«Οι καλοί πεζοπόροι» | @adiamonddiary

Η συλλογή διηγημάτων «Οι καλοί πεζοπόροι» (εκδόσεις Ιωλκός, 2022), της Μαρίας Καλιόρη, παρουσιάζεται στο @adiamonddiary (Instagram).

 

***

 

«Οι καλοί πεζοπόροι» της Μαρίας Καλιόρη (κριτική) – Τι κάνουμε τώρα, μπαμπά;

 

Οι καλοί πεζοπόροι (εκδ. Ιωλκός) είναι το πρώτο δημοσιευμένο βιβλίο της Μαρίας Καλιόρη: και υπογραμμίζω το «πρώτο», γιατί η Μαρία γράφει ολοκληρωμένα κείμενα εδώ και αρκετά χρόνια, ώστε η επίσημη είσοδός της στη λογοτεχνία δεν έχει διόλου την αμηχανία του πρωτοεμφανιζόμενου. Αντιθέτως, η αμεσότητα του βιώματος του θανάτου, ο σαρκασμός για το αναπάντεχο της έλευσής του που αφήνει δυσαναπλήρωτα κενά («Όταν φεύγουν οι γονείς, τους ζυγούς λύσατε!»), η ειλικρίνεια και το ανεπιτήδευτο της εκμυστήρευσης και ο λακωνισμός — όλα ουραγοί της αφαίρεσης — είναι κύρια γνωρίσματα του ύφους της.

«Είμαστε μια ιστορία σαν περικοκλάδα. Μερικά κλαδάκια κόβονται απότομα, άλλα δεν συναντιούνται ποτέ, ε, τα υπόλοιπα τραβάνε τον ανήφορο».

Η «πίσω ιστορία» είναι το βίωμα της στέρησης του αγαπημένου πατέρα: ερέθισμα για τη γνωριμία με κάτι άλλο, πρωτοειδωμένο, αλλά και ευκαιρία για αναδρομή στο παρελθόν. Η αρχή του πρώτου διηγήματος («Γκρέιντερ») μού θύμισε έντονα το βιβλίο του Πιέρ Πάολο Παζολίνι Χρονικό της βίας, της δίωξης και του θανάτου. Επιστρέφοντας στο χωριό της και ξεκινώντας από το τέλος μιας διαδρομής, η συγγραφέας βαδίζει επάνω στα ίχνη των βημάτων εκείνου για να ιχνηλατήσει τα δικά της βήματα στη ζωή, συνοδευόμενη από τη βεβαιότητα και τον φόβο της απώλειας –— της διαπιστωμένης απώλειας, της επικείμενης απώλειας, του πένθους.

Μια χριστουγεννιάτικη αμνηστία δεν τηρήθηκε ως υπόσχεση, ο πατέρας δεν γύρισε και η φωνή της αφηγήτριας ήχησε ως εσωτερική φωνή συνείδησης: οι βασανισμοί, οι εξορίες, η σωματική ταλαιπωρία ενός παλιού αριστερού αγωνιστή εδώ παίρνουν μυθικές διαστάσεις και στοιχειώνουν τη μνήμη ενός μικρού κοριτσιού που ακολουθεί τις πατημασιές της στο χιόνι πίσω από ανθρώπους που κρατούν αναμμένες δάδες, ενώ η φαντασία του καλπάζει σε ξωτικά και νεράιδες πλάι-πλάι με μια πρώιμη ωρίμανση. Το θεματικό αυτό μοτίβο (του εξόριστου που περιγράφει ως «σιδηρούχας φακάς» την Εξορία του) θα ολοκληρωθεί στις «Πεταλίδες», το διήγημα που κλείνει τη συλλογή.

 

[…]

Πηγή: Bookpress