Ποίημα από τη συλλογή «Η τελευταία γυναίκα του σπιτιού» (εκδόσεις Ιωλκός, 2024), της Μαίρης Αντωναράκου, που μόλις κυκλοφόρησε.
*
Προϋπόθεση
Αν είναι να ’ρθεις·
βεβαιώσου πως έχεις φυλαγμένα
τρυφερά επίθετα,
τρυφερά φιλιά
κι ένα μποστάνι να μοσχοβολάει αγάπη.
Άπλωσε τον λαχανόκηπό σου εμπρός στα πόδια μου
κι άσε τον ήλιο μου να κάνει τη δουλειά.
Έχω κρατήσει για εσένα
από του κόσμου όλου το χώμα, το πιο γόνιμο
και μιαν άνοιξη γιορτή
με μυγδαλιές και κερασιές γιομάτες χρώμα,
με μέλισσες ακούραστες, με πεταλούδες μύριες.
Αν είναι να ’ρθεις·
βεβαιώσου πως έχεις φυλαγμένη
μια ατέρμονη βροχή, εφάμιλλη με ποίημα,
να μετατρέψει σε υγρότοπο τη στέπα μου.
Ειδάλλως,
κράτα τα φρούτα σου για κάποια λαϊκή
κι άσε με εμένα να μετρώ
την έρημό μου
κόκκο κόκκο.
«Η τελευταία γυναίκα του σπιτιού», Μαίρη Αντωναράκου, εκδ. Ιωλκός, 2024, σελ. 17
***
Για το βιβλίο
***
Για τη συγγραφέα
*
Του πόνου τ’ αγρίμι
Τα περασμένα, απόψε, εμπρός μου παρελαύνουν
κι ούτε να κλάψω δεν μπορώ ούτε να νιώσω πόνο.
Μονάχα η όσφρηση θυμίζει, πως ό,τι έζησα μαζί σου,
έχει μουχλιάσει· κι η γεύση μου αδίκως προσπαθεί
την πίκρα που με κέρασες, στη μνήμη να μου φέρει.
Ούτε του πόνου τη γλυκύτατη ηδονή
δεν ήσουν άντρας αρκετά να μου προσφέρεις
και, δυστυχώς, ξέρω πως δε θα αντιληφθείς
του ποιήματος αυτού την κατακλείδα.
Με έκανες να κλάψω την πιο λάθος στιγμή
και τη σωστή, ανίκανη να ρίξω, έστω ένα δάκρυ,
κι ακόμα κι αν στα πόδια μου άψυχος βρεθείς,
για μένα, θα ’σαι πάντα ασυγχώρητος.
«Η τελευταία γυναίκα του σπιτιού», Μαίρη Αντωναράκου, εκδ. Ιωλκός, 2024, σελ. 21
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.