«Μονωτική ταινία» | @thanosandbooks

Η συλλογή διηγημάτων της Ελένης Καραμαγκιώλη, «Μονωτική ταινία», παρουσιάζεται στο @thanosandbooks (Instagram).

***

«Μικρός έπαιζα με μια μονωτική ταινία. Έπαιρνα στα χέρια το ρολό και το έκανα σβούρες γύρω από το χέρι μου. Φανταζόμουν το φίδι που τρώει την ουρά του, σε έναν φαύλο κύκλο τιμωρίας και αυτοτραυματισμού. Όταν πια έβλεπα την ταινία να έχει κολλήσει στους καρπούς μου, φώναζα και πάλευα να ξεφύγω. Μα η ταινία ήταν τόσο σφιχτή, είχε γίνει ένα με το δέρμα μου και δεν με άφηνε να δραπετεύσω. Εντέλει το συνήθισα. Ένιωθα ασφαλής και προστατευμένος στην αγκαλιά της μονωτικής ταινίας. Την αγάπησα.

Αυτό ακριβώς βιώνουν και οι ήρωες της Ελένης Καραμαγκιώλη. Είναι άνθρωποι ανασφαλείς, απόμακροι και εσωστρεφείς, που παλεύουν με τις σκέψεις τους, τους φόβους, τα θέλω τους και τα πιστεύω τους. Μια γυναίκα που ξύνει σοβάδες μετά από ένα ραντεβού, ένας άντρας που βάζει ηλεκτρική για να αισθανθεί πιο κοντά σε εκείνη που έχασε, σφυρίγματα στο τρένο, λακκούβες, παιδικά πάρτυ, όλοι παλεύουν να ξεφύγουν από κάτι και συνάμα θέλουν να επιστρέψουν σε αυτά, γιατί μόνο αυτά έχουν μάθει να αγαπούν. Ένα είδος μαζοχισμού ο δρόμος προς τη λύτρωση.

Από τις καλύτερες συλλογές διηγημάτων που έχω διαβάσει. Ιστορίες ανθρώπινες, σύγχρονες, περίεργες αλλά και συνηθισμένες, δοσμένες άλλοτε με αμεσότητα και ρεαλισμό, άλλοτε με ευαισθησία και ρομαντισμό. Η συγγραφέας έπλασε ανθρώπους της διπλανής πόρτας, ανθρώπους που υψώνουν τείχη γύρω τους και κλείνονται στις φυλακές τους, ανθρώπους με τους οποίους ταυτίστηκα και ένιωσα για λίγο ότι είμαι κι εγώ κομμάτι της αλλόκοτης καθημερινότητας τους. Και αυτός ήταν ο σκοπός: να μπω μέσα στα παπούτσια τους, να δεθώ και εγώ με την ίδια μονωτική ταινία, που όλα τα συντηρεί και όλα τα κρατάει αναλλοίωτα στην πάροδο του χρόνου».