«Σκοτεινό ψυγείο» | Βιβλιοπωλείο «Public»

Σκοτεινά, μαύρα, κατάμαυρα, μαύρα σαν το κατράμι παραμύθια, παραμύθια αλλιώς, όχι από το στόμα της γιαγιάς, αλλά από τη μήτρα της αρχαιολογίας του παρόντος μας, ενός παρόντος που βιώνεται ως τόπος άγονος και χρόνος σκληρός.

Ένα σύμπαν αλλόκοτων μικροϊστοριών, σκοτεινών και ταυτόχρονα λαμπερών, που όλες μαζί θυμίζουν έναστρο ουρανό. Τις συνδέει η πεποίθηση πως η συγγραφή είναι μαζί κατάρα και ευλογία, είναι μια πράξη που ενώνει, όχι γραμμικά αλλά οργανικά, το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον, μια πράξη μαγική που συγχωνεύει τους ζωντανούς με τους πεθαμένους, το λαϊκό παραμύθι με τους αστικούς μύθους των μεγαλουπόλεων και τέλος τον έρωτα με το θάνατο.

 

***

Για τη συγγραφέα

Η Χριστίνα Καράμπελα είναι κοινωνιολόγος, μητέρα δύο παιδιών και εθελόντρια με ανθρωπιστική δράση. Το 1998 ίδρυσε την εταιρία κοινωνικών κι εμπορικών ερευνών qed, την οποία διευθύνει μέχρι σήμερα. Από το 2017 υπηρετεί την ActionAid ως μέλος του διοικητικού συμβουλίου της. Το Σκοτεινό ψυγείο είναι το τέταρτο βιβλίο της.

 

***

Απόσπασμα

 

10:10΄-11:00΄

10:10΄. Tα παπλώματα μυρίζουν κουκούλι, μεταξοσκώληκας που μεταμορφώνεται σε νύμφη και πετά, όπως οι ψυχές, όπως η ψυχή της που βγήκε από το σώμα της και κάπου πήγε, ποιος να ξέρει, όταν είμαι κουκουλωμένος νομίζω πως κάτω από τα σκεπάσματα είναι και εκείνη, όταν, όμως, σηκωθώ, είμαι σίγουρος πως έχει φύγει, τραβάω ένα χάπι από την τσέπη μου και το χώνω στο στόμα μου, είναι τα χάπια τα ομοιοπαθητικά που έπαιρνε εκείνη, στην κηδεία δε με άφησε ο γιατρός να πάω, δεν πρόλαβα να την αποχαιρετήσω, όταν κουκουλώνομαι νομίζω πως είναι κάτω από τα σκεπάσματα, αισθάνομαι τη ζέστη της, αγγίζω το πόδι της που πάντα με κάλτσα κοιμόταν, απλώνω το χέρι μου και της τρίβω την πλάτη.

Αυτά δεν κάνει να τα λέω, κάθε φορά που κάτι παρεμφερές αναφέρω, ο γιατρός μού διπλασιάζει την ποσότητα των χαπιών, όχι πως τα παίρνω, εγώ μόνο τα δικά της χάπια καταπίνω, τα ομοιοπαθητικά της, αυτά νομίζω είναι που την κρατούν κοντά μου όταν είμαι κάτω από τα παπλώματα, τουλάχιστον τις ώρες που είμαστε μόνοι μας στο σπίτι, μόλις έρθει κάποιος ζωντανός βλέπεις, φεύγει, παύω να την αισθάνομαι.

[…]

«Σκοτεινό ψυγείο», Χριστίνα Καράμπελα, εκδ. Ιωλκός, σελ. 47-48.