16/3/1853: Ο μεγάλος ήρωας της επανάστασης του 1821, Μακρυγιάννης, καταδικάζεται «εις θάνατον για εσχάτην προδοσίαν»! Τελικώς, η ποινή του θα μετατραπεί σε 10ετή κάθειρξη…
***
Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1843 αστυνομικές δυνάμεις υπό το μοίραρχο Τζήνο περικύκλωσαν το σπίτι του στρατηγού Μακρυγιάννη, για να θέσουν υπό έλεγχο αυτόν και τους οπαδούς του, καθώς η συνωμοσία ήταν πια κοινό μυστικό στην Αθήνα. Παράλληλα κηρύχθηκε γενική επιφυλακή και συστήθηκε έκτακτο στρατοδικείο. Ο κύβος είχε ριφθεί. Αργά τη νύχτα ο Δημ. Καλλέργης κατευθύνθηκε στους στρατώνες και με την κραυγή «Ζήτω το Σύνταγμα» ξεσήκωσε τις δυνάμεις της πρωτεύουσας οδηγώντας τις μπροστά στα νεόκτιστα ανάκτορα, όπου συνέρρεαν πλήθη λαού. Εκεί ανακοίνωσε στο βασιλιά το αίτημα για Σύνταγμα, αρνούμενος να αποχωρήσει ωσότου λάβει σαφή απάντηση. Συγχρόνως καταλαμβάνονταν δημόσιες υπηρεσίες και ετίθεντο υπό κράτηση οι υπουργοί. Με προκήρυξή του το Συμβούλιο της Επικρατείας επικύρωσε τις επαναστατικές πράξεις, ζήτησε από το βασιλιά την παραχώρηση Συντάγματος, όρισε νέο υπουργικό συμβούλιο, απέλυσε από τις δημόσιες υπηρεσίες όλους τους ξένους πλην των φιλελλήνων και καθόρισε τη σύγκληση συντακτικής Εθνοσυνέλευσης εντός 30 ημερών. Επιτροπή παρουσίασε τις αποφάσεις στον Όθωνα, ο οποίος προσπάθησε να κερδίσει χρόνο για διαβουλεύσεις με τους πρέσβεις. Ο Καλλέργης όμως ήταν ανυποχώρητος και απαγόρευσε κάθε επαφή βασιλιά-πρέσβεων, οι οποίοι άλλωστε ήταν ενήμεροι για τη συνωμοσία και αδιαφορούσαν ως τότε, για να ασκήσουν πίεση στον Όθωνα σχετικά με την οικονομική πολιτική της χώρας. Αφού σκέφθηκε προς στιγμή να παραιτηθεί, ο Όθων αποδέχθηκε τις αποφάσεις του Συμβουλίου, όρκισε νέο υπουργικό συμβούλιο υπό τον Α. Μεταξά και, μετά από μεγάλες πιέσεις, όρισε την 3η Σεπτεμβρίου ως εθνική εορτή, απονέμοντας… τιμητικές διακρίσεις στους συνωμότες. Την αυγή της 3ης Σεπτεμβρίου τα διατάγματα για τα παραπάνω ανακοινώθηκαν στο λαό, που επευφημούσε ζωηρά για την κατάκτηση Συντάγματος και για το τέλος της απόλυτης μοναρχίας. Τα κόμματα έμπαιναν και πάλι δυναμικά στο πολιτικό προσκήνιο.
Κώστας Χατζηαντωνίου, «Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας», εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 167-168
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.