«Ταξίδι στο φούρνο» | @adiamonddiary

Η συλλογή διηγημάτων «Ταξίδι στο φούρνο» (εκδόσεις Ιωλκός, 2022), της Χριστίνας Ιωάννου, στο @adiamonddiary (Instagram).

 

***

Για το βιβλίο

Οι ήρωες των διηγημάτων, άνθρωποι διαφορετικών γενεών, ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας, καταγωγής, πίστης, κοινωνικοοικονομικού επιπέδου και σεξουαλικού προσανατολισμού, συγκατοικούν στην ίδια άυλη γειτονιά, άτοποι κι άχρονοι. Ο αδιάφορος Χ, ο Πέτικας, οι τρεις Τζ, ο κύριος Τάκης κι ο κύριος Μελέτης. Η κυρία στο νεοκλασικό κι ο άγνωστος με τη γόπα. Μία παρέα στην Ικαρία. Έντεκα ιστορίες, έντεκα και περισσότεροι ήρωες και ηρωίδες συναντιούνται στο δρόμο του παρόντος, σε μία αέναη στιγμή που ενώ τους εγκλωβίζει, ταυτόχρονα τους απελευθερώνει.

 

***

Για τη συγγραφέα

Η Χριστίνα Ιωάννου γεννήθηκε το 1989 στο Βόλο. Σπούδασε ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο του Reading στην Αγγλία και είναι διδακτόρισσα της École Normale Supérieure – Ulm. Ζει στην Αθήνα και εργάζεται ως ψυχολόγος. Διηγήματά της έχουν εκδοθεί σε ανθολογίες των εκδόσεων Φίλντισι και Εύμαρος. Το Ταξίδι στο φούρνο είναι το πρώτο βιβλίο της.

 

***

Aπό το διήγημα «Όνειρο στο σπήλαιο»

«Τι να σας πω; Ήρθα εδώ γιατί είχα ένα φίλο. Τον αγαπούσα δυνατά, απ’ όταν ήμαστε παιδιά, δεν άντεξε το ξύλο. Ονρί τον έλεγαν, ψηλός, μάτια καφέ και χείλη, σαν γινωμένη φράουλα και δέρμα από δείλι. Ήθελε θάλασσες βαθιές και μακρινά ταξίδια, μα ο κόσμος τον ετρόμαξε και τα ’κοψε αιφνίδια. Τον γνώρισα ένα πρωί, σ’ ένα ελληνικό νησί, στα βράχια να καπνίζει. Δεν ήθελε τη συντροφιά από κορίτσια εξωτικά, ήθελε να ορίζει, τη ζωή του για να ’ναι αληθινή, με ένα αγόρι ν’ αγαπηθεί, να νιώσει ελευθερία κι εμένα είδε τη μέρα αυτή, μ’ ένα μαγιό και μια φωνή που ακούστηκε αστεία. Περάσαν μέρες, δειλινά, μου έμαθε τα γαλλικά, με έφερε μαζί του, στην πόλη του φωτός αυτή, να δει πώς ζω, να δω πώς ζει, πώς είναι το φιλί του.

Έχουν περάσει χρόνια πια από τη γνωριμία, μόνο δυο βλέφαρα κλειστά απ’ τη δολοφονία. Τέλη Φλεβάρη πήγαμε να δούμε τι συμβαίνει, στη γειτονιά την κοντινή που η ταραχή προσμένει, να ενταθεί, να συγκρουστεί με τη διαφορά της, να τη χτυπήσει σαν εχθρό σκληρά μες στην κοιλιά της. Τρεις άντρες που λαχταρούσανε μονάχα τα κορίτσια και ένα θεό πρεσβεύανε σαν να ’ταν η αλήθεια, ξεχύθηκαν επάνω μου να μου επιτεθούνε και γρήγορα έτρεξα μακριά μήπως και δε με βρούνε. Και ο Ορνί τούς όρμησε για να με προστατέψει, κι άξαφνα λάμα βουβή, πετάχτηκε στη μέση. Τον χτύπησε έξι φορές, στο στήθος, στο στομάχι και αναίσθητο τον άφησε πεσμένο απ’ τη μάχη. Οι τρεις τους γέλασαν βαθιά, εγώ έτρεξα κοντά του, μια ανάσα είχε, βιαστικά με φύσηξε μακριά του. Και μένω εγώ πια μοναχός σ’ ετούτο το παγκάκι, πάει καιρός, να ονειρευτώ δεν έχει μείνει κάτι».

τα όνειρα και σκοτωμένα μάς καθοδηγούν

Είχα λαχανιάσει. Ένιωσα εξαντλημένος και πήρα το θυμωμένο βλέμμα μου από πάνω του. Με ακούμπη­σε στον ώμο.
«Έχω κάνει κι εγώ το λάθος να πιστέψω πως το ξύπνημα από το όνειρο ήταν η πραγματικότητα. Η πρα­γματικότητα, φίλε μου, δεν υπάρχει, ενώ τα όνειρα και σκοτωμένα μάς καθοδηγούν» είπε κι εξαφανίστηκε.

Το κεφάλι μου βάρυνε, πήρα μια βαθιά ανάσα, ξάπλωσα στο παγκάκι και κοίταξα τον παρισινό ουρανό του ξημερώματος για μία τελευταία φορά. Ο κόσμος μύριζε παρελθόν.

 

«Ταξίδι στο φούρνο», Χριστίνα Ιωάννου,
εκδ. Ιωλκός, σελ. 113-114.