Κασσάνδρα Φουντουλάκη | Οι συγγραφείς διαβάζουν

Η ποιήτρια Κασσάνδρα Φουντουλάκη διαβάζει απ’ τη συλλογή «Μουσική δωματίου» (εκδόσεις Ιωλκός, 2016).

 

***

Μουσική δωματίου

Η «Μουσική δωματίου» είναι βίωμα. Τα βιώματα, μήπως δεν είναι ποίηση;  Η ποίηση, μήπως δεν είναι μουσική; Εντός της ζουν αγγίγματα, υπέροχα δευτερόλεπτα σκέψεων, δάκρυα στο ζεστό βλέμμα ενός άντρα, χαμόγελο στην απογύμνωση μιας γυναίκας, οι μυρωδιές τους, η βροχή…

Η συλλογή είναι αρματωσιά συναισθημάτων, βωβοί παφλασμοί ερωτικής έντασης, μουσικά ραπίσματα μες στα βλέμματα των ανθρώπων. Γράφτηκε για να δώσει φωνή στις σιωπές, για να χρωματίσει τη μελαγχολία, για να εξυψώσει τον έρωτα, για να δώσει αποδείξεις στην αγάπη. Η επιθυμία της δημιουργού είναι οι σκέψεις της να συναντήσουν τις ευαισθησίες άλλων ανθρώπων.

Υποψήφιο για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου/ης ποιητή/ριας «Γιάννη Βαρβέρη» της Εταιρείας Συγγραφέων για το έτος 2016.

***

Για τη συγγραφέα

Η Κασσάνδρα Φουντουλάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1992. Είναι αριστούχος πτυχιούχος του Τμήματος Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι διπλωματούχος πιάνου του Ωδείου Αθηνών. Για τη συλλογή της «Μουσική δωματίου» (εκδόσεις Ιωλκός, 2016) ήταν υποψήφια για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου/ης ποιητή/ριας «Γιάννη Βαρβέρη» της Εταιρείας Συγγραφέων (2016).

 

***

MΟΥΣΙΚΗ ΔΩΜΑΤΙΟΥ

Μακάρι να γινόταν ν’ απλώσω τα χρυσά μαλλιά μου στο βιολί σου,
   ν’ άγγιζαν τις χορδές σου, να τυλίγονταν στο δοξάρι σου…
Και όταν άρχιζες να παίζεις, ξαφνικά να μύριζε το δωμάτιο μυρωδιά
   των δύο, μυρωδιά για δύο, μόνο για δύο, γεύση απ’ τη μουσική
   μας, γεύση απ’ τον έρωτά μας, ένα μείγμα πρωτοφανέρωτο, ένα
   άκουσμα στις παρθενικές μονώσεις της ψυχής μου απ’ τους πο-
   λύτιμους χυμούς της ωριμότητάς σου.
Κι εκεί, στο δωμάτιο, καθώς σκεπάζομαι και γδύνομαι ταυτόχρονα
   απ’ τις μελωδίες σου, σε κοιτώ και σου φωνάζω: «Αρκούμαι στο
   αδύνατο!».
Τι γοητευτική ποικιλία…. Τι μονότονη που είναι η βεβαιότητα. Αυτό
    που ζούμε εμείς οι δύο; Ένας συνδυασμός σεισμού και πυρκαγιάς.

Βουρκώνω, με φιλάς, μια γεύση με πολύ αλάτι – να λυσσάς για
   αλάτι! Δε νιώθω κόσμο γύρω μου… Μόνο εσένα και τους παλμούς
   μου. Μόνο εμένα και τους καπνούς σου. Αυτοί οι καπνοί που μ’
   έκαναν να ξεχάσω αυτούς, όλους, αυτά, όλα… Αυτοί οι παλμοί
   που με οδήγησαν σε μία άχρονη λάμψη σαν αντίφωνο μες στην
   προηγούμενη ανυπαρξία. Πλέον;

[…]

«Μουσική δωματίου» ,Κασσάνδρα Φουντουλάκη, εκδόσεις Ιωλκός, 2016, σελ. 24.