Η Μαρία Λιάκου κάνει unboxing και παρουσιάζει μερικές από τις νέες κυκλοφορίες των εκδόσεών μας, στο κανάλι της στο Youtube, «Ιστορίες βιβλίων».
Λίγα λόγια για τα βιβλία
Μία ξεχωριστή περιήγηση στις αυλές και τους κήπους αρχαιολογικών μουσείων της χώρας, όπου ακόμη και οι τακτικοί επισκέπτες τους συνήθως περνούν το λιγότερο χρόνο. Ο φωτογραφικός φακός αναζητά την οπτική ποίηση στα σπαράγματα που ανασαίνουν εκεί ενώ η γαλήνη των χώρων μάς αφήνει ν’ αφουγκραστούμε απόηχους της ιστορικότητας κάθε τόπου, που έρχονται από μακριά για να συνομιλήσουν με τις εικόνες.
• Παζλ | Μιχαλακάκου, Φιλιέττα
Δώδεκα διηγήματα, δώδεκα κομμάτια ενός παζλ, μιας ιδιαίτερης προσωπικότητας προερχόμενα από το σκοτεινό υποσυνείδητο, το φαντασιακό μέλλον, το σκληρά αληθινό παρελθόν, την υποκειμενική πραγματικότητα. Συνεκτικό στοιχείο τους η αιώνια πάλη έλξης–απώθησης, απόστασης ή ταύτισης με την κληρονομική μας φύση.
Με πόσα κομμάτια συμπληρώνεται η ζωή μας;
Πού και πώς θα ανακαλυφθεί εκείνο το κρίσιμα τελευταίο που συμπληρώνει τον ατομικό μας γρίφο;
Η αναγνωστική μετάβαση εντός πολλών διαστάσεων χρόνου, χώρου, ρόλων μάς βοηθάει να τολμήσουμε αυτή την αναζήτηση.
• Θαλασσινοί ποιητές | Κορίδης, Γιάννης
Κάθε λιμάνι κ’ ένας καημός! Κάθε γειτονιά και μια ωμή αλήθεια. Ο ναυτικός, ο πάντα διψασμένος για τη σάρκα που στερείται ή ακόμα ο πόθος τής εναλλακτικής γεύσης, κάτι που εισέρχεται στα ενδόμυχα, αναταράζει τα νερά κ’ επιδιώκει την έξοδο. Έτσι, για μια ανάσα, ένα πέταγμα από την απέραντη κλεισούρα. Πάλλεται η σάρκα, αγωνιά ώσπου ξεσπάει βέβαια και κατακλύζει το σύμπαν του σώματος.
Αυτές οι στιγμές έχουν τη γοητεία τού ονείρου και της πραγματικότητας. Αποτελούν ένα σύνολο από δάκρυα βουβά, γεμάτα πόνο αλλά και ευχαρίστηση. Σκέτος μαζοχισμός. Το ανθρώπινο σώμα διψά για το σώμα. Η ανθρώπινη αδυναμία γίνεται δύναμη και κυριαρχεί εντός κ’ εκτός από τις όποιες αυταπάτες. Είναι ένα τσουνάμι, θα λέγαμε, που παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά του. Μάτια, χέρια, χείλη και στόμα συντονίζονται κι απαλύνουν ή και εξαλείφουν κατά κάποιο τρόπο την ακατάσχετη δίψα.
Αυτά όλα συνενώνονται και παντρεύονται, συνήθως, στις κακόφημες συνοικίες, στα στέκια των περαστικών κάθε χρώματος και κάθε αντίληψης ατόμων. Είναι οι σωτήριες στιγμές. Απαλύνουν τη μοναξιά, δίνουν παράταση στις δοκιμασίες. Ο ποιητής υποψιάζεται και ξέρει τι συμβαίνει και τι θα του συμβεί μόλις σηκώσει άγκυρα το φορτίο.
• 145 σκέψεις για την ατομική ευθύνη | Ξενάκης, Αντώνης
Ποια είναι τα όρια της ατομικής ευθύνης, πότε το άτομο κρατά στα χέρια του τη δύναμη; Πώς πρέπει να ζούμε; Στην παρούσα έκδοση εκφράζονται 145 σκέψεις για τα παραπάνω ερωτήματα με σκοπό τον προβληματισμό του αναγνώστη.
***
Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι η κρίση που βιώνουμε δεν είναι μονάχα οικονομική, αλλά –πρωτίστως– πολιτισμική.
Ο οικονομικός της αντίκτυπος είναι ο πιο ορατός, αφού επηρεάζει άμεσα την καθημερινότητά μας.
Όμως, το υπόστρωμα της κρίσης αυτής αφορά τις νοοτροπίες μας, την εν γένει στάση μας απέναντι στην κοινωνία και τους άλλους.
Υπάρχουν, κατά βάση, δύο κατηγορίες σκέψης: Σύμφωνα με την πρώτη, για την κρίση φταίνε οι πολιτικοί, αυτοί που διαχειρίστηκαν με λάθος τρόπο τη διακυβέρνηση της χώρας μας και μας οδήγησαν ως εδώ (το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Άκουσα, μάλιστα, κάποιον να λέει: Εμείς δεν είμαστε ούτε τα λέπια).
Σύμφωνα με τη δεύτερη, όμως, ευθύνη έχουμε όλοι – ο κάθε ένας από εμάς ατομικά.
Οι παρούσες σκέψεις είναι αφιερωμένες στους δεύτερους, αφορούν, όμως –κυρίως– τους πρώτους.
• Διάφανος χρόνος | Σεκέρογλου, Αβραάμ
Καθημερινές ιστορίες· από το σήμερα, το παρελθόν, ακόμα κι από το μέλλον, που μπορεί να είναι πιο κοντά απ’ όσο νομίζουμε. Συνδετικός κρίκος των ιστοριών είναι οι σχέσεις κι όσα τις προσδιορίζουν· τα μικρά πράγματα και τα μεγαλύτερα. Ερωτικές, σχολικές, αδερφικές, επαγγελματικές· σχέσεις πάθους, οργής, μίσους, σχέσεις με τον εαυτό μας, με ανθρώπους, με την απώλειά τους, με το Θεό, με το πεπρωμένο.
Αυτό που μένει στο τέλος, όμως, είναι ένα· μια απλή κι όμορφη ιστορία στο διάβα του διάφανου χρόνου.
• Γυμνές ψυχές | Βελισσαράτου, Αντωνία
Θεματικός άξονας των ποιημάτων είναι οι αξίες. Ένα οδοιπορικό εντός του προσωπικού μας σύμπαντος, με στόχο τη διατήρηση των αξιών μας, την εσωτερική δύναμη και την κατάκτηση της ακεραιότητας. Η ποιήτρια πιστεύει ότι η ζωή είναι ένα ταξίδι, ένα εσωτερικό ταξίδι με μοναδικό στόχο την καλλιέργεια του πνεύματος και την προσωπική εξέλιξη. Το χαρτί και το μολύβι, για εκείνη έχει την ερμηνεία ενός παρθένου νησιού, στο κέντρο ενός ωκεανού περιτριγυρισμένο από ανθρώπους, λέξεις, μα πιο πολύ από συναισθήματα και εμπειρίες. Η κάθε λέξη που βρίσκει τη θέση της στο χαρτί είναι μια ανάσα, μια πνοή ελευθερίας σε ένα τρομακτικά ανούσιο και επιπόλαιο κόσμο. Θεωρεί ότι η στάση ζωής, απαλλαγμένη από μικρότητες δίνει λύσεις, όταν οι προκλήσεις και τα θεμέλια του εγωισμού αγωνίζονται να κρατηθούν.
• Η μνήμη της ίριδας | Παπαβασιλείου, Βασίλης Δ.
Η συλλογή είναι προσπάθεια παρέκβασης απ’ το ολισθηρό μέτρημα του υπολοίπου περιγράφοντας την αλληλοσύνδεση των φαινομενικά αντίθετων δυνάμεων.
Ο ποιητής προεκτείνει τις εικόνες πέρα από την εμβέλεια του βλέμματος στην ενδοχώρα του μη αντιληπτού. Εστιάζει στη σκοτεινή ύλη, το συνδετικό ιστό του φωτός και του αέναου κύκλου μέχρι το φέγγισμα της ευεργετικής αλήθειας μιας παράλογης παραίσθησης.
Ένα ταξίδι στο βυθό με προορισμό την επιφάνεια.
• Θεριστές της νύχτας | Πάσχος, Αθανάσιος
Ιστορίες που συνέβησαν, συμβαίνουν. Πιθανόν να συμβούν. Ο άνθρωπος κυνηγάει το όνειρο, μετρά το ριζικό του, μάχεται με τη λογική. Κάποτε άθυρμα των επιλογών του. Κρίνεται αυστηρά από το κοινωνικό περιβάλλον του. Έρωτας και θάνατος. Τα σύνορα της ζωής και στη μέση ο άνθρωπος που αναζητά το νόημά της. Να βρει μία πρόφαση για να συνεχίσει τον αγώνα της. Μ’ ελπίδα.
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.