12/9/490 π.Χ.: Μάχη του Μαραθώνα. Οι Αθηναίοι, με στρατηγό το Μιλτιάδη, κατατροπώνουν τις περσικές δυνάμεις που έστειλε ο Δαρείος υπό τους Δάτι και Αρταφέρνη για να κατακτήσουν την Αθήνα και εν συνεχεία όλη την Ελλάδα. Η νίκη τους, με μοναδική βοήθεια 1.000 συμμάχων Πλαταιέων, έκανε ακόμη και τους Σπαρτιάτες να τρίβουν τα μάτια τους, όταν έφθασαν να συνδράμουν κατόπιν εορτής. Η Αθήνα σώζεται για δέκα χρόνια, έως ότου οι Πέρσες επανέλθουν.
***
Μάχη του Μαραθώνα
Όλοι συμφώνησαν και σαν ξημέρωσε οι Πέρσες άρχισαν να ετοιμάζονται για επίθεση. Οι πληροφορίες του Ιππία έλεγαν ότι ο Μιλτιάδης θα άπλωνε τους οπλίτες του έτσι ώστε να φαίνονται πολλοί. Στο κέντρο θα τοποθετούσε μόνο τρεις σειρές για να πιάσει μεγαλύτερο μήκος και μόνο στα άκρα θα ’βαζε περισσότερους άντρες σε βάθος. Στη δεξιά πτέρυγα ήταν, σύμφωνα με τα έθιμα, επικεφαλής ο πολέμαρχος Καλλίμαχος. Στην αριστερή τοποθετήθηκαν οι Πλαταιείς. Οι Αθηναίοι, σαν ξημέρωσε, άρχισαν τις καθιερωμένες, πριν από κάθε μάχη, θυσίες.
Αυτό το είδαν οι Πέρσες και κατάλαβαν ότι η σύγκρουση θ’ άρχιζε σε λίγο. Οι Πέρσες στρατηγοί συγκεντρώθηκαν και έσπευσαν να τοποθετηθούν σύμφωνα με τις διαταγές του Δάτι και του Αρταφέρνη. Στο κέντρο παρατάχθηκαν οι ισχυρότεροι πολεμιστές, Πέρσες και Σάκες, με επικεφαλής το Δάτι. Το άκρο αριστερό, απέναντι από τον Καλλίμαχο, το διοικούσε ο Αρταφέρνης. Η απόσταση ανάμεσα στους αντιπάλους ήταν περίπου οκτώ στάδια. Ξαφνικά, από την μεριά των Ελλήνων ήχησαν οι σάλπιγγες και οι πολεμικοί παιάνες, και ένα περίεργο κύμα ανθρώπων κινήθηκε τρέχοντας εναντίον των Περσών. Οι Πέρσες, κατάπληκτοι στην αρχή, συνήλθαν γρήγορα και δόθηκε διαταγή στους περίφημους τοξότες ν’ αρχίσουν δράση. Πραγματικά, σε λίγο ο ουρανός σκεπάστηκε από τα βέλη που πέφτανε πάνω στους Αθηναίους. Όμως, ενώ θα περίμενε κανείς να γεμίσει ο τόπος από χτυπημένους, τίποτα τέτοιο δεν έγινε και οι Αθηναίοι πλησίαζαν τρέχοντας. Ο Ιππίας, μειδιώντας πικρά, είπε στον Αρταφέρνη που πολεμούσε δίπλα του:
«Οι πανούργοι! Γι’ αυτό επιτεθήκανε τρέχοντας, για να μην τους βρίσκουν εύκολα τα βέλη».
Κώστας Αποσκίτης, «Μου έλεγε… ο Δαρείος…», εκδόσεις Ιωλκός, σελ 143-144.
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.