Ο Κόκκινος Στρατός έξω από το Βερολίνο

16/4/1945: Ο Κόκκινος Στρατός εξαπολύει επίθεση κατά των Γερμανών, έξω από το Βερολίνο. Το οριστικό τέλος του ναζισμού έρχεται.

 

***

 

Το ίδιο το Βερολίνο βρισκόταν στο χείλος του θανάτου. Δεν είχαν αποσταλεί τρόφιμα για μέρες, και πολλοί σωλήνες ύδρευσης είχαν καταστραφεί. «Παιδιά πεθαίνουν δεξιά κι αριστερά», θυμάται η Βερολινέζα χρονικογράφος. «Γέροι τρώνε χορτάρια, σαν τα ζώα». Οι Βερολινέζοι τρύπωναν στα υπόγεια των σπιτιών τους και κουλουριάζονταν μέσα στο σκοτάδι των κεριών, ενώ έξω στο δρόμο, η άνοιξη προχωρούσε με αφύσικη, κοροϊδευτική διαύγεια. Ένα απόγευμα, η ανώνυμη συγγραφέας του ημερολογίου «A Woman in Berlin», σύρθηκε έξω από το καταφύγιό της. Ακόμα και το φως ήταν μια έκπληξη. «Ανάμεσα από τους μαυρισμένους από τη φωτιά τοίχους, έρχονται κύματα αρώματος πασχαλιάς, από τους έρημους κήπους», έγραψε. «Μόνο τα πουλιά δεν εμπιστεύονται αυτόν τον Απρίλη. Στην υδρορροή της σκεπής μας δεν υπάρχουν σπουργίτια».

Πριν από την επίθεση, η σκέψη της γυρνούσε συνεχώς στην πείνα, σαν θύμα της πολιορκίας που ήταν. Ύστερα ήρθαν οι βομβαρδισμοί, οι σεισμοί των οβίδων και ο εκκωφαντικός θόρυβος, και στο κατόπι του, οι στρατιώτες, οι «Ιβάν», που προχωρούσαν αργά από σπίτι σε σπίτι κι από δωμάτιο σε δωμάτιο, ρίχνοντας χειροβομβίδες σε κατώφλια και κλιμακοστάσια, πρώτα πυροβολώντας και μετά κάνοντας ερωτήσεις. Σύντομα, όλα όσα θα έγραφε η συγγραφέας του ημερολογίου θα σχετίζονταν μ’ αυτούς τους ξένους, τους άνδρες του Κόκκινου Στρατού με το ποτό και τα άξεστα γούστα, τα μπανταρισμένα τους μέλη, τα σημαδεμένα πρόσωπα και τις ατελείωτες, ακόρεστες ανάγκες.

Όταν κατέρρευσαν τα προάστια του Βερολίνου και εκκαθαρίστηκαν από τους Σοβιετικούς μαχητές που προχωρούσαν προσεκτικά μέσα σε ένα λαβύρινθο από παγίδες, ήρθαν κι άλλοι στρατιώτες για να διασφαλίσουν τις απελευθερωμένες ζώνες. Στο Βερολίνο δεν υπήρχαν πια πολλά πράγματα για να πάρουν, αλλά κατάσχεσαν όλα τα τρόφιμα και τα άλλα αγαθά που τους έκαναν κέφι. Σχεδόν αδιάφορα, και χωρίς το έντονο μίσος των τριών προηγούμενων μηνών, πήραν και τη συνηθισμένη τους εκδίκηση από τις γυναίκες του Βερολίνου.

 

Κάθριν Μεριντέιλ, «Ο πόλεμος του Ιβάν», εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 525-526