«Θυσανοσωρείτες και άλλα φαινόμενα» | Νέες κυκλοφορίες

Η συλλογή διηγημάτων «Θυσανοσωρείτες και άλλα φαινόμενα» (εκδόσεις Ιωλκός, 2024), της Μιλένας Ζαφειροπούλου, μόλις κυκλοφόρησε.

 

***

Για το βιβλίο

 

***

Για τη συγγραφέα

Η Μιλένα Ζαφειροπούλου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Είναι δικηγόρος. Διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί στα διαδικτυακά περιοδικά Bookpress και Χάρτης. Οι Θυσανοσωρείτες και άλλα φαινόμενα είναι το πρώτο της βιβλίο.

 

***

 

Στενός. Ήταν στενός ο επαρχιακός δρόμος και γεμάτος στροφές. Από τη μια μεριά έβλεπα γκρεμό, μια στραβοτιμονιά και θα συναντούσα την αιωνιότητα ή τη λήθη. Από την άλλη, άγριοι, γυμνοί, βουνίσιοι όγκοι εναλλάσσονταν με λιγοστά έλατα. Στο βάθος διέκρινες το πυκνό δάσος. Εκεί κατεύθυνα τη ματιά μου και στον δρόμο. Μην τυχόν ξεστρατίσει στη χοάνη του χάους. Τι τα ήθελα τα πανηγύρια στα βουνά καλοκαιριάτικα; Αντί να λιάζομαι σε παχιά άμμο, να βουλιάζω σε κυμάτινα στρώματα. Ή έστω στο διαμερισματάκι μου στη Βαλτετσίου με κλειστά παράθυρα να απολαμβάνω το βασίλειο του κλιματισμού. Τέλη Ιουλίου κι εγώ δέσμιος στην υπόσχεσή μου στον Θύμιο. Πάει ο Θύμιος, έφυγε. Ανεπιστρεπτί. Ας μην ήταν το γράμμα.
     Έφτασα στον Καταρράκτη λίγο πριν το σκοτάδι ρίξει το πέπλο του και βυθίστηκα σ’ έναν βαθύ ύπνο.
     Ξύπνησα λίγο μετά τις δώδεκα, μεσημέρι για τα δεδομένα του τόπου. Η μοσχοβολιά φαγητού τρύπωσε από τις χαραμάδες της πόρτας και ερέθισε τα ρουθούνια μου. Υπνωτισμένος την ακολούθησα μέχρι το χαγιάτι.
     «Το αγαπημένο δεκατιανό του Θύμιου, λαχανόπιτα ζεστή από τον ξυλόφουρνο» με διαφώτισε χαμογελαστά η κυρα-Ρήνη.
     Μια γουλιά πικρό ελληνικό και μια λικέρ κράνο να γλυκαθώ.
     «Καλό παιδί ο φίλος σου, αλλά άτυχος. Ποιος να το περίμενε. Να χαθεί έτσι, έμπειρος ορειβάτης…» ψέλλισε
και με άφησε μόνο.
     Με τα βιβλία λαογραφίας του Θύμιου, στο μπαλκόνι του δωματίου που έμενε κι αυτός όταν ερχόταν, βυθίστηκα στις αναλύσεις για το τι συμβολίζει το Καγκελάρι.

Έμεινα έξω μέχρι αργά το απόγευμα με τον απόηχο του παφλασμού των δίδυμων καταρρακτών να με συντροφεύει. Και τώρα στον δρόμο. Βαθύ μπλε ο απογευματινός ουρανός συνοδεύει ιδανικά το πράσινο τοπίο. Στον ωκεανό του μπλε πάνω από τα βουνά φωλιάζουν σύννεφα νησιά που σε κάθε στροφή αλλάζουν σχήμα και χρώμα. Αν είναι να βρέξει, τουλάχιστον, να προλάβω να φτάσω στο χωριό. Στην ηρεμία της φύσης, μου έλεγε, εκεί θα βρεις τον εαυτό σου. Ήμασταν καθισμένοι στο καπηλειό της Φειδίου, Παρασκευή απόγευμα μετά τη δουλειά. Σχολάγαμε νωρίς τις Παρασκευές —τα καλά του δημοσίου— και όταν δεν έπαιρνε τα βουνά, το ρίχναμε στα αποστάγματα. Συνοδεία ελαφριού μεζέ, ο Ευθύμης ο εύθυμος, προσπαθούσε να με πείσει να τον συνοδεύσω σε κάποια από τις εξορμήσεις του που, όμως, γίνονταν ολοένα και πιο ριψοκίνδυνες. Τον τρο-
φοδοτούσε ο κίνδυνος, καταλάβαινα, του έδινε ενέργεια και δύναμη να αντιμετωπίζει την επίπεδη πραγματικότητα, έτσι χαρακτήριζε την καθημερινότητα της δουλειάς μας, επίπεδη. Οι κουβέντες έδιναν και έπαιρναν, η ώρα κυλούσε και αργότερα, σε κατάσταση μερικής νηφαλιότητας, μου τόνιζε:
     «Αν μου συμβεί κάτι, εκεί θέλω να πας, εκεί να με πενθήσεις, στα Τζουμέρκα που αγάπησα».
     Σου συνέβη, Θύμιο, και να ’μαι. Εγώ, όμως, αλαφιάζομαι εδώ με την απόλυτη ησυχία, είμαι παιδί της πόλης, αστός χωρίς ενοχές. Αν δεν ήταν τα τιτιβίσματα των πουλιών και τα αλυχτήματα των σκύλων, άκρα
του τάφου σιωπή βασιλεύει.
     Κι εκεί που είμαι συγκεντρωμένος στην οδήγηση, για να μην ξεφύγω από καμία απότομη στροφή, ξαφνικά μια πέτρα προσγειώνεται στον ανεμοθώρακα. […]

 

«Θυσανοσωρείτες και άλλα φαινόμενα», Μιλένα Ζαφειροπούλου, εκδ. Ιωλκός, 2024, σελ. 29-31