Η ποιητική συλλογή «Η Λιτανεία της Πέμπτης Εποχής» (εκδόσεις Ιωλκός, 2024), της Μαντώς Μπελεγρή, προτεινόμενη στο βιβλιοπωλείο «Πολιτεία».
***
ΜΗ ΜΟΥ ΑΠΤΟΥ
Κατέβηκα για του Πατρός μου τη γιορτή,
όσο κι αν έβλεπα τον βρόγχο,
πέρα από κάθε δισταγμό και λογική
η θέληση υπακοής στην κλήση.
Για μία μέρα βασιλιάς,
μπήκα θριαμβευτής στα Ιεροσόλυμα,
θρόνος μου ο πώλος όνου,
κορόνα μου ο ήλιος
και σκήπτρο μου οι κλάδοι των βαΐων.
Γνώριζα όσα επρόκειτο να γίνουν,
τα βήματά μου ακολούθησαν.
Η ιστορία γράφτηκε στα χέρια μου,
αυτή κι εγώ αντάμα ξενυχτήσαμε τη νύχτα εκείνη.
Στον κήπο με τα έρημα ελιόδενδρα,
ο ίδιος έσπρωξα εκεί την ιστορία,
φοβούμενος μην και γυρίσει πίσω,
την έσπρωξα με ένα φιλί, φιλί υπηρέτη στον αφέντη,
μητέρας στο παιδί, αγαπημένου μαθητή στον δάσκαλο.
Ήξερα δεν υπήρχε γυρισμός, ασφάλισα τις πόρτες,
ο δρόμος έτρεχε μόνο μπροστά,
δρόμος λιθόστρωτος, νυχτερινός και έρημος,
καθορισμένο ήταν πού θα πάει.
Ψυχές και σώματα κουρνιάζαν στις φωλιές.
Μόνος απέναντι στους εκατόν ογδόντα σύνεδρους.
Μίλησαν, ρώτησαν, δεν άκουσαν, δικάσαν, αποφάσισαν
όσα προδίκασα να κρίνουν για το κλείσιμο του κύκλου,
του κύκλου που με σφράγισε αξημέρωτα
με μιαν απόφαση άμεσα εκτελεστή.
Τη νύχτα εκείνη ακολούθησε το τέλος,
αβάσταχτα ατέλειωτο,
ακόμη και αν δεν άντεχα
δεν ήταν δυνατό να σταματήσει,
το τέλειο τέλος μου,
κοιτώντας από ύψος τρία μέτρα
τον πόνο που θα ζήσουν οι γενεές των γενεών.
Κι όταν το τέλειο τέλος τέλειωσε,
έκλεισε αμετακίνητος ο βράχος,
και έκρυψε και σφράγισε
ό,τι είδες, πίστεψες και αγάπησες,
ό,τι ποτέ δε θα ’ναι πια το ίδιο,
ούτε η πίστη, η αγάπη και η λύτρωση,
ούτε εσύ, που μόνη απ’ όλους είσαι εδώ
ακολουθώντας την απέραντη αγάπη,
ούτε εγώ που τρύπησαν και κρέμασαν
και κατασπαραγμένος παρέδωσα το πνεύμα
στο πνεύμα του πατέρα μου.
Είμαι εγώ,
μην περιμένεις να σου δείξω ίχνη,
φέγγουνε χαίνουσες πληγές στα χέρια και στα πόδια,
η τρύπα στο δεξί πλευρό, κρυσταλλωμένο αίμα και ύδωρ.
Ο δάσκαλός σου αναμετρήθη με τον Άδη και τον νίκησε,
φορτώθηκε το έρμα όλου του κόσμου
και αναδύθηκε στο φως.
Είμαι εγώ.
Ο πρώτος κύκλος έκλεισε μέσα σ’ αυτό τον βράχο.
Ο δεύτερος, απόψε μόλις άνοιξε.
Ο χρόνος πια αρχίζει από μένα,
μαζί θα πάμε ως το τέλος ατελείωτων καιρών,
ο χρόνος και εγώ.
Είμαι εγώ, πέθανα άνθρωπος και αναστήθηκα Θεός.
Όμως εσύ, ΜΗ ΜΟΥ ΑΠΤΟΥ*.
Μην προσπαθείς να με γυρίσεις πίσω.
Ούτε ο Θεός μπορεί να το αντέξει.
* Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, κεφ. 20, στ. 17.
«Η Λιτανεία της Πέμπτης Εποχής», Μαντώ Μπελεγρή, εκδ. Ιωλκός, 2024, σελ. 23-25
***
Με τη βεβαιότητα της συνέχειας και της επανάληψης έρχονται και φεύγουν οι εποχές, οι τέσσερις, ή όσες δεχόμαστε πως είναι. Από αυτή την ακολουθία των εποχών, που χρονικά και τοπικά έχει διαστάσεις και όρια, δημιουργείται μια άλλη εποχή. Ας την πούμε «Πέμπτη Εποχή». Η μόνη χωρίς όρια, έχει τη δυνατότητα του ταυτόχρονου και του ταυτότοπου στην άχρονη και άτοπη διάσταση της ανθρώπινης συνείδησης συμπεριλαμβανομένου και του ασυνειδήτου.
Η «Πέμπτη Εποχή», ανθρώπινο δημιούργημα και απόκτημα, περιέχει όλα τα συμβάντα που ο πρωταγωνιστής και οι ήρωές της διαδραμάτισαν ή συμμετείχαν στις άλλες τέσσερις ή στις οσεσδήποτε άλλες εποχές.
Η «Πέμπτη Εποχή» δεν υπακούει σε φυσικούς νόμους. Υπάρχει ταυτόχρονα με όλους τους τόπους και τους χρόνους της και, τελικά, είναι η μόνη σταθερή και πραγματική. Κάθε της στιγμή, από τις αμέτρητες στιγμές των άλλων εποχών, είναι η «πεμπτουσία» των εποχών της ζωής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η «Πέμπτη» είναι και η καλύτερη των εποχών. Μπορεί να είναι φωτεινή ή σκοτεινή, ανώδυνη ή οδυνηρή, ήρεμη ή θυελλώδης, μπορεί να είναι λίγο ή πολύ απ’ όλα αυτά μαζί.
Στην παρούσα «Λιτανεία», επιχειρείται να τιθασευτεί ελάχιστο μέρος αυτής της «Πέμπτης Εποχής» και πρωταγωνιστής και ήρωες (άγιοι ή αμαρτωλοί, γενναίοι ή δειλοί, πιστοί ή προδότες, αγνοί ή δόλιοι, θύματα ή θύτες), να υπακούσουν σε κανόνες και αισθητικές και στη σειρά της σελιδοποίησης.
Παρακολουθώντας ο θεατής – αναγνώστης τη «Λιτανεία – παρέλαση» της «Πέμπτης Εποχής», αντιλαμβάνεται τον σκοπό της. Δεν είναι ο έπαινος, η τιμωρία ή η άφεση αμαρτιών, αλλά η Εξιλέωση.
***
Η Μαντώ Μπελεγρή, με κρητική καταγωγή από την πλευρά του πατέρα και μικρασιατική από την πλευρά της μητέρας, με σπουδές στο Νομικό τμήμα και στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΕΚΠΑ και με επαγγελματικές ιδιότητες της Δικηγόρου αρχικά και μετέπειτα της Συμβολαιογράφου, από τα μαθητικά χρόνια ασχολείται με τη λογοτεχνία. Η Λιτανεία της Πέμπτης Εποχής είναι η δεύτερη ποιητική της συλλογή με πρώτη τα Είκοσι και ένα ποιήματα (εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2002). Παράλληλα με τη νομική της καριέρα, από το 2002 μέχρι σήμερα, διετέλεσε Νομαρχιακή Σύμβουλος Λακωνίας, Πρόεδρος της Ν.Ε. Τουρισμού Λακωνίας, Εκπρόσωπος στην Ε.Ν.Α.Ε., Περιφερειακή Σύμβουλος Πελοποννήσου, Εντεταλμένη Τουρισμού-Πολιτισμού Πελοποννήσου, Εκπρόσωπος ΕΝΠΕ, Εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Γυναικών στον τομέα «Europe alive». Έχει συμμετάσχει ως εισηγήτρια και ομιλήτρια σε πολλά συνέδρια, σεμινάρια, εκδηλώσεις και εκθέσεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, με αντικείμενο την πολιτιστική-τουριστική προβολή και ανάπτυξη, την πολιτική και διοικητική ολοκλήρωση της Ευρώπης και τη θέση του πολίτη και ειδικά της γυναίκας στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, το πολιτικό, διοικητικό, οικονομικό, πολιτιστικό και κοινωνικό. Πλήθος εισηγήσεων, μελετών και άρθρων της δημοσιεύθηκε στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο. Τιμήθηκε για την προσφορά της από τον Σύλλογο των «Εν Αττική Λακεδαιμονίων», τον Σύλλογο Λακώνων «Λυκούργος», την «Παλλακωνική Ένωση», την «Ιταλική Φιλελληνική Εταιρεία».
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.