Η μνήμη της ίριδας – Βασίλης Παπαβασιλείου
της Γεωργίας-Σαβίνας Αποστολοπούλου
Τον Φεβρουάριο του 2021 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ιωλκός το βιβλίο «Η μνήμη της ίριδας». Πρόκειται για την τέταρτη ποιητική συλλογή με την υπογραφή του Βασίλειου Παπαβασιλείου.
Αμέσως μόλις ήρθε στα χέρια μου, την προσοχή προσέλκυσε το εξώφυλλο. Όχι μόνο λόγω του εξαιρετικού και μινιμαλιστικού σχεδίου του που το κοσμεί. Κυρίως, γιατί στο κέντρο αναγράφεται ο τίτλος του. «Η μνήμη της ίριδας». Αναπόφευκτα, η πρώτη σκέψη που πέρασε από το νου ήταν η εξής. Γίνεται (και πώς) να έχει μνήμη η ίριδα; Αφού αποτελεί απλώς ένα λειτουργικό μέρος του οφθαλμού μας.
Όμως, στη συνέχεια ήρθε και μια δεύτερη σκέψη για να συμπληρώσει την πρώτη. Η ίριδα συνιστά ένα τμήμα από τα μέσα που διαθέτουμε ως ανθρώπινα όντα για να «φωτογραφίζουμε» στιγμές. Ό,τι διαδραματίζεται μπροστά μας, ευχάριστο ή δυσάρεστο, το επεξεργάζεται και το αποθηκεύουμε έπειτα στη μνήμη μας. Οπότε το μόνο που έμενε να κάνω, είναι να αρχίσω να ξεφυλλίζω το έργο και να αντικρύσω και εγώ τις εικόνες – μνήμες που περίμενα να βρω.
Και κάπως έτσι έγινε. Ήρθα αντιμέτωπη με διαφόρων ειδών στιγμιότυπα· πόνου, εγκατάλειψης, ερήμωσης, αβεβαιότητας, ασάφειας. Η αριστοτεχνική ικανότητα του ποιητή να επιλέγει εύστοχες και ιδιαίτερες λέξεις και να τις ενώνει σε ευφάνταστες- οξύμωρες ενίοτε- φράσεις, οδήγησε στο να δημιουργηθούν εικόνες που ακροβατούν πάνω στο ρεαλιστικό και το μεταφορικό.
Όταν έσβησαν τα αστέρια
Ένα από τα ποιήματα που μου άρεσαν πολύ ήταν αυτό με τίτλο «Όταν έσβησαν τα αστέρια». Ένα ποίημα που μου δημιούργησε ανάμεικτα συναισθήματα διαβάζοντάς το. Μια υποτυπώδης σύνδεση μεταξύ φύσης και ανθρώπινου έργου, εν προκειμένω, ενός μικρού σκαντζόχοιρου και ενός δρόμου. Και όμως, μια τόσο «απλή», σχεδόν καθημερινή εικόνα, μπορεί να ξυπνήσει μέσα μας διάφορες σκέψεις. Η υπερβατική γραφή που ξετυλίγεται στους συγκεκριμένους στίχους οδηγεί σε μια γήινη- σχεδόν θλιβερή- εικόνα και συνειδητοποίηση.
Σε άλλο σημείο ο ποιητής μας δείχνει έμπρακτα ότι ο λόγος μπορεί να υπάρξει και χωρίς ρήμα. Στο ποίημα «Χωρίς ρήμα» λείπει η ραχοκοκαλιά της ελληνικής γλώσσας από τους στίχους του. Και εντούτοις, μπορεί να υπάρξει λόγος- προφορικός ή/ και γραπτός- και αυτός να είναι πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία μιας περίπλοκης (μελαγχολικής) εικόνας.
Εν κατακλείδι, παρόλο που προσωπικά, δεν μπόρεσα να συλλάβω το έργο στην ολότητά του, η λογοτεχνική δεινότητα του ποιητή είναι παραπάνω από εμφανής. Για αυτό πιστεύω ότι αν είσαι λάτρης της ποίησης- της υπερβατικής, της συμβολικής ποίησης- τότε αυτή η συλλογή είναι για σένα.
Πηγή | Copyright: PastaFlora | Γεωργία-Σαβίνα Αποστολοπούλου
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.