Η εξ αποστάσεως συμμετοχή της ποιήτριας Άννας Κοκκινίδου στην ανοιχτή συνάντηση με θέμα τη σύγχρονη γυναικεία ποιητική γραφή που διοργανώνεται με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (8 Μαρτίου) από τις εκδόσεις Ιωλκός. Η δημιουργός διαβάζει ποίημά της από την ποιητική της συλλογή «Αντιμονόγραμμα και άλλα» (εκδόσεις Ιωλκός, 2022). [8 Μαρτίου 2024, στις 19.00, cafe-bar «Βυσσινόκηπος» (Ζωοδόχου Πηγής 27, Αθήνα)]
IV
Στο χέρι κρατώ ένα δώρο
που με καίει, μια συμφωνία
ουράνια συνοδεύει το βασιλικό στο μπαλκόνι,
την ομίχλη πάνω από τη θάλασσα,
καμπάνες ηχούν απ’ την Ακρόπολη,
πρωινά βουτηγμένα στη σιωπή
και υψηλές νότες, προσεύχομαι
σ’ ένα θεό που μπορεί ν’ αποζημιώνει
ανοίγοντας τα χέρια διάπλατα·
μα δε μ’ ακούς.
Kαι τότε παίρνεις την καρδιά μου
και τη γυρνάς με μια τυραννική
τανάλια της αβεβαιότητας,
μέχρι που τόσο πια κουμπώνει
και στριμώχνεται,
που μοιάζει σαν τενεκεδένιο κονσερβοκούτι
συμπιεσμένο στη μέγγενη.
Τότε με λυπούνται τα δελφίνια
–ακόμα κι εκείνα τα επίορκα που επικαλέστηκες
στους αιώνιους όρκους που ποτέ δεν τήρησες–,
με παίρνουν στην πλάτη τους,
με ταξιδεύουν και με κουβαλούν,
σε δροσερά νερά με ξεναγούν
και βλέπω εγώ μες στο βυθό,
τενεκεδάκι που γυαλίζει η καρδιά μου
για δε μ’ ακούς.
Δε μ’ ακούς «σ’ αγαπώ» να φωνάζω
με τον τρόπο το δικό σου
–που είναι και δικός μου–
κι ανασταίνει λαβές, παραθυρόφυλλα,
ώρες της νύχτας, στιγμές της μέρας,
βάζει το χέρι στο μελάνι
και γράφει για αιώνια
ξορκίζοντας τα εφήμερα,
πάει, έρχεται, ξανά και ξανά,
αδιάλειπτα.
Πρέπει να μ’ ακούς, το οφείλεις,
άκουσέ με, το οφείλεις
σε ό,τι υπάρχει στον κόσμο αυτό
κι αξίζει να μην πεθαίνει,
ν’ ανασταίνεται,
να περπατά στα νερά και να χαμογελά,
να τριγυρνά στις κορφές, να λογαριάζει
και να λογίζεται, πάντα εμείς,
πάντα εμείς σ’ το λέω·
κάπως μ’ ακούς.
Στις ώρες τις ακούνητες του αυγουστιάτικου μεσημεριού
μια αιώρα υφασμάτινη ίσα που σαλεύει
κι ένας σκύλος πετάγεται απ’ το όνειρο
που είχε να γίνει πουλί, λέει, και να πετάξει
μακριά από τον άσπλαχνο δρόμο της καυτής πόλης.
Παραμένω ασάλευτα και γω στο χείλος,
δεν έχω τίποτα δικό μου,
γιατί δεν είναι αληθινά δικό μου
αν δεν είναι και δικό σου,
σαν σαλιγκάρι βυζαίνω το χώμα,
αν βρέξει, βγαίνω, ξεμυτίζω, αναθαρρώ
μήπως και με συμπαθά η γη και μ’ εισακούσει.
Και τον αγέρα παρακαλώ
σε σένα να φέρει τους ψιθύρους μου,
σαν απαλό άλαλο θρόισμα,
σαν την αγκαλιά μιας μέρας
που μυρίζει το πρώτο γάλα.
Τόσοι άνθρωποι που κίνησαν
να βρουν τον όμοιό τους,
μόνο για μας κανείς δεν είπε,
κι αν άκουσε μια ζωή κουβέντα,
ένα «εσείς» να ακουστεί
κι ας πάψει ο κόσμος.
«Αντιμονόγραμμα και άλλα», Άννα Κοκκινίδου, εκδ. Ιωλκός, σελ 15-17.
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.