από μόνη της κάθε αυθεντική ποιητική φωνή. Και μόνον πολλά υποσχόμενες πολύχρωμες υπάρξεις φιλοξενεί ο Εκδοτικός Οίκος Ιωλκός.
Ας δούμε όμως ορισμένα βιογραφικά στοιχεία τής σημαντικής αυτής και φερέλπιδος ποιήτριας από το επίσημο site.
Η Μαρία Πυρουνάκη Λιωνή είναι Διδάκτωρ Κοινωνικής Ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο του Bath (Αγγλία), Ψυχοθεραπεύτρια, Σύμβουλος, Εκπαιδεύτρια και Επόπτρια. Διατηρεί ιδιωτικό γραφείο στην Αθήνα με ατομικές και οικογενειακές συνεδρίες και θεραπευτικές ομάδες. Ασχολείται με τη λογοτεχνική και επιστημονική συγγραφή. Η ποιητική συλλογή Βελονιές σκιάς είναι η δεύτερη μετά το Καλοκαίρι στις ρίζες (2012).
Όσο για την επίσημη παρουσίαση αυτού του εξαιρετικού πονήματος, διαβάζουμε ηλεκτρονικά:
Της ύπαρξης και της απουσίας, της μοναχικότητας και των σχέσεων, της διαχρονικής αγάπης και της απώλειας, του πόνου και του δέους προς τη ζωή. Μιας εποχής ή μήπως και άλλων; Αυτοαναφορική ποίηση που καλεί στη μετάληψη διαχρονικών επιγνώσεων και αισθήσεων προς μία τάση συμφιλίωσης με τη συνθήκη της ανθρώπινης διαβίωσης. Οι αναγνώστες θα βρουν τον εαυτό τους σε κάποιο στίχο, θα πιάσουν το χέρι που απλώνεται.
Εδώ καθίσταται σαφές πως η “formation professionnelle” (η «επαγγελματική κατάρτιση») επηρεάζει σημαντικά την θεματογραφία, αν όχι ΚΑΙ την ιδεολογία τής γραφούσης.
Το πρώτο ενικό πρόσωπο είναι σύνηθες στους ποιητές και στις ποιήτριες που ασχολούνται με την Συμβουλευτική, την Ψυχολογία, την Ψυχιατρική, την Ψυχανάλυση, την Δραματοθεραπεία…
Η βιωματικότητα τού κοινωνούμενου νοήματος είναι αυτόχρημα δελεαστική για τον αναγνώστη, που καλείται να εξασκήσει τα εναπομείναντα αποθέματα (κατασπαταλημένης στην καθημερινότητας) ενσυναίσθησης και να «ταυτιστεί» ως καλοπροαίρετος θεατής με την ομιλούσα ποιητική φωνή, που άλλοτε είναι αφηγηματική εξιστορώντας κι άλλοτε διδακτική συμπυκνώνοντας, συμπεριλαμβάνοντας, συμπεραίνοντας (όπως στο ποίημα της σελίδας 43 με τίτλο «ΠΑΤΕΡΑΣ»: Πόσα / νήματά σου / με πάνε, / με φέρνουν. // Κι ο στίχος μου / σιωπά.).
Αυτή η άπειρη μινιμαλιστική αφαιρετικότητα ταιριάζει με την γραφιστική μονοκοντυλιά τού εξωφύλλου, αλλά και με τον τίτλο ολάκερης τής συλλογής: «βελονιές σκιάς». Ας προσέξουμε τα πεζά αρχικά γράμματα και των δύο ουσιαστικών τού πρωτότυπου αυτού επινοήματος.
Φράσεις σαν γνωμικά, σημειώσεις (όχι στο περιθώριο, αλλά στο επίκεντρο, στην κορυφή τής τυπωμένης σελίδας), επιτρέπουν συνδημιουργική ελευθερία στη γόνιμη διαδραστική φαντασία τού επαρκούς αναγνώστη που καλείται να συμπληρώσει τα μουσικά «κενά» με την δική του ιδιότυπη «υπογραφή» μιας φωνής που σιγοντάρει ακολουθώντας ή σχολιάζοντας αντιστικτικώς τα επί χάρτου τε συνειδήσεως τεκταινόμενα.
Από τα πλέον ευφάνταστα ποιητικά λαξεύματα στα οποία έχω εντρυφήσει μέχρι τώρα. Η υποχωρητικότητα τής ομιλούσας συνιστά σοφή παραχώρηση στον «διάλογο».
Πρόκειται μάλλον για «υποθέσεις εργασίας», προτάσεις προς συζήτησιν, εναύσματα για μακρούς διαλογισμούς…
Το στοιχείο τής εσωτερικότητας είναι κυρίαρχο εδώ.
Εύγε!!!
Πηγή: Literature.gr
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.