Η συλλογή «Ποιήματα (1874-1910)», του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, παρουσιάζεται από το @poiem.art (Instagram).
***
Ως γνωστόν, ο Παπαδιαμάντης έγραψε ελάχιστα ποιήματα. Κάποια από αυτά παρεμβάλλονται μέσα στα διηγήματά του σαν παλιοί λησμονημένοι στίχοι. Και κάποια άλλα, όπως τα υμνογραφικά, είναι ελεύθερες αποδόσεις από ψαλμούς και εκκλησιαστικούς ύμνους. Τα περισσότερα, όμως, είναι εμπνευσμένα από πανηγύρια και μοναστηριακά κτίσματα της Σκιάθου.
Αν και ο ίδιος ποτέ δε θεώρησε τον εαυτό του ποιητή, εντούτοις αυτές οι ποιητικές του δοκιμές, που συγκεντρώνονται στην έκδοση «Ποιήματα 1874-1910» (εκδόσεις Ιωλκός, 2011, επιμέλεια: Γιάννης Κορίδης), θεωρούνται ακρογωνιαίοι λίθοι της θρησκευτικής μας ποίησης. Αποτελούν δέσμες φωτεινές στα πολλά σκοτάδια της ζωής. Παράλληλα αποκαλύπτουν μια βασανισμένη μυστικοπάθεια και ένα μουσικό κραδασμό που τροφοδοτούσε τις κρυφές αγωνίες του Παπαδιαμάντη. Είναι ποιήματα μακράς πνοής.
***
ΣΕΡΕΝΑΤΑ
Τὸ σῶμα αὐτὸ τὸ αἰθέριο στὴ γῆ νὰ μὴ λυγίσει
καὶ τὸ χαμόγελο ποτὲ στὰ χείλη νὰ μὴ σβύσει·
νὰ μὴ φανῆ τὸ κάλλος σου πὼς εἶν᾿ ἀπὸ τὸ χῶμα.
Ὤ, χαῖρε τοῦ θανάτου, ποὺ μ᾿ ἐπότισες τὸ πόμα.
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.