Ναυμαχία του Λέιτε

23/10/1944: Κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ξεκινά η Ναυμαχία του Λέιτε, η μεγαλύτερη που διηξήχθη στον 20ό αιώνα. Θα διαρκέσει τέσσερις ημέρες, μεταξύ του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Ναυτικού και των Αμερικανο-Αυστραλιανών συμμαχικών δυνάμεων, με την επικράτηση των δεύτερων.

 

***

 

Δώδεκα ώρες αργότερα, έπειτα από ολονύχτιες διαπραγματεύσεις με τον αντιναύαρχο Φουκουντόμε για τη δημιουργία μίας συνδυασμένης ναυτικής αεροπορικής διοίκησης και μίας διευρυμένης δύναμης ειδικών επιθέσεων στις Φιλιππίνες, γινόταν ακόμη ο απολογισμός για τα λυπηρά στατιστικά δεδομένα των απωλειών από την Επιχείρηση «Σο». Οι αριθμοί ήταν απογοητευτικοί για την ιαπωνική πλευρά. Είχαν καταστραφεί 4 αεροπλανοφόρα, 3 θωρηκτά, (μεταξύ των οποίων το «Μουσάσι», που μαζί με το άλλο υπερθωρηκτό «Γιαμάτο» αποτελούσε σύμβολο εθνικής υπερηφάνειας), 6 βαρέα καταδρομικά, 4 ελαφρά καταδρομικά, 12 αντιτορπιλικά, 4 υποβρύχια, καθώς και το μεγαλύτερο μέρος της αεροπορικής δύναμης του Ιαπωνικού Ναυτικού, αν υπολογίσει κανείς τα αεροσκάφη στα αεροπλανοφόρα του Οζάουα και τα όσα εφορμούσαν από χερσαίες βάσεις, τα οποία είχαν καταστραφεί είτε σε αερομαχίες είτε ευρισκόμενα στο έδαφος, από τα αντίπαλα αεροσκάφη της Μονάδας Επιχειρήσεων 38, των αεροπλανοφόρων του 7ου Στόλου και της USAAF (United States Army Air Force). Ο κόλπος του Λέιτε είχε όντως αποδειχθεί ένα νέο Άκτιο, όμως η νίκη είχε γείρει στην πλευρά των Αμερικανών.

Το Ιαπωνικό Ναυτικό δεν μπορούσε πλέον να χρησιμοποιηθεί ως συμβατική θαλάσσια δύναμη. Η τακτική των ειδικών επιθέσεων, που είχε προσφέρει τα μόνα καλά νέα σε όλη την αποτυχημένη Επιχείρηση «Σο», έμοιαζε όλο και περισσότερο ως το μόνο όπλο που είχε απομείνει στο Ναυτικό. Ο αντιναύαρχος Όνισι ήταν αποφασισμένος να κάνει ό,τι μπορούσε, για να εξασφαλίσει ότι η κατάσταση θα παρουσιαζόταν μ’ αυτόν τον τρόπο στην Αυτού Μεγαλειότητα. Αρχικά το Ναυτικό, κατόπιν ο Στρατός Ξηράς και τελικά ολόκληρο το έθνος θα έπρεπε να αποδεχθούν –και μετά να συμμετάσχουν– στην τακτική tokkō, εάν ήθελε κανείς να ελπίζει στην απόκρουση των Αμερικανών. Είχε έλθει η εποχή για ήρωες –υπερήφανους Ιάπωνες ήρωες– και προτού τελειώσουν όλα, ίσως να υπήρχαν 100 εκατομμύρια τέτοιοι ήρωες. Για να τιμηθούν μετά θάνατον, φυσικά.

M. G. Sheftall, «Καμικάζι», εκδόσεις Ιωλκός, σελ. 115-116.