«Μικρές λέξεις» | Ποίημα

Ποίημα από τη συλλογή «Μικρές λέξεις» (εκδόσεις Ιωλκός, 2024), του Δημήτρη Καραγιάννη.

 

*

 

ΣΤΙΓΜΑ

Στο δέρμα μου τα στίγματα τα κρύβω από παιδί,
μην καταλάβει το θεριό ευαισθησία
και είναι τα ρούχα μου φτιαγμένα από χαρτί
να ζωγραφίζει ο καθένας την ουσία.

Περνάω ζόρικα τα βράδια, με αϋπνίες,
για ό,τι ονειρεύτηκα μικρή φωτιά με καίει,
που τις νότες μου χαράμισα σε αηδίες
ή αν βαρέθηκε η αγκαλιά στεγνή να περιμένει.

«Πού πας, αγόρι μου, εδώ είναι η ζωή σου».
Μα είναι μισή και δεν προφταίνω να τη σώσω.
Είναι καιρός που δεν κατάφερε η δική σου
την αγάπη που δεν πρόλαβα να δώσω.

Κοίτα, ρε μάνα πώς κατάντησα και πίνω,
δεν είμαι μάγκας, ούτε νταής από τους λίγους,
από τη σκέψη και μούτρα μου να κρίνω
ότι διαλύθηκα πιο γρήγορα από εκείνους.

 

 

«Μικρές λέξεις», Δημήτρης Καραγιάννης, εκδ. Ιωλκός, 2024, σελ. 16

 

***

Για το βιβλίο

 

***

Για τον συγγραφέα

Πορεία

Της ημέρας τα όνειρα δεν έχουνε ψυχή,
όταν τα βλέπεις ξυπνητός και τα φοβάσαι.
Άραγε, τη γεύση έχει του χάρου το φιλί,
σαν σε ζυγώνει την ώρα που κοιμάσαι;

Μυρίζει η ανάσα σου κανέλα και καπνό,
καθώς παλεύεις να σταθείς μπροστά στον ήλιο,
φεύγει η ζωή σαν το τρεχούμενο νερό
κι εσύ τον άνεμο διάλεξες να ’χεις φίλο.

Βαρύ το βήμα σου σε τόπο αχανή
και δίχως χάρτες πάλι χάραξες πορεία,
ψάχνεις τον έρωτα σε μάτια ειλικρινή,
μα σε προδίδουν πριν να μάθεις την αλήθεια.

Είναι οι γυναίκες μέσα σου άγκυρες βαριές
που σου σκουριάζουν την καρδιά σαν την αλμύρα
και είν’ οι κουβέντες τους βράχια στις ακτές
που σου αλλάζουν τη ρότα και τη μοίρα.

Του Εωσφόρου, το χέρι έσφιξες γερά
κλείνοντας μ’ αίμα μιας ζωής τη συμφωνία,
γιατί σε χείλη παθιασμένα, φλογερά,
το μυαλό σού συνιστούσε ψυχραιμία.

Σε συναστρία ψάχνεις τώρα για να βρεις
την τύχη που δε σου ’δωσαν τα ζάρια
και πάλι μέσα στους μουσώνες θα χαθείς,
όπως ξέρουν μοναχά τα παλικάρια.

 

«Μικρές λέξεις», Δημήτρης Καραγιάννης, εκδ. Ιωλκός, 2024, σελ.18-19