«Κινούμενη άμμος» | Παρουσίαση

 

 

***

Για το βιβλίο

 

***

Για τον συγγραφέα

O Δημήτρης Πέττας έχει γεννηθεί στο Αγρίνιο και μεγαλώσει στην Αθήνα. Σπούδασε ιχθυολόγος και έχει master στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Η νουβέλα Κινούμενη άμμος είναι το πρώτο του βιβλίο.

 

***

 

Η διαδρομή επαναλαμβάνεται κάθε φορά ίδια, σε μηνιαία βάση. Δεν του ήταν άγνωστη, δούλευε, άλλωστε, σε αυτή την περιοχή δέκα χρόνια τώρα. H θαμπάδα στην ατμόσφαιρα και η έξαψη που ένιωθε μέσα στο αυτοκίνητο, από την ένταση του ήλιου, ήταν παράταιρες για την εποχή, ήταν πρόθυρα χειμώνα και θύμιζε τέλος καλοκαιριού. Η έντονα πράσινη απόχρωση που έδινε αυτό το φως στα πεύκα του δρόμου τα έκανε να δείχνουν τόσο ζωντανά, που του έδιναν την αίσθηση ότι θα τον αρπάξουν και θα τον εκσφενδονίσουν στη θάλασσα, εάν δε συμβάδιζε με τη διαδρομή που αυτά είχαν χαράξει. Η θάλασσα δε, με τόσο ήρεμη όψη από εκεί ψηλά, έδινε την εντύπωση ότι θα μπορούσε άνετα να υποδεχτεί την πτώση του και να συνεχίσει ξεκούραστα την πορεία του στην επιφάνειά της.
Χτύπησε το τηλέφωνο. Τρόμαξε, αναπήδησε στο κάθισμα και αμέσως κοίταξε τον καθρέφτη του αυτοκινήτου, για να παρατηρήσει την όψη του — πάλι τίποτα. Έχει φθάσει στα σαράντα και δεν έχει καταφέρει ποτέ να δει το πρόσωπό του κατά τη διάρκεια ξύπνιου ονειροπολήματος.

***

«Πού ταξιδεύεις πάλι, βρε χαζούλη» έλεγε η θεία του η Νούλα, «πού τρέχει ο λογισμός σου;»· και αυτός ταραζόταν.
Αισθανόταν ότι έβλεπε ό,τι «έβλεπε» και άκουγε ό,τι «άκουγε» και δεν ήθελε — αυτός ήταν ο δικός του κόσμος και ήταν μόνο για κείνον και για κείνη, τη μητέρα του.
Την έχασε στα έξι και όταν δεν μπορούσε να συμβαδίσει με την κενή, λόγω της απουσίας της, πραγματικότητα, όλα τα άψυχα ζωντάνευαν και τα έμψυχα αποκτούσαν άλλες ιδιότητες, τις δικές τους συν κάποιες άλλες, κυρίως ανθρώπινες, και μαζί μ’ αυτήν έβρισκαν τη λύση, τον καθησύχαζαν, αλλά η φωνή της Νούλας, όσο γλυκιά και να ’ταν, τον ξάφνιαζε, άσε που δεν ήξερε τι ήταν αυτός ο λογισμός.
Όταν μετά από τόσους αιφνιδιασμούς, κατάφερε και τη ρώτησε πώς τον καταλαβαίνει, η απάντησή της ήταν σοκαριστική για την ηλικία του, «αν έβλεπες και συ το μουτράκι σου, εκείνη την ώρα, θα το καταλάβαινες και μόνος σου». Άρα, μόνος φανέρωνε τις σκέψεις του, τα αισθήματά του. Αυτό δεν έπρεπε να ξαναγίνει και από τότε πάντα προσπαθεί να είναι όσο το δυνατότερο ανέκφραστος, απροσπέλαστος, παγωμένος ή για άλλους ψύχραιμος, για να διαχειρίζεται δύσκολες καταστάσεις. Παρ’ όλα αυτά, το μουτράκι του, πάντα θα πασχίζει να το τσακώσει «εκείνη την ώρα», μάλλον ματαίως.

***

Η λήξη της συνάντησης εκτός από το συναίσθημα της ανίας και του μάταια χαμένου χρόνου, του είχε αφήσει και μία πικράδα. Δεν ήταν μόνο η, κατά γενική ομολογία, πορεία της εταιρείας προς αδιέξοδο, για να μην πει στην καταστροφή. Τα υπονοούμενα εκτοξεύονταν σαν βέλη, από ανθρώπους που άλλοτε θα γινόταν θυσία ο ένας για τον άλλον.

Η αίθουσα του γραφείου του Διονύση ήταν μεγάλη και την είχε διαμορφώσει με πολύ στιλ, αν και σε άλλες εκδοχές της ζωής του, δε θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι ήταν κάτι που τον διέκρινε. Το δικό του γραφείο ήταν σχετικά μικρό, σαν έπιπλο, αλλά ο μαύρος, μάλλον δερμάτινος, καναπές που ήταν απέναντι, έδινε την αίσθηση μεγαλύτερου χώρου. Οι ψηλές βιβλιοθήκες, όπως και τα κοντύτερα ερμάρια, είχαν ένα εξαιρετικό design, που συνδυαζόταν αφενός με νερά ξύλου καρυδιάς, αφετέρου με μαύρα ράφια, που όλα μαζί εξέπεμπαν πολυτέλεια. Στο πάνω μέρος των ερμαρίων είχε βάλει για διακόσμηση πετρώματα, κοράλλια και σπόγγους διάφορων, όχι έντονων χρωμάτων, που έκαναν αντίθεση με τα ζωηρά χρώματα κάποιων Mourano, που υπήρχαν κυρίως στα ράφια των βιβλιοθηκών που δεν υπήρχαν ντοσιέ.

Το καλύτερο όλων, όμως, ήταν το τραπέζι συνεδριάσεων δέκα ατόμων με τις αντίστοιχες δερμάτινες περιστρεφόμενες καρέκλες, καλυμμένο με χοντρό γυαλί, που προστάτευε δύο μεγάλους μεσαιωνικούς χάρτες, που με τα απαλά τους ανοιχτά χρώματα αφαιρούσαν λίγο σοβαρότητα από τον χώρο και έδιναν και μια παιγνιώδη διάθεση, θα έλεγε κάποιος, στους συνεδριάζοντες.

Ο προβληματισμός και η θλίψη γίνονταν όλο και πιο έντονα, μετά το τέλος της κάθε παρουσίασης, παρά το γεγονός ότι ήταν πράγματα χιλιοειπωμένα. Η σκηνή, βέβαια, εξελισσόταν με τον ίδιο τρόπο όπως κάθε φορά, ο Διονύσης περιαυτολογούσε, ο Γιώργος διακόρευε την κουβέντα με δικά του σχετικά ή άσχετα θέματα, ο Μάριος προσπαθούσε να επαναφέρει την τάξη και οι υπόλοιποι, δύο ή τρεις κατά καιρούς, είτε κοιταζόντανε, είτε συμμετείχαν σε κάποιο από τα πηγαδάκια που είχαν δημιουργηθεί.

Αυτήν τη φορά, όμως, ήταν φανερός ο ανεκδήλωτος εκνευρισμός και η κρούστα της ρουτίνας δεν μπορούσε να τον καλύψει. Στο ερώτημά του, για το αν έχει κανείς εικόνα για τις ενέργειες που προτίθεται να πράξει η διοίκηση, ο Διονύσης απάντησε ότι γίνονται κινήσεις, σε πρώτη φάση κυρίως προς τις τράπεζες, για τη διασφάλιση χρηματοδότησης, αλλά και προς προμηθευτές και πελάτες. Σύντομα θα τους καλούσαν και σε συνάντηση για ενημέρωση κινήσεων, αλλά και κατάθεση προτάσεων για χειρουργικές κινήσεις μείωσης κόστους, χωρίς, βέβαια, να μειωθεί η ποιότητα ή τουλάχιστον η υποβάθμιση να μη γίνει αντιληπτή από τους πελάτες.

Τα ίδια και τα ίδια, σε κάθε κρίση, επανάληψη της κασέτας.

Κάπου σε αυτό το σημείο ο Γιώργος ρώτησε τον Διονύση για πρώτη φορά, αν θα τον προσλάβει στη Μέδουσα, μία πρόσφατη εξαγορά της εταιρείας στην περιοχή ευθύνης του Διονύση. Η ρητορική ερώτηση ως απάντηση του Διονύση, για το αν σκοπεύει να κλείσει τη δικιά του περιοχή ο Γιώργος και ο δηλητηριώδης τρόπος που εκστομίσθηκε, πάγωσε την ομήγυρη.

Η συνέχεια της συνάντησης εξελίχθηκε σε πιο χαμηλούς τόνους, τα υπονοούμενα έγιναν πιο κομψά και προς το τέλος, μπορεί να πει κανείς, ότι τυλίχτηκαν και με ένα πέπλο ευθυμίας, αλλά ένα διάφανο πέπλο. Ήταν σαφές, οι αρμοί άρχισαν να χαλαρώνουν.

[…]

 

«Κινούμενη άμμος», Δημήτρης Πέττας, εκδ. Ιωλκός, 2023, σελ. 9-13