4/7/1822: Επανάσταση 1821. Ήττα των ελληνικών δυνάμεων στη μάχη του Πέτα.
***
Στην Εύβοια κατά το 1822 ο Ν. Κριεζώτης συνεχίζει νικηφόρα τον Αγώνα, αλλά κι εδώ οι μικροπολιτικές παρεμβάσεις του Αρείου Πάγου τροφοδοτούν αιματηρές διενέξεις, όπως και στην Αθήνα. Η ορμητική κάθοδος του Κιοσέ Μεχμέτ στην Ανατολική Στερεά αναγκάζει τον Ανδρούτσο να προχωρήσει σε απατηλές διαπραγματεύσεις (τα περίφημα «καπάκια») για να κερδίσει χρόνο, στόχο που πέτυχε καθώς ο Οθωμανός σερασκέρης επέστρεψε στη Λάρισα.
Αντίθετα, αρνητικές ήταν οι εξελίξεις στην Ήπειρο μετά την ήττα του Μ. Μπότσαρη και τη διάλυση του στρατοπέδου της Πλάκας (29 Ιουνίου 1822), την καταστροφή στη μάχη του Πέτα (όπου στις 4 Ιουλίου αποδεκατίστηκε το τακτικό σύνταγμα και το υπό το στρατηγό Νόρμαν ηρωικό σώμα των Φιλελλήνων) και μετά το θάνατο του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη στη μάχη της Σπιάντζας την ίδια μέρα. Το σχέδιο του Μαυροκορδάτου κατέρρευσε, αλλά το αίμα της φιλελεύθερης χριστιανικής Ευρώπης που χύθηκε στην Ήπειρο, θα δυνάμωνε το δέντρο της ελληνικής ελευθερίας με ένα νέο κύμα φιλελληνισμού. Βραχυπρόθεσμα ωστόσο οι συνέπειες ήταν δραματικές για την Ήπειρο και όλη τη Δυτική Ελλάδα.
Οι Σουλιώτες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το Σούλι, αφού αρνήθηκαν να μείνουν ακόμη και με προνόμια και υπακούοντας στην εθνική συνείδηση που τους καλούσε στον κοινό αγώνα μέχρι τέλους. Αντίθετα, πολλοί Ρουμελιώτες οπλαρχηγοί δεν έδειξαν την ίδια πίστη. Ο Βαρνακιώτης, παρ’ ότι ανέκοψε τον Αύγουστο στη θέση Αετός τον Κιουταχή και το Σεπτέμβρη ορίστηκε γενικός αρχηγός, τον Οκτώβριο μαζί με άλλους καπετάνιους του Βάλτου και του Ξηρομέρου (Μπακόλας, Ίσκος, Βαλτινός, Ράγκος) «προσκύνησαν» τον Ομέρ Βρυώνη και τον Κιουταχή, που απερίσπαστοι πλέον συνέκλιναν προς το Μεσολόγγι για να αρχίσουν την πρώτη πολιορκία του (25 Οκτωβρίου 1822). Χάρη στη διάσπαση του ναυτικού κλοιού από σπετσιώτικα και υδραίικα πλοία και στην εμπνευσμένη αντίσταση που οργάνωσαν ο Μαυροκορδάτος και ο νέος στρατηγός της Δυτικής Ελλάδας Μάρκος Μπότσαρης, η μεγάλη τουρκική επίθεση το πρωί των Χριστουγέννων του 1822 θα αποκρουστεί και στο τέλος του χρόνου η πολιορκία θα λυθεί.
Κώστας Χατζηαντωνίου, «Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας», εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 69-70.
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.