Ποίημα από τη συλλογή «Παλιά καλοκαίρια» (εκδόσεις Ιωλκός, 2023) του Βαγγέλη Πάλμου.
*
Η παιδικότητα
Η παιδικότητα
είναι μια αίσθηση,
κάτι που εντύπωσαν
ανέμελα γέλια
κι ανέλπιστες διαψεύσεις.
Η παιδικότητα
είναι χρώματα φωτεινά,
γαλάζιο και πορτοκαλί
με γεύση
καραμέλας γάλακτος,
είναι ευεξία,
που η ανάμνησή της
σε κάνει να χαμογελάς
χρόνια μετά.
Η παιδικότητα
είναι εμπιστοσύνη
στον πατέρα και στους φίλους
προτού την περιπαίξει
η ζωή,
είναι το δάκρυ
που έκρυψες μέσα σου
κι αναβλύζει
όταν το ’χεις ανάγκη,
είναι το πιο αδιάσειστο
τεκμήριο
του εαυτού σου.
Συχνά οι άνθρωποι
χάνουν τον δρόμο,
μα τα παιδιά,
που βίαια ανδρώθηκαν,
ποιο μονοπάτι
να πρόλαβαν
να περπατήσουν;
«Παλιά καλοκαίρια», Βαγγέλης Πάλμος, εκδ. Ιωλκός, σελ. 42-43
***
Για το βιβλίο
*
Αγία Μαύρα, 1930
Ασπρόμαυρη φωτογραφία
πολυκαιρισμένη.
Άνθρωποι
που είναι πια φαντάσματα,
σπίτια στην ομίχλη
από καιρό γκρεμισμένα,
χωματόδρομοι
που γέννησαν λεωφόρους,
το στιγμιαίο πέταγμα
ενός γλάρου
που άφησε το ίχνος του
στην αιωνιότητα:
Λευκάδα του ’30,
Θαλασσοπολιτεία,
υγρά σοκάκια,
ανήλιαγη φτώχεια
κι άνθρωποι του μόχθου
ξορκίζουν τη μοίρα
μ’ ένα χαμόγελο.
Πατρίδα μου!
Δικό σου σπλάχνο είμαι,
της πρωινής πάχνης
και του μαΐστρου γέννημα,
στοιχειό
της λιμνοθάλασσας
κι αερικό
του ελαιώνα.
Μικρή, βρόχινη,
γκρίζα πολιτεία μου,
αιώνιο λίκνο,
του γυρισμού
την άρμη σου κουβάλησα
στα πέρατα του ονείρου,
πατρώα γη
φτιαγμένη
από το δάκρυ
των άστρων.
«Παλιά καλοκαίρια», Βαγγέλης Πάλμος, εκδ. Ιωλκός, σελ. 14-15